Thús Âlde meuk
Kategory:

Âlde meuk

 

"In 1996 the British rock band “Rockbitch” start to perform with an explicit sex show on stage…"


Om eerlijk te zijn; vooral vanuit een chronologisch perspectief kan ik me er bar weinig meer van herinneren.

Wat zeg ik? Vanuit élk perspectief is het één grote blur; mijn avondje Rockbitch, op die beruchte 10e april van het überhaupt al rumoerige jaar 1997.

– Met wie was ik daar?;
– Was ik nog met mijn 'eerste' mevrouw (de dame met wie ik hierboven communiceer in de Whap)?;
– Waarom een 'blur'? Zoiets moet toch spectaculair geweest zijn? Waarom vergeten??1?

"Nikki" of Rockbitch

Ter recapitulatie: voor wie geen idee (meer) heeft waar dit over gaat, dit is wat Rock-o-pedia erover te vertellen heeft:

"Rockbitch was een Britse progressieve rockband die bestond uit vijf vrouwen en een mannelijke gitarist. Drie van de vrouwen zijn lesbisch, twee vrouwen zijn biseksueel. Rockbitch is meer beroemd om hun podiumact, waarin leden van de band seksuele handelingen uitvoeren, dan om de muziek."

Wat ik wél weet is dat (pre-internet, pre-social-media, pre-'influencers' (kots), pre-smartphones) het destijds al een tijdje rond gonsde rond/over de (Friese) weilanden; Rockbitch komt naar Leeuwarden!!1! 

Daar moest ik natuurlijk bij zijn!

De media stonden er bol van, de ene na de andere -uiteraard- gristelijke partij trachtte her en der in de lande optredens te verbieden, wat soms lukte en soms niet 😂.

Er moest zelfs een rechter aan te pas komen om die seksshow in Zalen Schaaf te laten doorgaan. Maar toen.. Toen was het kennelijk zover.

Wat weet ik nog wél méér?

 – Ik was -zoals altijd- té laat. Dit keer wegens parkeerproblemen, met als gevolg een plekje helemaal achterin een piemeldonkere Zaal Schaaf;

– Qua publiek natuurlijk een overdaad aan mannelijke schreeuwhormonen, met hier en daar een verdwaald vrouwmens;

– Een podiumplassende Amanda/The Bitch, over de bijzonder urine-ontvankelijke eerste rij;

– Die ene geluksvogel, man of vrouw of beide- die, weliswaar achter de schermen, een 'doppie' mocht 'doen' met 'Lucy, the stage slut', uiteraard alleen na het vangen van 'The Golden Condom';

– Diverse penetraties op en naast het podium, en, believe it or not, er werd zelfs een soort van muziek gemaakt, hoewel niet helemaal mijn genre.

Kortom; 'just another day at the office', zeggen we dan in Friesland. Enfin, hoe kom ik hier nú op, 26 jaar later?


Source: Rockbitch


Welnu, niet zo heel lang gelee, tijdens het wederom opruimen van enkele oude harde schijven, stuitte ik op een tweetal gedatteerde videootjes van deze feministische Alpenzusjes, waarvan één een concertregistratie en de ander een documentaire.

Omdat Ome Youtube, op z'n braakopwekkende Disney's, zichzelf heeft opgeworpen als moralistische hoeder van de tere kinderziel, en dus een en ander als verboden vrucht beschouwd, was daar ineens Odysee.com, een -nu nog- vrijplaats van alles waar voornoemd belerende vingertje op tegen is.

Het leek me dan ook niet meer dan logisch om u deelgenoot te maken van deze rare herinnering, in het kader van 'opdat wij nooit vergeten'.  Want, laten we wel zijn; de tijden van woke zijn ook niet zaligmakend. 
Amen

213 kear besjoen

 

Voor een enkeling onder u is het kennelijk elk jaar weer een feestje; de Top2000, een lijst met evenzovele plaatjes uit een al-dan-niet ver verleden, 'zorgvuldig' gemanipuleerd samengesteld op basis van keuzes door het gepeupel, traditiegetrouw volledig gehypet aan het einde van het jaar.

Echter word ik niet warm of koud van die ouwe meuk, uitzonderingen daargelaten.

Niet alleen omdat ik nooit langer dan een intro naar zo'n plaatje kan luisteren, voornamelijk wegens chronische verveling 😴, maar vooral omdat volkomen overgewaardeerde ergo nutteloze discjockeys over het algemeen de neiging hebben juist die intro vol te blaffen met haantjespraat, flauwe humor en een overdreven geldingsdrang ("Hoor mij eens gevat zijn! Ha, ha!". Bám!, weg intro. Lul).



Het zal je dan ook niet verbazen dat mijn hart meer ligt bij de overwegend reclame- en discjockey-vrije muziekzendertjes zoals bijvoorbeeld de Soundcloud's, de FutureRecords' (hi, Alex! 😁), de Delicieuse Musique's, de HearTHIS', de Bandcamp's en de Mixcloud's van deze wereld, alwaar ik helemaal ZELF kan/mag bepalen wat ik op dat moment wil luisteren, afhankelijk van in wat voor gemoedstoestand ik me op dat moment bevind/wil verkeren,*
*rare zin, I know 🤔

Kortom; wat wil een eamel mens nog meer? 

