Soms.
Soms lijkt alles voor de wind te gaan; een enorme rust in je lijf, genotsmiddelen (nog) bij de hand, een project wat als een tiet lijkt te lopen en op de achtergrond de w-a-a-n-z-i-n-n-i-g hemelse klanken van Hannibal's soundtrack met als absoluut hoogtepunt het nummer Dear Clarice van The Lyndhurst Orchestra/Gavin Greena (Feat. Sir Anthony Hopkins) met als goede tweede; Virtue…
"I can think of nothing less pleasurable than a life devoted to pleasure."
– JOHN D. ROCKEFELLER, JR.
eamel
Vrijdagmiddag. Rond drie uur. Ik ben aan 't werk maar voel ineens een dringende behoefte mezelf te trakteren op een rookpauze. Ik loop naar boven, voorzie mezelf van een dubbele Cappuccino en loop relaxed naar het rookhok. En ineens… Oh, halleluja; daar staat zij. Helemaal alleen.
Mijn Muze!
God. Nu moét ik wat zeggen. U moet weten; ik heb over het algemeen geen schaamte bij de dames. Het maakt me allemaal geen ene moer uit; ik lul lekker met hen. Niks onzekerheid. Hup, kletsen.
Maar niet bij hààr.
Om vage redenen sla ik altijd dicht in haar aanwezigheid. Of zeg de stomste dingen. Dingen die werkelijk nergens op slaan, zaken die niets met de desbetreffende situatie van doen hebben en vooral nergens naar toe leiden behalve het opgooien van niet-begrijpende blikken en maar vooral onbegrepen humor.
Anyway. Gistermiddag.
Daar staat ze dus. In het rookhok. Met een pakje sigaretten in haar handen. Alléén. En ze is treurig. Koetjes en kalfjes dan maar. En, oh glorie, ze loopt niet gelijk weg (dat effect wil mijn 'dichtslaan' ook nog wel eens hebben).
We hebben zowaar een leuk gesprek. Na verloop van tijd moeten we weer aan het werk. Het 'toeval' wil dat ik op haar afdeling moet zijn.
Eenmaal daar kan ik alleen maar sneaky uit mij ooghoeken haar zien zitten (zie stiekeme foto. Creepy, I know… ). Elke keer als ik dan weer een grappige opmerking denk te plaatsen zie ik haar lachen.
Ik stap op haar toe.
"Zeg. Op 't risico af dat ik nu vreselijk voor lul sta wil ik je wat vragen. Zou jij zin hebben binnenkort met mij uit eten te gaan? Een kroegje doen? Filmpje?"
Ze kijkt me aan, met grote ogen.
"Euh. Euhm. Daar moet ik nog even over nadenken. Wel leuk dat je dat vraagt." En ze lacht.
"'Het is maar een vraag, hoor. Voel je alsjeblieft niet onder druk gezet. Ik begrijp 't als je 'nee' zegt."
(Ze is gerelateerd aan iemand. Maar ik heb een vaag vermoeden dat niet helemaal loopt zoals zij zou willen)
"Je laat 't maar weten, mocht je belangstelling hebben."
En ik taai af. Staart tussen m'n benen.
Later stuur ik haar nog een mailtje. Of ze alsjeblieft mijn brutaliteit wil vergeven. Dat ik haar niet ten huwelijk vroeg maar gewoon een etentje. Ja, ja. En dat het niet mijn bedoeling was haar zo te overdonderen.
Watje dat ik ben.
Ik krijg een reply: dat ik haar zeker overdonderd had. Maar dat ik wel lef had haar te vragen. En dat zij dat positief bedoelde.
Love this game 😍😳
H ij is vroom. Hij is moslim. Hij is een collega. Hij is een imam.
En hij is slim…
We groeten elkaar bij de uitgang, vanavond. Bij het verlaten van onze werkplek. Een ieder gaat zijns weegs. Ook onze Imam. Sympathieke man.
Het is duister als we bij onze auto's arriveren. Nog een laatste groet en ik ben als eerste weg. 't Gaat verbazend goed, dat verkeer. Maar tussen Krimpen en Rotterdam gaat 't mis; files, files, files. Rij-en dik.
Hoewel ik een oppas-date in het verschiet heb kan ik niks anders doen dan wat wazig voor mij uitkijken. Wachten tot ik een ons weeg. Net als de rest wederom conformeren aan de situatie. Duizend rode lichtjes.
Tot ik plots –in a glimp- in m'n achteruitkijkspiegel zwaailichten ontwaar.
Een uit de kluiten gewassen ambulance die met grote moeite de file in de lengte probeert te passeren begeleidt door hoog jankende sirenes. Uiteindelijk blijkt toch iedereen verbazend snel te leren: de één na de ander kiest opzij. En met hoge snelheid wurmt de gele bus zich een weg door de menigte.
De rest van ons moet gewoon wachten. De ziekenbus passeert ook mij op hoge snelheid. En met hem… onze Imam.
Hij heeft besloten met Allah's hulp al zwaan-kleef-aan achter de de ambulance aan te jakkeren in z'n rode Panda, de rest verbluft achterlatend. Voor ik het in de gaten heb zie ik z'n achterlichten al vervagen in de verte.
Maar ja; 't is Suikerfeest. Dan is zoiets geoorloofd.
الله أَكْبَر
Toegegeven, ze is inmiddels alweer enigszins milf belegen uit het licht van de publieke schijnwerpers, maar Oh Godes-nog-an-toe.. wat is was ze prettig!
Persoonlijk door hen gejat uit deze. En ja, wat doet een zichzelf respecterende Eamel dan? Pcies!
Die Aukje…
Doet ze nog aan GTST, overigens? Nee, hè?
Damn shame.
💘❤💓
Ook een Barbie is maar een mens. Dat blijkt maar weer uit het moment van autopsie.
Ofwel; wat maakt Barbie Bárbie (spiegeltje)?
*Niet voor de allerkleinsten..
En wellicht kan men zich op zo'n moment afvragen: wààrom?
