Bevallig behang Alles voor De Eierbal
Werkelijk geen idee hoe meneer De Snackbar mijn foto gevonden heeft, ik vermoed via de LC -ik heb ‘t ‘m verder niet gevraagd-, maar feit blijft dat ik onlangs op ‘s mans verzoek benaderd ben met de vraag of ik bereid zou zijn voornoemd beeldwerkje af te staan opdat men er een toepasselijk kamerbreed behangetje van mocht maken.
‘Toepasselijk’ omdat de vreetschuur (voorheen een ietwat trieste fietsenwinkel) om onduidelijke redenen vernoemd is naar de enige hoogbouw die Heerenveen telt (“Snackbar De Munt”) terwijl deze flats in geen velden of wegen zijn te bekennen zijn vanaf hunnie locatie. Nah ja, met een beetje fantasie, wellicht.
Anyhoe. Na veel vijven en zessen, de tussenpersoon bleek van het type ‘ons bin zunig’ en ikzelf wil altijd de hoofdprijs voor ‘mijn werk’ (dit is overigens de eerste keer maar jezelf hoereren voor een grijpstuiver kan altijd nog), kwamen we een prijs overeen.
Op het scherpst van de snede heb ik nog wel even keihard onderhandeld over een 
eventuele Eierballen Clausule, ik heb namelijk een eierballen-fetisj en had graag gezien dat deze delicatesse lokaal naar mij vernoemd zou worden maar helaas; dit viel niet door de accountant te verantwoorden. Zei men.
Beetje flauw maar ‘t is niet anders.
Nadat ik tenslotte één en ander nog even met mijn Feestboekse achterban heb overlegd, dit soort belangrijke zaken moet je niet te overhaast maar vooral niet in je eentje beslissen, zijn we tot de conclusie gekomen dat deze geste eigenlijk best wel z’n doorgang kon vinden. Hoezee!
Goed. Annie Leibovitz in Le Hermitage, Robert Mapplethorpe in het Guggenheim, Paul Huf in het Stedelijk en Uw Eamel in een Snackbar.
Ik zeg; wereldheerschappij begint hier! Méér
Beste L. uit OBL Was dat nou écht nodig?
Beste L. uit OBL.
Ik snap best dat je, na een avondje zuipen stappen, geen oog hebt voor de slapende mens.
Ik bedoel, dat hebben drinkende haantjes nou eenmaal op die leeftijd want je hippocampus is tenslotte een stuk kleiner dan die van je niet-drinkende soortgenoten en dus schreeuw je wat en bralt en trekt je nergens wat van aan.
Soit.
Ik snap óók dat willekeurig geparkeerde auto’s maar in de weg staan als jij in benevelde toestand probeert een rechte lijn te fietsen. En ach, die kras op mijn auto…. Daar kom ik vast wel over heen.
Ik snap zelfs dat je op dat tijdstip, op een gewone doordeweekse dag nacht, zwaar getroebleerd uit de kroeg komt. Want die docent op school heeft straks toch geen oog voor je kater en je ouders hebben allang de vat op je verloren. Dat zal de moderne tijd zijn. Rebèl dat je daar bent.
Ik snap dat allemaal.
Maar wat ik niet snap is dat jij en je vriendjes het nodig achtten om een spoor van destructie, da’s een grote mensen woord voor vernieling, achter te laten.
Ik snap bijvoorbeeld niet dat al die PMD zakken kapot moesten. Niet alleen vóór mijn huis maar ook in de rest van de straat en op de dijk, richting jouw woonwijk; àllemaal kapot.
Beste L., om berichten zoals deze in de toekomst te vermijden én om te voorkomen dat je wellicht enige gewetenswroeging krijgt, wil ik je ongevraagd twee tips meegeven:
- Het is niet handig wanneer je drinkebroers je naam meermaals hardop roepen terwijl je zo’n PMD zak aan bonken scheurt. Omwonenden weten dan zomaar je naam,
LeonL. uit de Zoomwijck. - Kijk, voordat je tot voornoemde hormonale handelingen overgaat, of er camera’s in de buurt zijn. Je mag dan onherkenbaar in beeld zijn; jij en ik weten dat jij het bent.
Nog één ding, L.
Maak je geen zorgen; mijn mevrouw en ik heb ‘t allemaal voor je opgeruimd. Midden in de nacht maar ook de volgende dag. Twee zakken vol plastic uit tuinen en bermen en allemaal door jou.
Hoewel zaad op de rotsen (betekent zoiets als volkomen kansloos, zoals jij en je vrinden zijn) wil ik je tóch vragen, mano a mano; wil je dit niet meer doen?
Mevrouw en ik hebben ‘s nachts meer te doen dan de rotzooi achter je kont op te ruimen. Slapen, bijvoorbeeld.
Zou je ook ‘ns moeten proberen. Daar knap je écht op.
Snap je?
