[ eamelklefmodus | on Elke keer zie ik er weer als een huis tegenop; het bezoek van Deit en Mem aan Huize Eamel. Beide rond de tachtig jaar (!), bijzonder innemend maar dodelijke vermoeiend (Mem houdt nogal van praten en Deit is praktisch blind en zo doof als een kwartel).
Maar elke keer zie ik nog veel meer op tegen het onvermijdelijke afscheid (foto; R'dam Alexander, 16.41u.). Het aanstaande gemis aan de ouderlijke gezelligheid, de warmte maar bovenal de liefde die dit weekend met zich meebracht.
Zoals Alphonse Allais al zei:"Partir, c'est mourir un peu…".
Damn afscheid. Ik ben en blijf er slecht in… [ eamelklefmodus | off ]
