Syk-resultaten foar

"boarnsigge"


 

Zie hier m'n vader's Trots

Als bijna het enige kunnen redden uit een bedrijfsfaillissement, zo'n circa twintig jaar geleden: de Boarnsigge. Na ons, de kinderen, en z'n vrouw was dit zo ongeveer het enige waar hij, m'n vader, dag en nacht voor wakker gemaakt kon worden.

In z'n spaarzame vrije tijd was hij daar dan ook altijd te vinden. Dan ging hij er 's avonds op uit, hij en z'n boot. Samen het Tjeukemeer op. In de schemering knutselen aan die 170 pk's. Keukentje lakken. Vloerbedekkinkje leggen. Stuurhutje schuren. Pilsje erbij. Hij en z'n boot.

Ooit voor een paar centen kunnen aanschaffen bij een reder in Bergen op Zoom. Volledig verbouwd naar zijn eisen. Ergens in de vroege jaren zestig. Vervolgens vele reizen gemaakt naar Denemarken, de Noordzee, de Waddeneilanden.

Tegenwoordig ligt de Boarnsigge alweer een paar jaar te verroesten/verschimmelen op een achteraf-werf in Heerenveen. 

 

M'n vader heeft er geen puf meer voor. Z'n zoons zijn of niet technisch of hebben het te druk met hun baan of wonen op twee en een half uur afstand.

We hebben het ooit geprobeerd, met z'n drieën, dat ding op te knappen. Maar te weinig tijd en idem animo deed ons de das om. Dus staat ie daar nog, de boot.

M'n vader heeft 'm in de afgelopen jaren wel drie keer kunnen verkopen. Voor goed geld.

Wij allemaal van: "Doe dan!" Ze moeten tenslotte van een AOW-tje leven. Maar nee.. hij zal en moet 'm ooit nog opknappen.

Hij is vijf- en zeventig. Ziet en hoort nauwelijks meer. En mijn moeder? Zij berust zich erin. "Ach, 't is 't laatste wat ie nog heeft… "

Zijn boot, zijn kind. Al wordt 't z'n dood. Varen zal ze.

Eens.

 

Verval I | Boarnsigge (2)

17 kear besjoen

 

Varende nostalgie. Nu minstens veertig jaar in de familie en uniek in haar soort.

Ooit haar oorsprong gevonden ergens bij een Belgische botenbouwer, daarna hard gewerkt in de Rotterdamse havens om vervolgens haar vermeende laatste rustplaats te vinden op een werf in Bergen op Zoom. Totdat Deit 'r destijds tegen het voluptueuze lijf aanliep. Het was Liefde op het Eerste Gezicht.

En zo kon het zomaar gebeuren dat de beste man, ergens begin jaren '60 v.d. vorige eeuw, in zijn eentje het IJsselmeer overstak in z'n nieuwste aanwinst, zijn stalen maîtresse, die 'm de jaren erna de broodnodige balans zou brengen in de hektiek wat Leven heet. Enfin; het hele verhaal lees je hier.

Echter, nu vier jaar later, ligt ze er nog steeds. Op die werf uit voornoemde post uit 2003.

En aangezien er nog niets veranderd is aan de situatie waarin zowel de Boarnsigge ("Oever van de Boarn") als haar vermoeide eigenaar (zij, kaal casco, op de kant en hij, volledig solidair dus ook kalend, nog immer voor de tv) verkeren, zijn de zonen inmiddels van mening dat 'zij' het verdient om gekoesterd te worden door een nieuwe eigenaar.

 

Zij zelf hebben helaas noch de tijd noch de middelen noch de ruimte om zich over haar te ontfermen en dus is het voor iedereen beter dat ze wordt afgestaan. Voordat ze ongewild en onverdiend op de schroothoop eindigt.

Kortom; te koop. Voor de liefhebber.

Enige specs:

    • 11 meter lang, circa 4 meter breed.
    • DAF motor – 170 pk (hp)
    • Diepgang 1.25 meter
    • Stalen casco (teak-opbouw)
    • Zeewaardig (kunststof en alu sponningen, steunzeil)
    • 4 tot 6 slaapplaatsen
    • Kleine doch functionele keuken en idem toilet
    • Schroef brons legering Ø90 cm.
    • Inclusief o.a. dieptemeter en, onder voorbehoud, radar.

Belangstelling? Mail eamel

Alleen voor serieuze gegadigden uiteraard. Ze verdient het. 😅

 


Verval I | Boarnsigge (1) (Verval II)

61 kear besjoen

 

Luister. Ik ben een volwassen vent. Ik grossier niet in emoties. Afhankelijk van de context zullen we maar zeggen. Maar met het volgende heb ik 't toch nog wel eens moeilijk.

Dit zijn dus mijn ouders. Trotse ouders zelfs. Jawel. Met drie trotse zonen. Want deze zonen hebben ouders waar de moderne soapperikelen aan voorbij zijn gegaan.

Geen scheidingen. Geen vreemdgangers (althans; niet waarvan ik weet). Niets van dat al. Gewoon een stel gelukkige senioren.

Mensen die ooit hard hebben gewerkt voor hun offspring. Een vader die ooit de verantwoordelijkheid droeg, niet alleen voor z'n gezin, maar ook nog 'ns voor die van een paar honderd medewerkers toen hij nog directeur was van een drietal kledingfabrieken. Een vader die ik destijds nauwelijks gekend heb, simpelweg omdat hij er nooit was.

Een moeder, die probeerde een winkel te runnen, zonder enige voorkennis of ervaring en daar wonderwel (veertien jaren lang) in is geslaagd. Noodgedwongen was ik een moederskindje. Dat dan weer wel.

Anyway. Hardwerkende mensen, dus.

Het ging mis. Door een textielmalaise. En een Griek die het noodzakelijk achtte om het salaris van 175 collega's achterover te drukken. Systematisch. En een (Friesland-) Bank die vervolgens de geldkraan dichtdraaide.

 

Mijn vader heeft destijds getracht, uit eigen zak, voornoemde salarissen veilig te stellen. Het mocht niet baten. De Zee Bedrijfskleding was niet meer.

Ik heb 'deit' nog nooit zien of horen huilen. Toen wel. Aan de telefoon. Hij belde vanuit het GAK, te midden van z'n eigen medewerkers.. en kon niets uitbrengen behalve wat stil gesnik..

Hemeltergende stilte.

Hij heeft daarna nog jaren iets in de textieldruk gedaan, als vertegenwoordiger ("Detex", Deventer). Met hart en ziel. Want als een de Zee wat doet, doet ie 't goed. En vol overgave. 

En nu…

Nu zijn ze oud.

Van de week moest m'n vader erkennen dat hij de ladder niet meer op durft om een dakgoot schoon te maken.

Hij werd kwaad. Kwaad op z'n leeftijd. Kwaad omdat hij doof aan 't worden is. Kwaad dat hij nauwelijks meer iets ziet. Kwaad dat zijn vrouw twee kunstheupen en -knieën heeft. Kwaad op z'n verval.

Mijn ouders. Ik heb die twee nog nooit zo gelukkig met elkaar gezien als de laatste jaren

En hoewel we 't niet altijd eens zijn; ze verdienen een standbeeld. Dat dat even gezegd is.

UPDATE 12-07-2019: Dag, Deit… 😪

 


Lees ook: Verval II (Boarnsigge (1) | Verval III (Boarnsigge (2)

48 kear besjoen
eamel | blog
>