"vakantie"

Ik vermoed dat dit mijn gemoedstoestand moet sturen naar totale overgave of iets dergelijks. En ik moet toegeven; dit en de thee (wut?) doet 't 'm. Ik ben relaxt, man.

"Ik moet 't je even vragen", zegt de lasermevrouw; "wil je écht stoppen met roken?" "Ja," zeg ik; "ik wil écht stoppen met roken." Ik schrik van mezelf.

Ik ga liggen op een tandartsstoel met een gezellig kleedje en de sympathieke lasermevrouw gaat los. 35 drukpunten (of hoe die dingen ook maar heten) later ben ik klaar.  

"Hoe voel je je?", vraagt de lasermevrouw. "Een beetje vermoeid.", zeg ik.

Moos houdt me een paar dagen eerder voor dat je na de behandeling niet meer dat verlangen zal hebben naar een sigaret.

Het klopt niet.

Sterker nog; op de weg naar huis word ik onrustig en schreeuwt elke vezel in mijn lijf om een Javaanse Jongen. Van ellende haal ik een familiezak patat en loop zo hard als ik kan naar huis. Daar aangekomen ligt Moos te slapen op de bank en schuif ik in mijn eentje die halve kilo aardappel naar binnen. Het helpt niet.

Moos wordt wakker maar vraagt niet naar mijn gemoedstoestand, slapende honden wakker maken kan altijd nog, maar ik merk op dat zij geraffineerd alle asbakken heeft opgeruimd.

Ik zeg niks over hoe ik mij voel -want teleurstelling- en dus doe ik vrolijk. Zap wat langs tv-kanalen en drink water (euh…). Niet veel later vertrekt Moos naar d'r (toen nog) eigen stek en gaat het faliekant mis met me. Ik vis de tabak uit m'n jaszak en draai de dikste sigaret ooit. En nog één. En nog één. Ik ben furieus. Op mezelf.

Hoewel de lasermevrouw het me verboden heeft, schenk ik een grote whisky in en vlieg naar boven om even helemaal los te gaan op de twitters. Ik wil een schouder, al is het een virtuele.

Die krijg ik, samen met allerlei goedbedoelde adviezen. Maar het kan het knagende schuldgevoel in mij niet verbloemen. Schuld, niet ten opzichte van mezelf, maar ten opzichte van Moos; zij heeft tenslotte de behandeling betaald. Het was een kadootje vàn haar ààn mij. (..)

Ik ga naar bed. Misschien kan slaap rust brengen. Dat doet het niet. Sterker nog; het wordt een beroerde nacht: koortsaanvallen god-mag-weten-waarom, nachtmerries en veel te vroeg mijn ogen open.

Daarentegen word ik echter geheel fris en fruitig wakker, en heel even denk ik ervan af te zijn; van dat vermaledijde roken. Bijna ga ik de fout in door de Senseo aan te zetten maar weet mezelf nog gauw te corrigeren ('rook gerelateerde gewoonten moet je doorbreken').

Het wordt thee. Ik heb een hekel aan thee. Thee is ranzig en mist de ballen van koffie. Mijn humeur betrekt. Een uur later word ik nerveus, zoek een excuus maar vind deze niet. Ik schenk mezelf alsnog een Senseo in. En nog één. En nog één. Ik steek een peuk op. En nog één…

't Is nu half zeven in de avond, bijna 24 uur later, € 150 en het laatste restje trots armer. Want wat ben ik hier wijzer van geworden? Ik ben een slappe lul. Maar eigenlijk wist ik dat ook al. Het is echter nu officieel….