Thús 2004
Kategory:

2004

 

AMUSE


  • Hij als vooraf een delicate bospaddenstoelensoep met iets van een truffel-extract;

HOOFDGERECHT


  • Hij een puntjenogwatkruidenkaascannelloni, gedoopt in een superbe pesto-dressing, afgemaakt met zongedroogde, speciaal geïmporteerde tomaten;

NAGERECHT


  • Een grote mok voortreffelijke Cappuccino met twee suiker voor hem, met zo'n romige schuimkraag en een schitterend chocolade-bitterkoekje.

 

 

AMUSE


  • Zij een smeuïge zalmmousse, ernaast een exquise garnituurtje, op een bedje van Stellendamse garnalen;

HOOFDGERECHT


  • Zij een Dorade-filet, zwemmende in een speciaal gevulde, ultradunne ravioli (Italiaans fabricaat!, 13 stuks), licht overgoten met een kaassaus à la Bourguignon;

NAGERECHT


  • Voor haar een Tarte Tatin, zoals zij hem alleen kunnen maken.

 

Samen, een mandje met nog warme, klaarblijkelijk vers gebakken stokbrood met overheerlijke Echte BoterOn top of that all; buitengewoon gezelschap, rozig de Kop-van-Zuidse duisternis in van nachtelijk Rotterdam. 

22 kear besjoen

Broer II heeft wel eens moeite zich te uiten. Te zeggen wat er mankeert.

Zoals eergisteren.

Broer II viel. Over het tuinhekje van onze gezamelijke ouders. Onfortuinlijk nogal.

Aldus gaat broer naar de dokter en legt op z'n eigen, onvolprezen manier uit wat het probleem is. Niet veel later komt -ie thuis met een zeer professioneel aangelegd verbandje om z'n hoofd (..).

Wat kennelijk niet helemaal duidelijk naar voren kwam is dat z'n arm op drie plaatsen gebroken is. Maar dat hadden beide partijen even over het hoofd gezien…*

Écht gebeurd!

(*Overigens wél komisch als je m'n broer zou kennen.. 😂😂😂)

27 kear besjoen

Verbazend hoe de menselijke psyche soms in elkaar steekt.

Verbazend ook hoe krampachtig je je bijvoorbeeld kunt vasthouden aan vaste waarden in je leven. Vasthouden aan situaties, gewoonten, regelmaat, relaties, voorwerpen, hoop. Aan de herinnering.

Tegen beter weten in…

Zoals zij onlangs openhartig meedeelde medeplichtig te zijn aan de moord op haar Ficus, zo was ik m'n handen sinds vandaag niet meer onschuld.

Zo'n zeven jaar geleden kreeg ik ze, van m'n inmiddels 'eerste' ex, onder het mom van "Dan heb je ook wat groen in huis": twee vetplanten op een stokje (ik heb werkelijk geen idee hoe die dingen heten gezien mijn minimale kennis van de kamerplant in het algemeen), elk omvat door een stenen bloempot.

Wij, ex et moi, waren net officieel, na veertien jaar, 'niet meer opmekaar' en ik betrok een nieuwe woning in het Westen.

En hoewel ze in eerste instantie in gezonde staat Huize Eamel opleukten, duurde 't niet lang of de eerste bladeren ondergingen een pigment-metamorfose. Groen werd bruin. Bruin werd zwart.

En zeven jaar lang heb ik de onvermijdelijke dood in de kiem weten te smoren door de zwarte bladeren subtiel te amputeren. Beetje potgrond erbij. Op tijd water geven. Andere bloempot.

 

Want ik heb ze tenslotte van haar gekregen. Als aandenken. En herinneringen gooi je niet weg. Die bewaar je.

Tot ik afgelopen week ineens tot het besef kwam dat vasthouden aan vroeger eigenlijk de toekomst in de weg staat.

Krampachtig strijd voeren tegen je nieuwe werkplek wat uiteindelijk tegen je gaat werken. Je in allerlei bochten wringen om maar in de gratie te komen bij iemand maar wat uiteindelijk een averechts effect blijkt te hebben.

Of, for that matter, twee planten kunstmatig in leven houden, omwille van de herinnering..

Kortom; omzien in wrok of uit melancholische motieven dient geen enkel doel, integendeel; het werkt tégen.

Voor mijn eigen well-being dient het roer omgegooid te worden. En om ervoor te zorgen dat mijn toekomst nu ongehinderd zijn doorgang kan vinden, ben ik alvast klein begonnen; geheel onvrijwillige euthanasie toegepast en de vetplanten op stok zijn niet meer. Sorry, Odette.

 (Toegegeven; de causaliteit tussen twee vetplanten 'van vroeger' en een hypothetische toekomst is voor de leek wellicht vergezocht maar geloof me; d'r zit beleid achter. Echt waar)

 

73 kear besjoen

Je bent jong en euhm.. je bent jong.

En wild. En zo.

Enfin. Schouwspel in de file; een tweetal, naar ik denk Fazantenkuikens (heten die zo? kuikens?), op ontdekkingsreis langs De Grote Weg.

Waarschijnlijk ligt Moeder Fazant ergens onderuitgezakt The Bird and the Beautiful te kijken want ze is nergens te bekennen.

Kennelijk is het een leuk spelletje want elke keer als er weer zo'n gevaarte voorbij is gekomen wiebelen die twee piepende haarballen naïef naar des wegens' kant om vervolgens dolenthousiast met een driedubbele salto achterwaarts in de achterliggende berm terecht te komen…

Ik ben nog nooit zo blij geweest als vanmiddag, toen de file weer in beweging kwam. Doodsangsten en angstzweet. Wie zei dat Fazantenpubers niet opstandig kunnen zijn? 🙄


26 kear besjoen

 

Eerst Boris. Nu ondergetekende. In de Nieuwe Revu. Volgens ene Elisabeth ligt uw Eamel deze week in de winkel, vermeld in voornoemd kwaliteitsblad. #ahum

Conclusie: vooropgesteld dat 't waar is, moet het blad of desperaat zijn of inderdaad zichzelf naar een hoger niveau willen tillen. In dat geval is men aan 't juiste adres.

Maar ik geloof er geen ene ruk van… 

 


UPDATE 15.09 U.: Dus toch. Die Katja. 😉

nieuwerevu4

Update 5 december 2016 (precies twaalf jaar later!); "Veel van die logs verdwijnen straks weer (…)' Hahaha, 'Junk'. Still standing hier, sukk0l! 😉

32 kear besjoen
eamel | blog