Aux serieux
Zó' n dag waarvan je denkt,
Milly (1)
Laat u niet misleiden door de vrolijke kleurtjes waarin dit blogje zich tegenwoordig manifesteert; wij, mevrouw en ik, hebben bijzonder zwar(t)e maanden achter de rug.
Niet alleen heb ik een levensbepalende beslissing moeten nemen inzake het verdere verloop van mijn aandoening, ook daarover wellicht later meer, maar erger is dat we –tóch nog onverwacht en véél te vroeg– afscheid hebben moeten nemen van één van onze 'kinderen'; ons lieve, grappige meisje Iggy.
(Lang verhaal, leg ik nog wel eens uit, als ik weer in staat ben foto's en filmpjes van haar te bekijken zonder in janken uit te barsten.)
Hoe dan ook, waar wij, mensjes, kunnen relativeren dan wel rationaliseren, heeft ons 'andere kind', Raspin, daar meer moeite mee.
Na negen jaren samen te zijn opgetrokken blijkt het dus ook mogelijk dat honden in een depressie geraken, wat zich vervolgens o.a. uit in lusteloosheid, niet meer willen wandelen / eten / spelen, chronisch platte oren, en wat dies meer zij.
Hoewel voor ons nog aan de vroege kant, we zitten nog midden in de rouwverwerking, kwamen we gezamenlijk tot de conclusie; dit kan zo niet verder. En dus werd het tijd voor een 'nieuw' vriendinnetje voor Raspin, een 'nieuw kind' voor ons. Nadat mevrouw een zoektocht over de internets was opgestart en honderden buitenlandse zwerfhondjes haar betraande ogen liet passeren, was daar ineens 'Melly'.
Waarom dit hondje het is geworden weet ik niet -ze is niet Moeders Mooiste 😅 en wil dwangmatig vriendjes worden met alles en iedereen in dit huis, inclusief de katten, door het ten toon spreiden van een absolute nederigheid, gaat voortdurend liggen en kwispelt zij zich derhalve het ongans-, maar wij waren eruit; dÍt is ons volgende hondenkind. Ze is namelijk heel, héél erg lief.
Melly, inmiddels omgedoopt tot Milly-want-leuker, vindt haar oorsprong, zoals zovele zwerfhondjes met haar, in de straten van Portugal, en arriveerde op haar zoveelste eindbestemming in -notabene- het Heerenveense Friesland, de schoot van mijn herkomst.
Lang verhaal kort: nadat we sinds lange tijd weer eens het genoegen mochten proeven ûs mem en broer in de spreekwoordelijke armen te nemen, werd het tijd om Milly thuis te introduceren. Hoewel wat onwennig in het begin, zoals dat gaat, blijkt zij een blijvertje en kijken zelfs de Sybses nergens meer van op.
Kortom: Milly, 'kind'… Finalmente em casa! 😍
–| MOODS OF MARTINI MANSION (2004) |–
Het is het jaar des Heeren 1994. Om dubieuze redenen lijkt het mijn toenmalige vriendinnetje en moi (nah.. eigenlijk geheel mijn idee want ik
Als voornaamste reden lag daaraan ten grondslag een goed gefundeerde 'waarom niet?' én het feit dat we al jaren samen niets ondernomen hadden behalve een tripje naar dat strand van Makkum en nog één naar die ene toren in Parijs. Toegegeven, niet alleen een drammert én een eikel maar ook nog eens ontzettend bot, want ik weet me er niet zoveel meer van te herinneren. Er staan me beelden bij van een duur terras aan de boulevard van St. Tropez (import-Heineken en een jus d'orange, samen 25 gulden!!1! 😱), wakker worden tussen de lavendel, tegenover een enorm verlaten hotel, bóvenop een berg ter hoogte van Castellane en, met afgrijzen, die afsluitende dodenrit naar huis, waar we bij Luik in een enorme hoosbui terechtkwamen, midden op zo'n 18-baanse, -uiteraard- slechtonderhouden (want België) En dat terwijl we niet meer aan hadden dan een t-shirtje en een flinterdun zomerjackie. Overigens hielp het ook niet dat, eenmaal thuis, broer ons erop attendeerde dat we al die 5000 kilometers lang zonder functionerende voorrem hadden gereden. 😬
Anyway. We zien er niet heel erg ongelukkig uit en ik vermoed dat 't best wel een fijne vakantie is geweest. Desondanks raakte enige tijd later -zoals dat wel vaker gaat- 'de verkering uit' en bleek voornoemd pleziercongé gelijk ons laatste 'samen' geweest te zijn… Enfin. Soms gebeuren de dingen nou eenmaal zoals ze gebeuren.
