Lief Dagboek. Eigenlijk wilde ik gister gaan klussen.
Nah ja; klussen is een groot woord want ik kan eigenlijk niks, maar het gaat om het idee.
Mijn tuindeuren hebben verf nodig en dus wilde ik de schuurmachine er tegen aan zetten opdat ik de komende dagen de boel kon schilderen.
Helaas kwam daar ineens ende onverwacht een hittegolf voorbij en werd het zomaar 32 graden. In de schaduw. Nu lag ik toch al op apegapen dus -poef!- wèg plan.
Nou kwam dat eigenlijk wel gelegen, die hitte*, want ik moest nog een heleboel budget-schildersspulletjes halen zoals verf en dergelijke en heel toevallig had de Bas Dirk die deze week in de aanbieding. *Ik weet 't; logica van niks maar ik kon niks originelers bedenken wegens hittegolf
Zoals dat altijd gaat, ik wacht altijd té lang wegens voornamelijk geen zin, bleken de schappen van Bas Dirk gelijksoortige hiaten te vertonen als mijn bankrekening en dus ging ook dat plan –poef!- uit het raam.
Gelukkig was daar mijn mevrouw die mijn lamlendige gezeik inmiddels zat was mijn leed niet langer kon aanzien en voorstelde om naar Willemstad te rijden, de Nederlandse variant that is want die andere ligt nèt iets te ver weg voor een middagje heen-en-weer.
"We gaan naar De Banaan." zei ze en ik zei "Oké." en daarmee was de kous af.
Eenmaal onderweg bleek het best wel bloedheet en kon zelfs de airco in de auto het niet meer aan maar, oh praise!, daar was 'De Banaan'!
Onderweg. Eigenlijk is dit de verkeerde kant van de brug maar anders klopt de chronololologie niet.
Vol optimisme togen we naar datgene wat men daar strand noemt maar van zwemmen kwam niks; het watertje was vergaan van de groene blauwalg en het stonk er naar dooie kadavers en nog dooiere rotte vis.
"Kak." zei mijn mevrouw en ik kon niets anders dan bevestigen. "Kak." zei ik.
"Kom. Dan gaan we maar een stukje lopen." zei mijn mevrouw. Toen ik ook dat wilde beamen zei ze; "Je laat 't, hoor.""Oké." zei ik en sjokte gedwee achter haar aan.
"Kijk! Een windmolen!" zei mijn mevrouw. Ik zei; "Ja." en zette 'm op de foto alsof het de eerste windmolen was die ik ooit had gezien.En toen kwamen we bij een brug. "Dit is de Haringvlietbrug." zei mijn mevrouw. "Ja," zei ik; "dat moet haast wel.""Wil je me even op de foto zetten met de brug?" vroeg ik. "Welke brug?" vroeg ze."Die brug." zei ik, en ik wees naar de Haringvlietbrug. "Oh ja." zei ze; "die brug."Toen kwamen we een bordje tegen. Het was ietwat een smoezelig bordje.Er stond ook een kapot stoeltje met twee lege blikjes bier. Ik noem dit stilleven dan ook 'Kapot Stoeltje Met Twee Lege Blikjes Bier' want dat was het in feite ook.En toen kwamen we aan bij 'Kwetsbaar Gebied'. Dat weet ik want het stond op een bordje. Wat 'Geen toegang' betekent weet ik niet.Best wel mooi hoor, dat 'Kwetsbaar Gebied' maar er viel niet zoveel te beleven. Het niet zo heel kwetsbare asfalt was heet en het water stonk nog steeds.Hoogtepunt was toch wel het moment toen we een best wel kwetsbaar plantje ontwaarden was zich door het asfalt gepenetreerd had. Zo zie je maar weer; het kan niet bestaat niet. Als je maar wil. You go, plantje!Navraag leerde dat ook de honden er geen brood meer in zagen. Raspin was de hittegolf zat en wilde naar huis. We konden hem alleen maar gelijk geven.Een panoramafoto van 'Kwetsbaar Gebied'. Klik voor groot.Geloof het of niet maar ook dit is een panoramafoto, maar dan rechtop. Ik was vergeten het knopje terug te zetten. Mooi toch?Omdat ik de smaak te pakken had van panoramafoto's, en nog steeds vergeten was het knopje om te zetten, hier nog een omgedraaide pano van de brug. Je weet wel; de Haringvlietbrug.Eén ding weet ik wel; schilderen kunnen ze (ook) niet in Noord-Brabant. Wat een zooitje.En toen gingen we maar weer naar huis. Deze foto is van een andere keer maar 't gaat om het idee.
