Mevrouw

ZO IN M'N SAS IN EUH… STRIJENSAS

eamelLit in reaksje achter

 

Omdat vakantie (nog steeds) niet –ja zeg, ik leg 't niet wéér uit 😅–   tot de mogelijkheden behoort, zijn mevrouw en ik genoodzaakt onszelf op een andere, bescheidener manier te vermaken. Een soort mini-vakantie, zeg maar, van een paar uur.

Nou is zelfs de constructie 'mini-vakantie' ietwat grotesk in de navolgende context maar het gaat om het idee. Bij gebrek aan een authentieke 'All-Inclusive' leek het mevrouw bijvoorbeeld interessant om Strijensas te bezoeken, een te verwaarlozen dorp met idem natuurgebiedje, hier niet zo ver vandaan.

Ik kende 't niet, ik ken sowieso erg weinig op dit eiland behalve de Ouwe Tol en een enkele supermarkt. Strijen ("Strien") ken ik dan wel maar die heeft geen sas.

Hoe het ook zij. Het was aangenaam namiddagzomerweer, de hondenkinderen in een opperbeste stemming want wandelen zonder riem, ikzelf nog een restje energie en tenslotte een buitengewoon opgewekte Monie, die allang blij was dat we in het resterende deel van haar vakantie toch nog even die vier deprimerende gipsmuren kon verruilen voor gras, water, en een verdwaald industrieterrein.

Wat wil een mens nog meer?

Nah ja, een échte vakantie zou fijn zijn maar dat staat wellicht nog in de sterren geschreven.

Tot die tijd doen we het wel met gras, water en verdwaalde landschapsvervuiling.

Je moet tenslotte zelf de slingers ophangen. 🎉

 

Fierder lêze →

Eamel's Jaaroverzicht 2021

eamelLit in reaksje achter

 

Hoewel ik vorig jaar bij diverse hogere goden –God, Jezus, natuurlijk de dames Klotho, Lachesis en Antropos (née Moirae), Het Lot of wie-daar-ook-maar-over-gaat– de urgente wens heb neergelegd dat dit jaar -2021- minder kut zou zijn dan die dat ervoor, bleek dit tegen dovemansoren en heeft men voornoemde wens rücksichtslos naast zich neergelegd.

Gevolg; dit jaar ontwikkelde zich min of meer als Kut-In't-Kwadraat.

Ik zal jou (en mij, het componeren van de tekstbrij vóór je kost al teveel energie) niet vermoeien met details (bla, bla, ziekte, bla, bla, vermoeidheid en/of zoals iemand uit mijn naaste omgeving ongetwijfeld zou zeggen: "Nu weten we 't wel") maar ik denk dat we veilig kunnen concluderen dat het verscheiden van ons lieve, lieve hondenkind toch wel tot één van diepste dieptepunten behoort.

Sterker nog; waar ik bij elk heengaan van een dierbare (of dat nou een huisdier is, een BN'er, een familielid of iemand uit de verdere naaste omgeving doet er niet toe; dierbaar is dierbaar) een beeldend 'In Memoriam' weet te fabriceren, krijg ik dat nog steeds niet voor elkaar als het over 'Ons Iggy' gaat.

Foto's, filmpjes, voorwerpen…

Ik kan er niet naar kijken zonder een traan te laten. 

Enfin.

Tel daarbij op dat hele corona-gebeuren van de afgelopen twee jaar én -althans; op het moment van dit schrijven (bijna drie maanden na Oud & Nieuw. Don't ask)– een volkomen nutteloze oorlog in het oosten, en je kan je wellicht voorstellen dat de leut, de inspiratie én de energie hier ver te zoeken is, momenteel.

 

 

Waar voorheen verschenen jaaroverzichtjes voornamelijk bestaan uit zorgvuldig opgebouwde joligheid, wil ik me dit jaar dan ook beperken tot een stemmig zwart-witte, en dientengevolge wellicht enigszins saaie -klikbare- opsomming van stukskes die het afgelopen jaar op dit onvolprezen blogje zijn verschenen.

Ik hoor je denken; was dat er dan helemaal niks positiefs te beleven in het insignificante bestaan wat eamel heet? Ja, natuurlijk wel. 😜

Naast de chronisch-bemmende liefde die er in dit huis heerst, zijn er de dagen dat mijn aandoening zich minder nadrukkelijk manifesteert en er zich een mateloze drang naar productiviteit in mij ontplooit, wat zich vervolgens uit in klusjes waar ik al lang tegenop zie maar ineens tot een hoera-einde worden gebracht.

