Kategory:

Mea culpa

 

Luister, lieve kijkbuiskinderen, dít krijg je er nou van als je later wellicht je rijbewijs hebt en besluit met je zwaar vermoeide kop, je open bek op half zeven, na een rit van twee- en een half uur én een bezoek aan de lokale Albert Heijn, op weg naar je moeder, tegen beter weten in, de instellingen aan te passen van een of andere niet-relevante app op je telefoon: een lekke band.

Leermoment:

Zo dan. Lul.

Bijkomend voordeel: voor het eerst in 30+ jaar weer eens gebruik gemaakt van de diensten van de ANWB. Een autoband van 510 euro. Je verwacht het niet, hè? 


Anyway: kijk maar ↓ (geluid aan)

Harkje, leave sjochtubebern; dít krijsto der no fan asto letter dyn rydbewiis hast en beslúst mei dyn swier wurche kop, dyn iepen bek op healve sân, nei in rit fan twa- en in heal oere én in besite oan de lokale Albert Heijn, op wei nei dyn mem, tsjin better witten yn, de ynstellingen oan te passen fan ien of oare net-belangryke app op dyn smartphone: in lekke bân.

Learmomint:

No sa. Lul.

Oanfoljend foardiel: foar it earst yn 30+ jier wer ris gebrûk makke fan de tsjinsten fan de ANWB.
In autobân fan 510 euro.
Jo ferwachtsje it net, wol?


Hoe dan ek: sjoch mar ↓ (gelūd oan)

 

169 kear besjoen

 

Het begon nog wel zo netjes. Op zoek naar zo'n Ring Chime, een digitale vervanging van mijn huidige ding-dong, kreeg ondergetekende een melding van dat vermaledijde Marktplaats dat er ergens in de buurt eentje aangeboden werd.

("Hm, meneer heeft één van de vijf sterren-waardering en slechts één maand lid van MP. Had ik daar op moeten letten?") 


Zoals dat gaat, doe ik -als eerste- een bod en opvallend vlot daarna krijg ik een bericht van de aanbieder, ene Marko B. te Schiedam.

(Schermprint hierboven is van NA deze wonderlijke ervaring. Mijn bod is verwijderd en ook heeft meneer er ineens twee sterren bij)

 

609 kear besjoen

 

Hoewel ik vorig jaar bij diverse hogere goden –God, Jezus, natuurlijk de dames Klotho, Lachesis en Antropos (née Moirae), Het Lot of wie-daar-ook-maar-over-gaat– de urgente wens heb neergelegd dat dit jaar -2021- minder kut zou zijn dan die dat ervoor, bleek dit tegen dovemansoren en heeft men voornoemde wens rücksichtslos naast zich neergelegd.

Gevolg; dit jaar ontwikkelde zich min of meer als Kut-In't-Kwadraat.

Ik zal jou (en mij, het componeren van de tekstbrij vóór je kost al teveel energie) niet vermoeien met details (bla, bla, ziekte, bla, bla, vermoeidheid en/of zoals iemand uit mijn naaste omgeving ongetwijfeld zou zeggen: "Nu weten we 't wel") maar ik denk dat we veilig kunnen concluderen dat het verscheiden van ons lieve, lieve hondenkind toch wel tot één van diepste dieptepunten behoort.

Sterker nog; waar ik bij elk heengaan van een dierbare (of dat nou een huisdier is, een BN'er, een familielid of iemand uit de verdere naaste omgeving doet er niet toe; dierbaar is dierbaar) een beeldend 'In Memoriam' weet te fabriceren, krijg ik dat nog steeds niet voor elkaar als het over 'Ons Iggy' gaat.

Foto's, filmpjes, voorwerpen…

Ik kan er niet naar kijken zonder een traan te laten. 

Enfin.

Tel daarbij op dat hele corona-gebeuren van de afgelopen twee jaar én -althans; op het moment van dit schrijven (bijna drie maanden na Oud & Nieuw. Don't ask)– een volkomen nutteloze oorlog in het oosten, en je kan je wellicht voorstellen dat de leut, de inspiratie én de energie hier ver te zoeken is, momenteel.

 

 

Waar voorheen verschenen jaaroverzichtjes voornamelijk bestaan uit zorgvuldig opgebouwde joligheid, wil ik me dit jaar dan ook beperken tot een stemmig zwart-witte, en dientengevolge wellicht enigszins saaie -klikbare- opsomming van stukskes die het afgelopen jaar op dit onvolprezen blogje zijn verschenen.