Het is 2021, zeven- en twintig jaar later. Er is veel gebeurd, zoals dat een ieder van ons wel eens overkomt. 😁 Inmiddels diverse malen verhuisd en ook is er een enkele dame de revue gepasseerd waarvan ik destijds in alle naïviteit dacht daarmee oud te kunnen worden. Ach, u kent het wel. Uiteindelijk bracht het lot me bij mijn huidige mevrouw en, oh jubel, die het onderwijl alweer zo'n veertien jaar met mij uit houdt. Wie had dát gedacht? Afijn. U leest het goed; bijna dertig jaar geen vakanties. Zilch. Niks. Of men moet enkele dagen Parijs (ja, alwéér) onder die noemer plaatsen, dan heb ik alsnog drie 'vakanties' genoten. Maar tóch is het niet hetzelfde. Goed. Al met al een veels te lange inleiding om vakantiebeelden van een ander aan te kondigen.  Ik was het fenomeen vakantie al bijna weer vergeten totdat ik van de week een verloren gewaande DVD tegenkwam: Martini's Moods of Martini Mansion uit 2004. Een serie-tje van vier relaxte, ultralange lounge-nummerkes ('liftmuziek' volgens iemand in mijn kennissenkring maar fok jou), begeleid door beelden van witte stranden, azuurblauwe wateren, luxe jachten en andere mooimensen.
En het was toen dat ik me besefte dat er ongetwijfeld meer mensen zijn zoals ik, die door wat voor omstandigheden ook, niet op vakantie kunnen of dat al lang niet zijn geweest. Voor mij persoonlijk ligt daar nog een jaar van chemo's en herstel in het verschiet en daarmee kunnen we veilig stellen dat een vakantie voorlopig nog even een utopie zal zijn. En dus ben ik zo vrij geweest om voornoemd DVD-tje leeg te plukken (te 'rippen'), te voorzien van tientallen gratis vakantievideootjes van derden en het geheel op de Youtubes aan te bieden, voor gelijkgestemden, als een soort next best thing. Toegegeven; het is een bijzonder mager alternatief maar in mijn beleving een typisch gevalletje van 'wie 't kleine niet eert'… 😁 |
I've got vaccinated!!! (1)
Hoewel je dit bericht onder de noemer 'oud nieuws' zou kunnen categoriseren, ik heb gisteravond tenslotte al het halve internet kapotgespamd met het hieronder geplaatste filmpje, blijkt het ineens een soort-van relevantie te hebben gekregen door de 'bijwerkingen' die zich hedenochtend openbaarden.
Uiteraard 'bijwerkingen' met een flinke knipoog want, op een beurse arm na heb ik geen last van gehad na mijn vaccinatie tegen dat vervelende Covid-19 gebeuren; ik spreek nog steeds geen Russisch en ook geef ik geen licht in het donker.
Nee, de bijwerkingen waar ik 't hierover heb gaan met name over het feit dat de moderators van de Facebooks in India wellicht geen idee hebben wat 'humor' inhoudt, of weet men zich gewoonweg geen raad met Hollandse 'satire'.
Enfin. Eén en ander heeft kennelijk tot een 'block' geleid en heb ik me helaas moeten wenden tot dat andere schreeuwmedium, Twitter, want hoe anders moet ik de wereld kond doen van een ter zake doende mening zoals die van mij? 😂😂😂
Misschien had ik in één van mijn laatste reacties die Russische tekst achterwege moeten laten ("Wel raar dat ты собираешься говорить об этом по-русски.") Ik moest er zelf smakelijk om lachen 😂 maar weet ik veel dat men dat in Cupertino niet begrepen heeft.
Hoe het ook zij; plaats een positief bericht zoals deze online en men kan er prat op gaan dat de rioolkeutels op -met name- de Twitters boven komen drijven in de vorm van belerende 'word wakker!1!'-commentaartjes en pseudo-wetenschappelijke 'jij-bent-onnozel-en-wij-niet-want-het-stond-op-internet'-'feitjes'. Dat voor zoveel misinformatie een algoritme verantwoordelijk is komt niet bij deze sukkels' op. Want ja; complot jonguh.
Waar de ene wappie mijn vrolijke vaccinfilmpje slechts onschuldig met z'n wappie-achterban deelt, besluit meneer @BURGERFRONT.NL*zijn onvrede hieromtrent met mij te delen want, stel je voor, misschien snap ik 't allemaal niet en worden we inderdaad collectief gebrainwashed door de Illuminati, de Bilderberggroep en die corrupte 'pedo'-regering!!1! 😬☠👽
*je weet wel; zo'n account met van die 'eigen volk eerscht' nationalistisch-fascistische kutvlaggetjes. Walgelijk.
Om een lang verhaal kort te maken; ik word een beetje moe van al dat gezeik. Ik word moe van al die meningen, al die onvrede, al die ontevredenheid.
Dit gevoel wordt ongetwijfeld versterkt doordat ik, sinds kort ongewild inkomenloos én idem 'aan de kanker', binnenkort aan de chemo moet en me op geen enkele wijze kan inleven in de bekrompen belevingswereld van de gemiddelde complot-idioot wappie.
Waar ik, vanuit die context, denk van; man, wees blij met wat je hebt, met het feit dat je in Nederland mag leven met al z'n vangnetten en sociale voorzieningen, met een zorgstelsel waar menig westerse samenleving jaloers op is, denkt de wappie voornamelijk vanuit z'n ikke, ikke, ikke, z'n gebrek aan festival- en vakantiebezoek en -natuurlijk- z'n portemonneetje.
Nah ja, ik weet in ieder geval weer waarom ik me al sinds 2012 distantieer van de beerput die Twitter heet. Daar is ook weer wat voor te zeggen…
Speaking of which. Zeg Mark, hoe staat 't met m'n beoordeling?
*zie schermprintjes, de tweets heeft meneer natuurlijk alweer verwijderd. Anonieme lafbekjes.
