De familie te logeren want alweer veels te lang gelee dat we elkaar hebben mogen omarmen.
Weliswaar min of meer een week later dat ik onderstaande foto's heb geplaatst -ik moest me mentaal voorbereiden- maar 't is de gedachte die telt, zullen we maar zeggen. 😂
Jullie mogen weer eens komen, hoor! Niet te vaak, men kan ook overdrijven, gewoon één keer per jaar net als altijd, maar dan toch desalniettemin vooralsnog.
Volgende keer fondue? 😅
De famylje útfanhûs, want al wer fjisten te langlyn dat wy inoar omearmje mochten.
Wol min of mear in wike letter dat ik ûndersteande foto's pleatst ha –ik moast my mentaal ynstelle– mar 't is de gedachte dy 't telt, sille wy mar sizze. 😂
Jimme meie wer komme, hear! Net te faaks, men kin ek oerdriuwe, mar gewoan ien kear per jier krekt as altiid, mar dan toch lykwols foarearst.
Wederom niet zo heel bijzonder dit bericht, komkommertijd tiert nog immer welig in Huize Eamel, en daarom een aantal foto's uit een tijd die inmiddels zo'n elf jaar achter ons ligt (rare zin maar je snapt 'm wel 😂)
Hoewel ik niet al te beste herinneringen heb aan mijn laatste leidinggevende, sterker nog; ik voel nog immer koud zweet oprispen als ik aan die engerd (linkje weggehaald. Persoonlijk worden kan altijd nog) denk, bleek de werkvloer -een jeugdinrichting- daarentegen wél bijzonder intrigerend.
Als niet geheel vrijwillig* 'communicatie-manager' (ha, ha) bestond mijn werk o.a. uit het ontvangen van officiële delegaties, het geven van rondleidingen, het organiseren van 'open dagen', en het opsturen van sleutelhangers (gevalletje schoenmakert-blijf-bij-je-leest).
Daar ik een chronische hekel heb aan situaties waar een vorm van sociale interactie gewenst is, kon ik derhalve mijn blijdschap niet op als er weer eens iets anders op mijn pad kwam alsdan handjes schudden en vriendelijk zijn tegen mensen in het algemeen.
Het kon bijvoorbeeld gebeuren dat men een beroep deed op mijn expertise mijn fotocamera wanneer een situatie daarom vroeg.
Zo ook die bewuste maandagmorgen, ergens in het jaar des Heren 2011.
De aanleiding weet ik niet precies, ik geloof dat één van de bewoners van de 'woongroep' gevraagd was zijn PlayStation uit te zetten en zich naar z'n kamer te begeven.
*lang verhaal. Komt nog wel eens. 😅
Of er nu frustratie, een 'moeilijke jeugd' of slechts een testosterone oorzaak aan ten grondslag lag weet ik ook niet meer, ik ben geen Freud, maar feit blijft dat voornoemde jongeman het daar niet mee eens was en besloot, samen met z'n licht getinte mede-haantjes, dat de woonruimte dan maar aan een verbouwing toe was.
Zoals de foto's laten zien hield men niet van half werk en werd werkelijk alles opnieuw maar bovenal grondig ge-re-decoreerd.
Enfin, de beelden spreken voor zich.
Jongeman werd uiteindelijk een paar dagen in een isoleercel geprakt, z'n kornuiten verloren enkele privileges en de ruimte kreeg die dag alsnog z'n tweede her-herinrichting. Alles opgelost.
De reden dat ik dit alsnog online plemp is dit bericht [spiegeltje], wat mij gister onder ogen kwam, waarin wederom een vernietigend rapport over het functioneren van jeugdzorg onder gemeentelijke vleugels.
Men stelt zich echter terecht de vraag in de brandbrief uit voornoemd stuk 'Wat is er toch aan de hand met de jeugdzorg in ons land, en komt het ooit weer goed?' en al wat mij te binnen schiet is.. NEE. Het is namelijk nooit goed gewéést. Ook in bijv. 2011, toen nog overheid, zat men al met de handen in het haar vanwege ingrijpende bezuinigingen en dientengevolge chronische onderbezetting, met onderstaande situaties als gevolg.
In mijn beperkte beleving is er maar één oplossing en dat is -terug naar de overheid- maar dan wel mét beleid. Want gemeenten? Die kunnen écht helemaal niks.
Laat staan een degelijke, humane jeugdzorg op poten zetten …
En dat is twee. 'Kanker' hebben heeft zo z'n voordelen. Nu nog twee weekjes laten indalen en ik zeg: "Fok jou, stomme corona, en je hele familie." 😂
Ha!
Het is het jaar des Heeren 1994. Om dubieuze redenen lijkt het mijn toenmalige vriendinnetje en moi (nah.. eigenlijk geheel mijn idee want ik was ben nogal een drammert én een eikel) een goed idee om op een gammele gehuurde motor een soort van roadtrip te ondernemen naar het zuiden van Het Zachte FrankrijkLe Douce France. ☠
Foto's ongecensureerd geplaatst met medeweten én toestemming van mevrouw Ex! 🤗
Als voornaamste reden lag daaraan ten grondslag een goed gefundeerde 'waarom niet?' én het feit dat we al jaren samen niets ondernomen hadden behalve een tripje naar dat strand van Makkum en nog één naar die ene toren in Parijs.