Ik hoor je denken; was dat er dan helemaal niks positiefs te beleven in het insignificante bestaan wat eamel heet? Ja, natuurlijk wel. 😜

Naast de chronisch-bemmende liefde die er in dit huis heerst, zijn er de dagen dat mijn aandoening zich minder nadrukkelijk manifesteert en er zich een mateloze drang naar productiviteit in mij ontplooit, wat zich vervolgens uit in klusjes waar ik al lang tegenop zie maar ineens tot een hoera-einde worden gebracht.

En natuurlijk Mijn Mevrouw, die ondanks haar eigen zorgen en kwaaltjes, het désondanks weet te presteren om naast haar werk mijn zeurverhalen geduldig blijft aanhoren, alle verdere beesten hier in huis gezond laat zijn én toch een goed humeur weet te behouden… Chapeau, Mijn Lief! ♥

En -natuurlijk- hoewel zij natuurlijk nóóit 'Ons Iggy' ooit zal kunnen vervangen, is de komst van Milly, onze Portugese zwerf-dwerg, een bijzonder prettige aanwinst is in datgene wat wij ons gezin plegen te noemen 😍


Rest mij nog slechts de wens aan voornoemde Goden: ik weet dat ik een botte lul ben bij tijd en wijle en wellicht een en ander niet verdiend heb, maar euh… mag 2022 ons beter gezind zijn, alstublieft? 😂

 


99 kear besjoen

 

H é! Een berichtje van mij, da's lang gelee!

Enfin. Eén van de voordelen (of misschien wel het enige, ik kan nu even niks anders bedenken) van die anders-dan-andere-kanker van mij, is dat het als een échte kanker wordt beschouwd door hen die het kunnen weten, namelijk die van de medische wetenschap.

En zoals dat gaat met medische voordelen in een westerse beschaving, brengt dat een aantal euh… al dan niet medische voordelen met zich mee: een lichamelijk beperkte krijgt een parkeerkaart, een moeilijk-ter-bene senior een traplift en ik als semi-kankerpatiënt, een derde anti-corona spuitje. Hoera!

Verder niet zo heel spannend, dit bericht. Het was in Dordt, in een hele grote spuitjestent van de GGD. Er was bewaking, er was anti-vax grafiti, er waren doktoren,  verplegenden en studenten die alles in goede banen moesten leiden en tenslotte een hele lange rij van, ik vermoed, nóg meer medische beperkten daar het nog niet officieel was dat iederéén een derde spuitje krijgt. 

 

Ditmaal kreeg ik het Pfizer RMA toegediend want Moderna mocht niet meer/was op maar dat kon geen kwaad zei de dokter van dienst.

Twee dagen heb ik met een pijnlijke arm rondgelopen maar, in tegenstelling tot de vorige keer, geen 'burning skin' en ook geen andere kanker erbij gekregen.

Of er van overheidswege een zendertje in mij is geplaatst is mij onbekend. 😂

Hoewel ik vermoed dat 't geen ene reedt uithaalt wegens een chronische onvoorspelbaarheid van het COVID-19 virus en ik dientengevolge over een paar maanden wéér een nieuwe dosis dien te halen, ben ik desondanks blij verheugd, in ieder geval voor een paar weken, minder kans te hebben om dat vermaledijde corona op te lopen.

Nu kwam ik al nergens meer, de afgelopen twee jaar, maar het gaat om het idee.

Goed.

Nou nog even mijn mevrouw zien te overtuigen van het nut van vaccinaties en we kunnen er weer een paar daagjes tegenaan. 

 


Hier was het, aan de Laan van Nogwat in Dordt. Ik heb getracht de foto's zo deprimerend mogelijk te maken door er een toepasselijk filtertje overheen te gooien, daar ik dat wel een mooie weergave van de tijdgeest vond.


718 kear besjoen

Het is het jaar des Heeren 1994. Om dubieuze redenen lijkt het mijn toenmalige vriendinnetje en moi (nah.. eigenlijk geheel mijn idee want ik was ben nogal een drammert én een eikel) een goed idee om op een gammele gehuurde motor een soort van roadtrip te ondernemen naar het zuiden van Het Zachte FrankrijkLe Douce France.

Foto's ongecensureerd geplaatst met medeweten én toestemming van mevrouw Ex! 🤗

Als voornaamste reden lag daaraan ten grondslag een goed gefundeerde 'waarom niet?' én het feit dat we al jaren samen niets ondernomen hadden behalve een tripje naar dat strand van Makkum en nog één naar die ene toren in Parijs.

Toegegeven, niet alleen een drammert én een eikel maar ook nog eens ontzettend bot, want ik weet me er niet zoveel meer van te herinneren.