En natuurlijk Mijn Mevrouw, die ondanks haar eigen zorgen en kwaaltjes, het désondanks weet te presteren om naast haar werk mijn zeurverhalen geduldig blijft aanhoren, alle verdere beesten hier in huis gezond laat zijn én toch een goed humeur weet te behouden… Chapeau, Mijn Lief! ♥

En -natuurlijk- hoewel zij natuurlijk nóóit 'Ons Iggy' ooit zal kunnen vervangen, is de komst van Milly, onze Portugese zwerf-dwerg, een bijzonder prettige aanwinst is in datgene wat wij ons gezin plegen te noemen 😍


Rest mij nog slechts de wens aan voornoemde Goden: ik weet dat ik een botte lul ben bij tijd en wijle en wellicht een en ander niet verdiend heb, maar euh… mag 2022 ons beter gezind zijn, alstublieft? 😂

 

Fierder lêze →

Milly (1)

eamel2 Reaksjes

 

Laat u niet misleiden door de vrolijke kleurtjes waarin dit blogje zich tegenwoordig manifesteert; wij, mevrouw en ik, hebben bijzonder zwar(t)e maanden achter de rug.

Niet alleen heb ik een levensbepalende beslissing moeten nemen inzake het verdere verloop van mijn aandoening, ook daarover wellicht later meer, maar erger is dat we –tóch nog onverwacht en véél te vroeg– afscheid hebben moeten nemen van één van onze 'kinderen'; ons lieve, grappige meisje Iggy.

(Lang verhaal, leg ik nog wel eens uit, als ik weer in staat ben foto's en filmpjes van haar te bekijken zonder in janken uit te barsten.)

Hoe dan ook, waar wij, mensjes, kunnen relativeren dan wel rationaliseren, heeft ons 'andere kind', Raspin, daar meer moeite mee.

 

Na negen jaren samen te zijn opgetrokken blijkt het dus ook mogelijk dat honden in een depressie geraken, wat zich vervolgens o.a. uit in lusteloosheid, niet meer willen wandelen / eten / spelen, chronisch platte oren, en wat dies meer zij. 

Hoewel voor ons nog aan de vroege kant, we zitten nog midden in de rouwverwerking, kwamen we gezamenlijk tot de conclusie; dit kan zo niet verder. En dus werd het tijd voor een 'nieuw' vriendinnetje voor Raspin, een 'nieuw kind' voor ons. Nadat mevrouw een zoektocht over de internets was opgestart en honderden buitenlandse zwerfhondjes haar betraande ogen liet passeren, was daar ineens 'Melly'.

Waarom dit hondje het is geworden weet ik niet -ze is niet Moeders Mooiste  😅 en wil dwangmatig vriendjes worden met alles en iedereen in dit huis, inclusief de katten, door het ten toon spreiden van een absolute nederigheid, gaat voortdurend liggen en kwispelt zij zich derhalve het ongans-, maar wij waren eruit; dÍt is ons volgende hondenkind. Ze is namelijk heel, héél erg lief.

Melly, inmiddels omgedoopt tot Milly-want-leuker, vindt haar oorsprong, zoals zovele zwerfhondjes met haar, in de straten van Portugal, en arriveerde op haar zoveelste eindbestemming in -notabene- het Heerenveense Friesland, de schoot van mijn herkomst. 

Lang verhaal kort: nadat we sinds lange tijd weer eens het genoegen mochten proeven ûs mem en broer in de spreekwoordelijke armen te nemen, werd het tijd om Milly thuis te introduceren. Hoewel wat onwennig in het begin, zoals dat gaat, blijkt zij een blijvertje en kijken zelfs de Sybses nergens meer van op. 

Kortom: Milly, 'kind'… Finalmente em casa!  😍

Fierder lêze →

Aujourd'hui, il y a une semaine

eamelLit in reaksje achter

 

De familie te logeren want alweer veels te lang gelee dat we elkaar hebben mogen omarmen.

Weliswaar min of meer een week later dat ik onderstaande foto's heb geplaatst -ik moest me mentaal voorbereiden- maar 't is de gedachte die telt, zullen we maar zeggen. 😂

Jullie mogen weer eens komen, hoor! Niet te vaak, men kan ook overdrijven, gewoon één keer per jaar net als altijd, maar dan toch desalniettemin vooralsnog.

Volgende keer fondue? 😅

 

 

De famylje útfanhûs, want al wer fjisten te lang lyn dat wy inoar omearmje mochten.