 

Anyway. Naast de wél vermakelijke rand verschijnselen van voornoemd fenomeen, ik noem een Top2000 á Go Go, een Top2000 Café en -uiteraard- de Top2000 Quiz (btw; Leo 'Top2000 Untold Stories' Blokhuis en ik willen Matthijs terug!!1!), is er nóg iets waar m'n hart, als notoir remixliefhebber, óók sneller van gaat kloppen: de tradionele openingsmash-up van meestermixer Bart Arens.

Ooit hiermee begonnen als bescheiden aperitief in bovenstaand café, tegenwoordig echter voor velen een fenomeen om naar uit te kijken (waaronder, uiteraard, ondergetekende).

In het kort bestaat zo'n mash-up dan uit een verzameling van ca. 25 uiteenlopende muziekjes, die ogenschijnlijk niks met elkaar te maken hebben behalve dan een plek in de lijst van hierboven/-naast, bijzonder ingenieus in elkaar geflanst tot een soms waarachtig nieuw muziekstuk , vooral in combinatie met de spectaculaire beelden, waardoor het spreekwoordelijke kippenvel zich als vanzelf manifesteert.

Hoewel een en ander natuurlijk makkelijk door jezelf online (lees: Youtube) te achterhalen is, mocht 't je interesse gewekt hebben, heb ik er toch gemeend goed aan te doen voornoemde mixjes hieronder in beeld alsook embedded audioplayer samen te brengen, gewoon omdat 't kan.

Als bonus dááronder een downloadbare MP3-320kbps-rip variant, opdat je er wellicht een ringtone van kan maken (of whatever).

At your service!!1!

👊😎 

 


1,3K kear besjoen

 

Wederom niet zo heel bijzonder dit bericht, komkommertijd tiert nog immer welig in Huize Eamel, en daarom een aantal foto's uit een tijd die inmiddels zo'n elf jaar achter ons ligt.

Hoewel ik niet al te beste herinneringen heb aan mijn laatste leidinggevende, sterker nog; ik voel nog immer koud zweet oprispen als ik aan die clown (linkje weggehaald. Persoonlijk worden kan altijd nog) denk, bleek de werkvloer -een jeugdinrichting- daarentegen wél bijzonder intrigerend.

Als niet geheel vrijwillig* 'communicatie-manager' (ha, ha) bestond mijn werk o.a. uit het ontvangen van officiële delegaties, het geven van rondleidingen, het organiseren van 'open dagen', en het opsturen van sleutelhangers (gevalletje schoenmakert-blijf-bij-je-leest).

Daar ik een chronische hekel heb aan situaties waar een vorm van sociale interactie gewenst is, kon ik derhalve mijn blijdschap niet op als er weer eens iets anders op mijn pad kwam alsdan handjes schudden en vriendelijk zijn tegen mensen in het algemeen.

Het kon bijvoorbeeld gebeuren dat men een beroep deed op mijn expertise mijn fotocamera wanneer een situatie daarom vroeg.

Zo ook die bewuste maandagmorgen, ergens in het jaar des Heren 2011. 

De aanleiding weet ik niet precies, ik geloof dat één van de bewoners van de 'woongroep' gevraagd was zijn PlayStation uit te zetten en zich naar z'n kamer te begeven.

*lang verhaal. Komt nog wel eens. 😅

 

Of er nu frustratie, een 'moeilijke jeugd' of slechts een testosterone oorzaak aan ten grondslag lag weet ik ook niet meer, ik ben geen Freud, maar feit blijft dat voornoemde jongeman het daar niet mee eens was en besloot, samen met z'n licht getinte mede-haantjes, dat de woonruimte dan maar aan een verbouwing toe was. 

Zoals de foto's laten zien hield men niet van half werk en werd werkelijk alles opnieuw maar bovenal grondig ge-re-decoreerd
Enfin, de beelden spreken voor zich.

Jongeman werd uiteindelijk een paar dagen in een isoleercel geprakt, z'n kornuiten verloren enkele privileges en de ruimte kreeg die dag alsnog z'n tweede her-herinrichting. Alles opgelost.

De reden dat ik dit alsnog online plemp is dit bericht [spiegeltje], wat mij gister onder ogen kwam, waarin wederom een vernietigend rapport over het functioneren van jeugdzorg onder gemeentelijke vleugels. 

Men stelt zich echter terecht de vraag in de brandbrief uit voornoemd stuk 'Wat is er toch aan de hand met de jeugdzorg in ons land, en komt het ooit weer goed?' en al wat mij te binnen schiet is.. NEE. Het is namelijk nooit goed gewéést. Ook in bijv. 2011, toen nog overheid, zat men al met de handen in het haar vanwege ingrijpende bezuinigingen en dientengevolge chronische onderbezetting, met onderstaande situaties als gevolg.

In mijn beperkte beleving is er maar één oplossing en dat is -terug naar de overheid- maar dan wel mét beleid. Want gemeenten? Die kunnen écht helemaal niks. Laat staan een degelijke, humane jeugdzorg op poten zetten

 

78 kear besjoen
eamel | blog