Toegegeven, niet alleen een drammert én een eikel maar ook nog eens ontzettend bot, want ik weet me er niet zoveel meer van te herinneren.
Er staan me beelden bij van een duur terras aan de boulevard van St. Tropez (import-Heineken en een jus d'orange, samen 25 gulden!!1! 😱), wakker worden tussen de lavendel, tegenover een enorm verlaten hotel, bóvenop een berg ter hoogte van Castellane en, met afgrijzen, die afsluitende dodenrit naar huis, waar we bij Luik in een enorme hoosbui terechtkwamen, midden op zo'n 18-baanse, -uiteraard- slechtonderhouden (want België)zelfmoord snelweg.
En dat terwijl we niet meer aan hadden dan een t-shirtje en een flinterdun zomerjackie. Overigens hielp het ook niet dat, eenmaal thuis, broer ons erop attendeerde dat we al die 5000 kilometers lang zonder functionerende voorrem hadden gereden. 😬
Anyway.
We zien er niet heel erg ongelukkig uit en ik vermoed dat 't best wel een fijne vakantie is geweest. Desondanks raakte enige tijd later -zoals dat wel vaker gaat- 'de verkering uit' en bleek voornoemd pleziercongé gelijk ons laatste 'samen' geweest te zijn…
Enfin. Soms gebeuren de dingen nou eenmaal zoals ze gebeuren.
Bij het ter per se gaan van dit schrijven heeft navraag geleerd dat bovenstaande niet mijn laatste vakantie is geweest. We zijn kennelijk ook nog naar Egypte geweest. 😳 Ongetwijfeld een leeftijdsdingetje of erger, een gevalletje 'in ontkenning', maar ik weet daar dus helemaal niks meer van. Hoe is het mogelijk? Maar goed; verder niet essentieel en bovendien heb ik geen zin in herschrijven. 😁
Het is 2021, zeven- en twintig jaar later. Er is veel gebeurd, zoals dat een ieder van ons wel eens overkomt. 😁
Inmiddels diverse malen verhuisd en ook is er een enkele dame de revue gepasseerd waarvan ik destijds in alle naïviteit dacht daarmee oud te kunnen worden. Ach, u kent het wel. Uiteindelijk bracht het lot me bij mijn huidige mevrouw en, oh jubel, die het onderwijl alweer zo'n veertien jaar met mij uit houdt. Wie had dát gedacht?
Afijn. Hoewel men zou vermoeden dat zo'n periode van 27 jaar genoeg perspectieven biedt tot het vieren van vakanties, is het er door diverse oorzaken, waarmee ik u nu niet zal vermoeien, nooit meer van gekomen.
U leest het goed; bijna dertig jaar geen vakanties. Zilch. Niks. Of men moet enkele dagen Parijs (ja, alwéér) onder die noemer plaatsen, dan heb ik alsnog drie 'vakanties' genoten. Maar tóch is het niet hetzelfde.
Goed. Al met al een veels te lange inleiding om vakantiebeelden van een ander aan te kondigen.
Uw eamel in vakantie-outfit
Ik was het fenomeen vakantie al bijna weer vergeten totdat ik van de week een verloren gewaande DVD tegenkwam: Martini's Moods of Martini Mansion uit 2004.
Een serie-tje van vier relaxte, ultralange lounge-nummerkes ('liftmuziek' volgens iemand in mijn kennissenkring maar fok jou), begeleid door beelden van witte stranden, azuurblauwe wateren, luxe jachten en andere mooimensen.
Niet zo heel spannend verder maar wat het bekijken en beluisteren van deze beelden -al jaren- bij mij oproepen is een ongekend verlangen naar Vakantie. Naar azuurblauwe wateren, luxe jachten, maar vooral menslóze, witte stranden. Naar 24/7 niks doen, je huid verbranden, boekje lezen, uit eten op een veel te duur terras.
En het was toen dat ik me besefte dat er ongetwijfeld meer mensen zijn zoals ik, die door wat voor omstandigheden ook, niet op vakantie kunnen of dat al lang niet zijn geweest. Voor mij persoonlijk ligt daar nog een jaar van chemo's en herstel in het verschiet en daarmee kunnen we veilig stellen dat een vakantie voorlopig nog even een utopie zal zijn.
En dus ben ik zo vrij geweest om voornoemd DVD-tje leeg te plukken (te 'rippen'), te voorzien van tientallen gratis vakantievideootjes van derden en het geheel op de Youtubes aan te bieden, voor gelijkgestemden, als een soort next best thing. Toegegeven; het is een bijzonder mager alternatief maar in mijn beleving een typisch gevalletje van 'wie 't kleine niet eert'… 😁
Troch eamel
W
I've got vaccinated!!! (1)
Maart roert z'n ...
I've got vaccinated!!! (1)