Animated gif
ellicht kunt u zich niet aan de indruk onttrekken dat, gezien recente berichtgeving alhier, uw eamel.net zich ietwat als een familieberichten-site begint te openbaren.
Mede daarom heb ik besloten me tot die twee laatste berichten te beperken en een In Memoriam inzake het verscheiden van ons aller Henny Vrienten achterwege te laten.
Hoewel ik zijn heengaan ten zeerste betreur, doodgaan gun je niemand behalve als diegene toevallig Vladski Putin heet, voel ik net iets minder affiniteit met de beste man als met Piet en Jan. Desalniettemin; #rockinpeace, Henny. ♥
Dat gezegd hebbende wil ik het met u hebben over een écht impediment, hoewel ongetwijfeld een futiliteit binnen de huidige wereldproblematiek maar dan toch, en dat is het ogenschijnlijk onpraktische eten van hamburgers en frietjes in de auto. Om maar niet van die waar-laat-ik-die-k*t-milkshake te spreken.
Ik weet niet hoe dat bij u gaat maar altijd als ik mijn bestelling tracht te verorberen op zo'n deprimerende McDonalds-parkeerplaats, flikkert er altijd wel sla, frietjes en soms saus tussen de voorstoelen en de middenconsole.
Nu had ik daar al een soort van oplossing voor bedacht, zie TafeltjeDurkje, maar daar heb je niks aan als er een bijrijder op die stoel zit.
Enfin. Het was alsof Amazon's algoritme mijn gebeden verhoorde, want niet lang daarna werd ik op de internets
getrackt geconfronteerd met een tafeltje (Jeff -ik mag Jeff zeggen- noemt 't een 'Autofietsenrek voor het eten van bekerhouders 🤔 [spiegeltje]) wat men speciaal voor dit soort gelegenheden aan het stuur kan hangen en op die manier verschoond blijft van verschimmelde mondvoorraad onder uw stoel.
Ofschoon enigszins aan de prijs, leek het mij niet meer dan billijk Jeff Bezos' aanbod te aanvaarden en tot aanschaf over te gaan van zulks een decadent eetgereedschap.
Nou, mensen, ik kan u verzekeren dat spijt niet het eerste is wat bij me opkomt wanneer mijn nieuw aangeschafte tafeltje ter sprake komt; WAT EEN UITVINDING!1!!
Het lijkt misschien wat onnozel, een slabbetje ontbreekt nog, en passen doet het ook niet echt als ik mijn buik niet terugtrek tot normale proporties, maar desalniettemin dan toch; HALLELUJAH!!1
Het is dat ik me maar twee/drie keer per jaar verlustig aan het soort geperverteerde zaken als een bezoek aan de McDonalds, maar de verleiding is groot om nu wekelijks mezelf van een BigMac met frietjes te voorzien, al was het alleen maar om mijn nieuw verworven tafeltje in praktijk te zien functioneren.
Goed. Dat was het wel zo'n beetje. Terug naar de oorlog in de Oekraïne en wie-is-de-volgende-BN'er-die-z'n-handjes-niet-thuis-kon-houden.
Alles in perspectief, nietwaar?
Zó' n dag waarvan je denkt,
Eamel's Jaaroverzicht 2021
Hoewel ik vorig jaar bij diverse hogere goden –God, Jezus, natuurlijk de dames Klotho, Lachesis en Antropos (née Moirae), Het Lot of wie-daar-ook-maar-over-gaat– de urgente wens heb neergelegd dat dit jaar -2021- minder kut zou zijn dan die dat ervoor, bleek dit tegen dovemansoren en heeft men voornoemde wens rücksichtslos naast zich neergelegd.
Gevolg; dit jaar ontwikkelde zich min of meer als Kut-In't-Kwadraat.
Ik zal jou (en mij, het componeren van de tekstbrij vóór je kost al teveel energie) niet vermoeien met details (bla, bla, ziekte, bla, bla, vermoeidheid en/of zoals iemand uit mijn naaste omgeving ongetwijfeld zou zeggen: "Nu weten we 't wel") maar ik denk dat we veilig kunnen concluderen dat het verscheiden van ons lieve, lieve hondenkind toch wel tot één van diepste dieptepunten behoort.
Sterker nog; waar ik bij elk heengaan van een dierbare (of dat nou een huisdier is, een BN'er, een familielid of iemand uit de verdere naaste omgeving doet er niet toe; dierbaar is dierbaar) een beeldend 'In Memoriam' weet te fabriceren, krijg ik dat nog steeds niet voor elkaar als het over 'Ons Iggy' gaat.
Foto's, filmpjes, voorwerpen…
Ik kan er niet naar kijken zonder een traan te laten.
Enfin.
Tel daarbij op dat hele corona-gebeuren van de afgelopen twee jaar én -althans; op het moment van dit schrijven (bijna drie maanden na Oud & Nieuw. Don't ask)– een volkomen nutteloze oorlog in het oosten, en je kan je wellicht voorstellen dat de leut, de inspiratie én de energie hier ver te zoeken is, momenteel.
Waar voorheen verschenen jaaroverzichtjes voornamelijk bestaan uit zorgvuldig opgebouwde joligheid, wil ik me dit jaar dan ook beperken tot een stemmig zwart-witte, en dientengevolge wellicht enigszins saaie -klikbare- opsomming van stukskes die het afgelopen jaar op dit onvolprezen blogje zijn verschenen.
Ik hoor je denken; was dat er dan helemaal niks positiefs te beleven in het insignificante bestaan wat eamel heet? Ja, natuurlijk wel. 😜
Naast de chronisch-bemmende liefde die er in dit huis heerst, zijn er de dagen dat mijn aandoening zich minder nadrukkelijk manifesteert en er zich een mateloze drang naar productiviteit in mij ontplooit, wat zich vervolgens uit in klusjes waar ik al lang tegenop zie maar ineens tot een hoera-einde worden gebracht.
En natuurlijk Mijn Mevrouw, die ondanks haar eigen zorgen en kwaaltjes, het désondanks weet te presteren om naast haar werk mijn zeurverhalen geduldig blijft aanhoren, alle verdere beesten hier in huis gezond laat zijn én toch een goed humeur weet te behouden… Chapeau, Mijn Lief! ♥
En -natuurlijk- hoewel zij natuurlijk nóóit 'Ons Iggy' ooit zal kunnen vervangen, is de komst van Milly, onze Portugese zwerf-dwerg, een bijzonder prettige aanwinst is in datgene wat wij ons gezin plegen te noemen 😍
Rest mij nog slechts de wens aan voornoemde Goden: ik weet dat ik een botte lul ben bij tijd en wijle en wellicht een en ander niet verdiend heb, maar euh… mag 2022 ons beter gezind zijn, alstublieft? 😂