Er staan me beelden bij van een duur terras aan de boulevard van St. Tropez (import-Heineken en een jus d'orange, samen 25 gulden!!1! 😱), wakker worden tussen de lavendel, tegenover een enorm verlaten hotel, bóvenop een berg ter hoogte van Castellane en, met afgrijzen, die afsluitende dodenrit naar huis, waar we bij Luik in een enorme hoosbui terechtkwamen, midden op zo'n 18-baanse, -uiteraard- slechtonderhouden (want België) zelfmoord snelweg. 

En dat terwijl we niet meer aan hadden dan een t-shirtje en een flinterdun zomerjackie. Overigens hielp het ook niet dat, eenmaal thuis, broer ons erop attendeerde dat we al die 5000 kilometers lang zonder functionerende voorrem hadden gereden. 😬

Anyway.

We zien er niet heel erg ongelukkig uit en ik vermoed dat 't best wel een fijne vakantie is geweest.

Desondanks raakte enige tijd later -zoals dat wel vaker gaat- 'de verkering uit' en bleek voornoemd pleziercongé gelijk ons laatste 'samen' geweest te zijn…

Enfin.

Soms gebeuren de dingen nou eenmaal zoals ze gebeuren.

Bij het ter per se gaan van dit schrijven heeft navraag geleerd dat bovenstaande niet mijn laatste vakantie is geweest. We zijn kennelijk ook nog naar Egypte geweest. 😳 Ongetwijfeld een leeftijdsdingetje of erger, een gevalletje 'in ontkenning', maar ik weet daar dus helemaal niks meer van. Hoe is het mogelijk? Maar goed; verder niet essentieel en bovendien heb ik geen zin in herschrijven. 😁

Het is 2021, zeven- en twintig jaar later. Er is veel gebeurd, zoals dat een ieder van ons wel eens overkomt. 😁

Inmiddels diverse malen verhuisd en ook is er een enkele dame de revue gepasseerd waarvan ik destijds in alle naïviteit dacht daarmee oud te kunnen worden. Ach, u kent het wel. Uiteindelijk bracht het lot me bij mijn huidige mevrouw en, oh jubel, die het onderwijl alweer zo'n veertien jaar met mij uit houdt. Wie had dát gedacht?

Afijn.
Hoewel men zou vermoeden dat zo'n periode van 27 jaar genoeg perspectieven biedt tot het vieren van vakanties, is het er door diverse oorzaken, waarmee ik u nu niet zal vermoeien, nooit meer van gekomen.

U leest het goed; bijna dertig jaar geen vakanties. Zilch. Niks. Of men moet enkele dagen Parijs (ja, alwéér) onder die noemer plaatsen, dan heb ik alsnog drie 'vakanties' genoten. Maar tóch is het niet hetzelfde.

Goed. Al met al een veels te lange inleiding om vakantiebeelden van een ander aan te kondigen.

Uw eamel in vakantie-outfit

Ik was het fenomeen vakantie al bijna weer vergeten totdat ik van de week een verloren gewaande DVD tegenkwam: Martini's Moods of Martini Mansion uit 2004.

Een serie-tje van vier relaxte, ultralange lounge-nummerkes ('liftmuziek' volgens iemand in mijn kennissenkring maar fok jou), begeleid door beelden van witte stranden, azuurblauwe wateren, luxe jachten en andere mooimensen.

Niet zo heel spannend verder maar wat het bekijken en beluisteren van deze beelden -al jaren- bij mij oproepen is een ongekend verlangen naar Vakantie. Naar azuurblauwe wateren, luxe jachten, maar vooral menslóze, witte stranden. Naar 24/7 niks doen, je huid verbranden, boekje lezen, uit eten op een veel te duur terras.

En het was toen dat ik me besefte dat er ongetwijfeld meer mensen zijn zoals ik, die door wat voor omstandigheden ook, niet op vakantie kunnen of dat al lang niet zijn geweest. Voor mij persoonlijk ligt daar nog een jaar van chemo's en herstel in het verschiet en daarmee kunnen we veilig stellen dat een vakantie voorlopig nog even een utopie zal zijn.

En dus ben ik zo vrij geweest om voornoemd DVD-tje leeg te plukken (te 'rippen'), te voorzien van tientallen gratis vakantievideootjes van derden en het geheel op de Youtubes aan te bieden, voor gelijkgestemden, als een soort next best thing. Toegegeven; het is een bijzonder mager alternatief maar in mijn beleving een typisch gevalletje van 'wie 't kleine niet eert' 😁


182 kear besjoen
eamel | blog
>