![]() Het is het jaar des Heeren 1994. Om dubieuze redenen lijkt het mijn toenmalige vriendinnetje en moi (nah.. eigenlijk geheel mijn idee want ik
Als voornaamste reden lag daaraan ten grondslag een goed gefundeerde 'waarom niet?' én het feit dat we al jaren samen niets ondernomen hadden behalve een tripje naar dat strand van Makkum en nog één naar die ene toren in Parijs. Toegegeven, niet alleen een drammert én een eikel maar ook nog eens ontzettend bot, want ik weet me er niet zoveel meer van te herinneren. Er staan me beelden bij van een duur terras aan de boulevard van St. Tropez (import-Heineken en een jus d'orange, samen 25 gulden!!1! 😱), wakker worden tussen de lavendel, tegenover een enorm verlaten hotel, bóvenop een berg ter hoogte van Castellane en, met afgrijzen, die afsluitende dodenrit naar huis, waar we bij Luik in een enorme hoosbui terechtkwamen, midden op zo'n 18-baanse, -uiteraard- slechtonderhouden (want België) En dat terwijl we niet meer aan hadden dan een t-shirtje en een flinterdun zomerjackie. Overigens hielp het ook niet dat, eenmaal thuis, broer ons erop attendeerde dat we al die 5000 kilometers lang zonder functionerende voorrem hadden gereden. 😬 Anyway. We zien er niet heel erg ongelukkig uit en ik vermoed dat 't best wel een fijne vakantie is geweest. Desondanks raakte enige tijd later -zoals dat wel vaker gaat- 'de verkering uit' en bleek voornoemd pleziercongé gelijk ons laatste 'samen' geweest te zijn… Enfin. Soms gebeuren de dingen nou eenmaal zoals ze gebeuren.
Het is 2021, zeven- en twintig jaar later. Er is veel gebeurd, zoals dat een ieder van ons wel eens overkomt. 😁 Inmiddels diverse malen verhuisd en ook is er een enkele dame de revue gepasseerd waarvan ik destijds in alle naïviteit dacht daarmee oud te kunnen worden. Ach, u kent het wel. Uiteindelijk bracht het lot me bij mijn huidige mevrouw en, oh jubel, die het onderwijl alweer zo'n veertien jaar met mij uit houdt. Wie had dát gedacht? Afijn. U leest het goed; bijna dertig jaar geen vakanties. Zilch. Niks. Of men moet enkele dagen Parijs (ja, alwéér) onder die noemer plaatsen, dan heb ik alsnog drie 'vakanties' genoten. Maar tóch is het niet hetzelfde. Goed. Al met al een veels te lange inleiding om vakantiebeelden van een ander aan te kondigen. Ik was het fenomeen vakantie al bijna weer vergeten totdat ik van de week een verloren gewaande DVD tegenkwam: Martini's Moods of Martini Mansion uit 2004. Een serie-tje van vier relaxte, ultralange lounge-nummerkes ('liftmuziek' volgens iemand in mijn kennissenkring maar fok jou), begeleid door beelden van witte stranden, azuurblauwe wateren, luxe jachten en andere mooimensen.
En het was toen dat ik me besefte dat er ongetwijfeld meer mensen zijn zoals ik, die door wat voor omstandigheden ook, niet op vakantie kunnen of dat al lang niet zijn geweest. Voor mij persoonlijk ligt daar nog een jaar van chemo's en herstel in het verschiet en daarmee kunnen we veilig stellen dat een vakantie voorlopig nog even een utopie zal zijn. En dus ben ik zo vrij geweest om voornoemd DVD-tje leeg te plukken (te 'rippen'), te voorzien van tientallen gratis vakantievideootjes van derden en het geheel op de Youtubes aan te bieden, voor gelijkgestemden, als een soort next best thing. Toegegeven; het is een bijzonder mager alternatief maar in mijn beleving een typisch gevalletje van 'wie 't kleine niet eert'… 😁 |
Famkes
Beetje jammer dat deze dame van de kerk is, d'r man is pastoor, maar dat kun je háár niet kwalijk nemen.
Feit blijft dat multi-talent én gelegitimeerd Goddelijk Vrolijke Verschijning Katie Prentiss vandaag een beetje kleur gaf geeft aan deze beetje sombere zaterdag waarin corona, alsmaar stijgende besmettingsaantallen, een dagende totale lockdown én de daarover ontstane collectieve verontwaardiging over het algemeen de teneur bepalen.
Enfin.
Om maar in haar hogere sferen te blijven: Thank God for Katie! (en Tik Tok, for that matter)
Resteert de vraag: HOE HEB IK IN GODESNAAM JUSTIN'S JUWEELTJE OVER HET HOOFD KUNNEN GEZIEN???
Inmiddels drie jaar geleden uitgekomen en ik hoor/zie 't nu pas??
Wellicht wordt het eens tijd dat ik wat vaker naar die vermaledijde radio luister. 🤔
😍
Over honden gesproken; we hebben hier een dispuut.
Kom ik onderstaand filmpje tegen in de krochten van Betty's schoot, denk ik van; 'Hé, wat leuk… mijn mevrouw met Iggy!' en besluit er een lieflijk muziekje onder te monteren.
Komt dat kreng binnen, ziet m'n filmpje, en zegt ijskoud; 'Dat ben ik niet!', daar waar ik tranen van ontroering had verwacht. 😭
Ze vervolgt; 'Ik heb geen tattoo (geen tattoo te zien, wél een BH-bandje), mijn haar is niet kort (is niet kort, komt gewoon niet allemaal in beeld), ik heb dáár geen moedervlek (volgens mij wel) en -last but not least- da's Iggy niet! (da's Iggy wél)!'
Kortom; mijn mevrouw is alle realiteitszin kwijt. Dan ben je wel heel erg dom, hoor.
Stom. Ik weet toch wel wat ik gefilmd heb? En bovendien; wie zou het anders moeten zijn?
Tss… 😂
Onderweg van 'het Ikazia' naar winkelcentrum Zuidplein, na wederom een enerverende CT-scan waarover ik je ongetwijfeld in de toekomst meer van uit de doeken zal doen, kom ik gister bovenstaand tafereel tegen.
Halverwege de loopbrug besef ik me dat dit één van de eerste Rotterdamse stadsgezichten is die ik twintig jaar geleden, toen ik vanuit het 'verre' Friesland hier kwam wonen, op m'n netvlies kreeg.
'Op Zuid', of gewoon 'Zuid' zoals het plebs deze plek (en daarmee eigenlijk alles wat er zich aan de onderkant van de Nieuwe Maas bevindt.
Go figure) pleegt te noemen, blinkt niet uit in schoonheid -lelijke woontorens, een nog lelijker winkelcentrum, een gedateerd ziekenhuis en veel, héél veel verkeer-, en ook voor de frisse lucht hoef je hier dus niet te zijn.
Nochtans heeft dit geheel destijds een onuitwisbare indruk op mij gemaakt, zeker in vergelijk met de 'hoogbouw' van het Friese Heerenveen, want het was toen, op deze hotspot, ergens in 1998 dat ik mij bedacht; "Ik bén er. Laat die veelbelovende toekomst nou maar komen."
Enfin. 'Op Zuid'. Gèrs. 😉