Ik liep richting haven. Keek wat rond, verwonderde mij nog even over het feit waar toch al die rommel voor rommelmarkten vandaan komt: zijn daar speciale fabrieken voor? Rommelmarktfabrieken? Het moet toch ergens ophouden? En terwijl ik mij dat ietwat sullig zat af te vragen, zag ik haar. Was zij het? Zeker weten? Ja! Ze was het! We liepen elkaar tegemoet. En voordat ik het besef had dat het aanspreken van onbekende dames bij ons in de familie best wel een heikel onderwerp is, of meer een chronisch gebrek aan lef-chromosomen, hoorde ik mezelf tegen haar zeggen:"Mag ik jou wat vragen?" En ze lachtte… "Ja, hoor! Wat wil je weten?" "Wel, euh… euhm.. Ik.. Jij bent volgens mij professioneel fotografe, is 't niet?" "Ja, klopt…" En een gesprek ontspon zich. Over persbureau's, deeltijdbanen, vormgeving, hi-res kapitaalvretende digicamera's en hoe mooi ze eigenlijk wel was.. (oops.. die ontschoot mij. Gelukkig, ze moest erom lachen.. )

Ze gaf me haar kaartje (Joepie! Ze gaf me haar kaartje!) en terwijl ik aanstalten maakte terug te lopen, zei ze;"Ik loop even met je mee, ik moet die kant ook op.."(Oh, euforie!). We namen lachend afscheid, bovenop de dijk. En ik keek haar na. Tot ze in de mensenmassa verdween..

Zondagmorgen, 9 uur. Net voor het moment dat ik deze ontboezeming tot het net toevertrouwde, had ik 'm nog even in m'n handen; haar visitekaartje. Ze heet Y. Ze woont in het Rotterdamsche. En werkt voor een lokaal persbureautje. En haar nulzes staat mij, voorbedrukt, aan te staren….

Zal ik… ?