Nog steeds op de terugweg. Zelfde brug als aan het begin maar dan de andere kant op. Logisch.
Net toen we dachten dat deze dag niet beter kon, kwamen we op het idee om even naar de oevers van het Spui te gaan. Dat we dankzij het zweet praktisch aan elkaar plakten en gemakkelijk voor een Siamese Tweeling zouden kunnen doorgaan, had er wellicht ook iets mee te maken.
Heel toevallig kwam Moemoe op hetzelfde idee en dus reden we -mijn mevrouw, Moemoe, Mini-Moemoe en ik zei de gek- gezamenlijk ende opgewekt richting dat wat wij hier het Spuiwater noemen.
Da's een watertje hier naast Oud-Beijerland.
Mijn mevrouw, Mini-Moemoe, Moe-Moe (niet op de foto), ik en m'n onderkin… gezamenlijk ende opgewekt onderweg.Inmiddels aan het water. Moemoe kijkt artistiek verantwoord voor zich uit.Inmiddels IN het water. Ik hou mijn buik in voor de foto want daar wil niemand mee gezien worden.Mini-Moemoe en Iggy want die moest ook nog even op de foto. Veel zin had ze niet maar gelukkig Iggy wel.Ik noem dit 'Spel Met Voeten En Tegenlicht' omdat 't dat wel zo'n beetje was.Wat zou betekenen dat dit 'Spel Zonder Voeten Maar Met Spastische Mongool' zou moeten heten maar daar kwets ik dan weer een bevolkingsgroep mee. Dus noemen we 'm maar gewoon 'foto4_800.jpg'.Gelukkig hebben mijn wallen ook een zwemdiploma anders had je dit niet kunnen lezen.Mini-Moemoe doet een beetje gek. Voornamelijk omdat ik haar vroeg; "Wil je een beetje gek doen?" Zoals te zien is dat gelukt.Een fotoreportage zonder panorama is ook maar een fotoreportage zonder panorama en dus bij dezen een panorama. Van het Spui. Bij schemerlicht. Mooi, man.Omdat ik niet de beroerdste ben, tenminste; niet altijd, hierbij ook nog een panorama van de achterkant van de foto hierboven. Yin & Yang, Laurel & Hardy. Je weet tog.Inmiddels was Iggy's enthousiasme tanende en kon ze al niet eens meer om de bril-op-hond grap lachen. En eigenlijk begreep ik haar wel. Dat gedoe.Gelukkig vond ze steun bij Mini-Moemoe en Mijn Mevrouw en konden we dit boek bijna sluiten. Raspin sliep al.Bijna zei ik want geheel onverwacht geconfronteerd met Django (waarom heten die slagershonden eigenlijk allemaal Django?), een pitbull van een geheel ander formaat dan Pablo beneden in 't filmpje en verdween mijn angst voor pitbull-achtigen als sneeuw voor de zon. Dat 't uiteindelijk een Amerikaanse Stafford o.i.d. was mocht de pret niet drukken. Hij hield z'n kaakklem keurig van 't slot en dartelde vrolijk om mij heen. Therapie avant la letre.Moemoe besloot mij nog even te verrassen met een 'op-haar-mooist'-foto en wat anders kon ik doen dan haar belonen met een plaatsing ervan op dit onvolprezen blogje?En zo kwam een enerverende dag tot een einde, die in meerdere opzichten een hittegolf met zich meebracht. Doen we vaker, dames! (maar niet vandaag want ik ben een beetje moe). Doeg!
Zomaar een avond tijdens zomaar een hittegolf. Een impressie (nah, eigenlijk meer een impressie van Pablo, de pitbull maar je snapt wat ik bedoel)
Lief Dagboek. Eigenlijk wilde ik gister gaan klussen. 
