Badly Drawn Toddler
skreaun troch 
eamel
eamel
Raspin & Iggy
skreaun troch eamel
eamel
Elvis, de Brit
skreaun troch eamel
eamel
En dàt was Sensation White (2003)
skreaun troch eamel
eamel
Dertien jaar geleden, toen ik nog dacht Hip & Happening te zijn, voltrokken zich de laatste stuiptrekkingen van mijn jeugd.
Om eerlijk te zijn weet ik er niet veel meer van.
Behalve dan dat mijn destijds Kleine Muze -die in haar zestiende jaar op spectaculaire wijze mijn leven binnen denderde, dat vervolgens zo'n vijftien jaar op z'n kop zette, om rond haar zeven- en twintigste weer stilletjes te verdwijnen wegens futiliteiten zoals volwassenheid en iets met 'op eigen benen staan'- erop stond dat we er ook eens naar toe moesten; het dansfeestje van Sensation White.
"Wil je niet met één van je vele vriendjes daar naar toe? Da's toch veel leuker dan met zo'n ouwe lul?" "Nee, ik wil met jou. Veel gezelliger." √ Check.
En zo reden we -volledig in het maagdelijk (ha!) wit gestoken- op een zonnige namiddag in juli in m'n destijds al even hip & happening Smart richting Amsterdam Arena, alwaar men amper twee uur later alvast zonder ons begonnen was. De lijers.
Inderdaad; beelden van 2003 ipv 2004 want betere 'Anthem' en daarnaast dé inspiratie om het jaar daarop zélf eens naar Sensation te gaan. Hier die van 2004.
Zoals gezegd laat m'n geheugen me enigszins in de steek voor wat betreft het verdere verloop van de avond, al dan niet onder invloed van een pilletje (toen; niet nu).
Wél weet ik me nog te herinneren dat ik overweldigd was door de explosieve energie van 25.000 dansende mooi-mensen, de spectaculaire lichtenshow, dat ik met ie-der-een heb staan flirten, althans; met hen in het bezit van twee tieten en een vagijn zoals die twee dames uit Brabant en/of Friesland, en dat 't zomaar ineens de volgende morgen was.
Anyhoo.
Kapotmoe maar tevree reden we uiteindelijk het ochtendgloren tegemoet, Muze soezend op 's mans schouder en deephouse op de radio (raar hoe willekeurig het brein werkt; dát soort dingen onthou ik dan weer wél).
Vanwaar deze overpeinzing, vraagt U?
Awel.
Het was me allemaal al enigszins ontschoten tot ik afgelopen week een berichtje tegenkwam op de social media's; Sensation stopt (spiegeltje). ID&T vindt het tijd voor wat anders want de formule wordt sleets.
En geef hen 'ns ongelijk: de 'grote' namen willen niet meer (spiegeltje) en die witte kleden-dracht hebben we nu ook wel gezien. Dus dàt was dat.
Zucht. Those were the days.
(Foto's ervan heb ik nooit geplaatst. Opklikken en je weet waarom.)
Plog | Er Was Er Eén Jarig, Hoera!
skreaun troch eamel
eamel
Liggen mevrouw en ondergetekende afgelopen vrijdagmiddag een beetje op apegapen op de bank -want verrot-, wordt je ineens gebeld; Moe-Moe aan de lijn.
"Zoals je weet ben ik jarig en aangezien niemand anders mee wil, vroeg ik me af of jullij zin hebt om vanavond iets te gaan eten. Ik trakteer."
Omdat ik niet de beroerdste ben en daarbij de woorden 'Ik trakteer' altijd een zalvende werking op mij hebben, kon ik niet anders dan niet-weigeren en dus bevonden we ons 's avonds geheel onverwachts, in the middle of nowhere voor de ingang van de Golden Lion te Klaaswaal (of all places).
Terwijl ik me al mijmerend afvraag waarom ik de memo gemist heb waarin stond dat NewLand (spiegeltje) plaatsgemaakt heeft voor een chinees, ik heb hier tenslotte een jaartje of twee praktisch naast gewoond, blijken de gezelschapsdames zich inmiddels comfortabel te hebben gemaakt aan één van de tientallen (lege) tafeltjes.
De Golden Lion (oops…) is er één van het 'All You Can Eat'-concept, ofwel vreten tot je erbij neer valt, voor hetzelfde geld. Dat gaat bij mij meestal altijd mis.
Ik vergrijp me in dit soort gelegenheden altijd aan zoveel voorgerechten zoals de Sushi's, de salade's, de enorme hoeveelheden Hollandse Garnalen (weet je wat die mormels in de winkel kosten??) met een klodder mayo waarbij het vet je letterlijk om het hart vliegt, met als gevolg dat ik al zat ben op het moment dat het hoofdgerecht zich aandient.
Maar goed; 't is gratis en dus ga je ff een sigaretje roken, loopt de tien kilometer op de nabijgelegen parkeerplaats et voila; weer een gaatje vrij voor die shitload aan kipsatés, bieflappen en nog iets van een ondefinieerbare dooie vis.
Oh jubel, na rangschikking van mijn organen bleek er zelfs nog ruimte voor een gehamde meloen en twee schaaltjes ijs.
De chocoladefontein heb ik maar gelaten voor wat ie is want je kan ook overdrijven.
Alle gekheid op mijn stokje; Moe-Moe & Mini Moe-Moe, heel erg bedankt, het was erg gezellig, en dit doen we gauw weer!
(Mits jij trakteert natuurlijk want het groeit mij niet op de rug. 😉 )