Wol min of mear in wike letter dat ik ûndersteande foto's pleatst ha –ik moast my mentaal ynstelle– mar 't is de gedachte dy 't telt, sille wy mar sizze. 😂

Jimme meie wer komme, hear! Net te faaks, men kin ek oerdriuwe, mar gewoan ien kear per jier krekt as altiid, mar dan toch lykwols foarearst.

Oare kear fondue? 😅

 

Fierder lêze →

Samenlevingscontrast

eamelLit in reaksje achter

 

Het leek die morgen allemaal nog zo eenvoudig. Vanwege een juridisch vraagstuk werd ons opgedragen gevraagd om, als nieuwbakken oud-samenwonenden, een samenlevingscontract op te stellen, opdat een en ander geregeld zou zijn in geval van eventuele toekomstige calamiteiten.

Hup, HEMA-linkje aangeklikkerd wegens goedkoop, contractje ingevuld en nog geen week later een berichtje in de virtuele bus, of wij ten kantore wilden verschijnen bij een notaris naar keuze, ter 'vaststelling' en dergelijke.

We mochten kiezen uit Capelle a/d IJssel of Breda en natuurlijk werd het the latter, want Capelle, daar wil je dood nog niet gevonden worden en Breda is lievvvv.

Toen de dag daar was, ik weet het nog goed want het was gister, waren we in de veronderstelling dat een en ander binnen anderhalf uur in kannen en kruiken zou zijn, maar zoals een ongeschreven Wet van Bartholomeus voorschrijft, gaat niets binnen dit gezin ooit zoals het gepland is.

Enfin. Mevrouw stond erop haar Beemert (BMW, RED.) te gebruiken daar mijn fysieke toestand lange afstanden achter het stuur nauwelijks meer toelaat, en daarnaast heeft zij de broek aan.

Hoewel alle alarmbellen al bij het starten alhier op rood hadden moeten slaan, het ding wilde in eerste niet starten, alsnog onderweg naar Brabant. Maar goed; niks aan het handje, lekker weer en een goed humeur.

 

Dat goede humeur werd al gauw op de proef gesteld toen bleek dat voornoemd statusblik, na het notarisbezoek, geen ènkele intentie had om nog in beweging te komen. Sterker nog; het pruttelde nog wat na en toen was het basta. Midden in een Bredase woonwijk. So far for Deutsche Gründlichkeit.

Het duurde gelukkig niet heel lang voordat een ANWB-jongeman met zunne gele busje de wijk in kwam rijden en al gauw tot de conclusie kwam dat de brandstofpomp naar de Filistijnen was. Scheisse. Er zat niets anders op dan een bergingsauto te laten komen en het geheel naar de garage te laten transporteren.

We waren al gewaarschuwd door ANWB-meneer één dat ANWB-meneer twee slechts één iemand mee mocht nemen -want corona– en dus kwam het erop neer dat ik óf met de taxi óf lopend naar huis moest. De taxi kostte €65 (!) en lopend mijn leven, maar gelukkig was daar ineens Reddende Engel Mo, goede vriendin én vermeend lekker ding sympathiek, om ons op te halen. Hoera!

Goed. Wat hebben wij hiervan geleerd? 

  • Altijd met je eigen auto op pad gaan. Dan maar vijf jaar korter leven en een chagrijnig wijf;
  • Samenlevingscontracten zijn een teken aan de wand;
  • Nieuwsgierige poesjes mogen niet mee naar huis. Oók niet stiekem;
  • Voor sympathieke notarissen moet je dus in Brabant zijn. Maar dat terzijde.

Wij máken wat mee.

 

 

Dat bovenstaand avontuur een omen was voor de rest van de dag bleek wel uit het feit toen we er 's avond achter kwamen dat 'ons Iggy' een tweetal gezwellen in haar bekkie had, wat weer verklaarde waarom haar gezondheid de afgelopen zo te wensen overliet.

Door emoties overmand besloot Siem dat het beter was om direct een dierenarts te bezoeken opdat we ergere gevolgen konden uitsluiten.

En zo kon het gebeuren dat wij, dodelijk vermoeid, alsnog onderweg waren naar een Barendrechtse 'bistedokter', die al gauw tot de conclusie kwam dat een operatie onvermijdelijk was, om er zo achter te komen wat onze kleine bebé mankeert. Daarover later ongetwijfeld meer.

Een enerverende dag kwam tot een eind, waarin niets ging zoals het moest en alles ging zoals niet-gewenst. Soms…