"corona"

Zag ik mijn 'mem' (moeder, RED.) -fysiek- voorheen nog 'regelmatig' eens in de twee maanden, sinds de corona z'n intrede heeft gedaan is het werkelijk huilen met de kraan open.

Ja, natuurlijk kunnen we bellen, zelfs met video, maar da's toch niet hetzelfde. Waar ûs memmeminske steevast de camera op d'r kin heeft gericht, vraagt zij zich juist bij voortduring af of ik niet met andere dingen bezig ben; 'Zal ik anders later bellen? Je bent zo druk!' (Nee mem, dat heet multitasking').

Kortom; geen onverdeeld succes.

Hoewel men van 'het tehuis' zich strikt aan de regels houdt zoals deze door het kabinet waren voorgesteld, viel het allemaal niet mee voor ûs mem. Haar dagelijkse wandeling rond het gebouw? Uitgesloten. Familie over de vloer? Mag niet. Bezoek ontvangen? Alleen in een glazen vissenkom, inclusief microfoon. 

"Het is hier soms net een gevangenis!"

Hoewel mem van nature een optimist is, waren er momenten 'dat het voor haar allemaal niet meer hoefde'. Nee, ze had geen plannen, maar toch…

Groot was dan ook de vreugde toen het 'gemeenschapscentrum', zoals men zichzelf tegenwoordig noemt -bejaardenhuis is niet meer van deze tijd-, de teugels eindelijk liet vieren v.w.b. het strikte corona-beleid van de laatste twee- en een halve maand.

Officieel zijn we er nog niet, moeders mag wel in d'r eentje naar buiten, maar winkel- en restaurantbezoek dan wel het ontmoeten van derden, da's allemaal (nog) niet geoorloofd.

Gelukkig heb ik mijn connecties binnen voornoemd huis van seniorenbewaring, en één daarvan deed me de suggestie om ons mem stiekem te ontmoeten op een plek buiten het pand. 'Maar dat heb je niet van mij.'

Afgelopen zaterdag was het zover: vier maanden en één- en twintig dagen na ons laatste, fysieke contact konden we elkaar weer even in de ogen kijken, ûs mem en ik. Omhelzen was er nog even niet bij maar dat mag over veertien dagen wellicht weer. Stap voor stap.

En zo reden we -moeders op de achterbank- naar het Grouster Theehuis, gelegen aan het Pikmeer, waar we na de nodige voorzorgsmaatregelen eindelijk weer eens ouderwets de moeder-zoon relatie konden uitdiepen onder het genot van een Cappuccino, een Frysk Dûmpke en een homp beslagroomde appeltaart. En zo was het goed.

Dit doen we gauw weer, ûs memmeminske! 😁