Thús Oars
Kategory:

Oars

 

"In 1996 the British rock band “Rockbitch” start to perform with an explicit sex show on stage…"


Om eerlijk te zijn; vooral vanuit een chronologisch perspectief kan ik me er bar weinig meer van herinneren.

Wat zeg ik? Vanuit élk perspectief is het één grote blur; mijn avondje Rockbitch, op die beruchte 10e april van het überhaupt al rumoerige jaar 1997.

– Met wie was ik daar?;
– Was ik nog met mijn 'eerste' mevrouw (de dame met wie ik hierboven communiceer in de Whap)?;
– Waarom een 'blur'? Zoiets moet toch spectaculair geweest zijn? Waarom vergeten??1?

"Nikki" of Rockbitch

Ter recapitulatie: voor wie geen idee (meer) heeft waar dit over gaat, dit is wat Rock-o-pedia erover te vertellen heeft:

"Rockbitch was een Britse progressieve rockband die bestond uit vijf vrouwen en een mannelijke gitarist. Drie van de vrouwen zijn lesbisch, twee vrouwen zijn biseksueel. Rockbitch is meer beroemd om hun podiumact, waarin leden van de band seksuele handelingen uitvoeren, dan om de muziek."

Wat ik wél weet is dat (pre-internet, pre-social-media, pre-'influencers' (kots), pre-smartphones) het destijds al een tijdje rond gonsde rond/over de (Friese) weilanden; Rockbitch komt naar Leeuwarden!!1! 

Daar moest ik natuurlijk bij zijn!

De media stonden er bol van, de ene na de andere -uiteraard- gristelijke partij trachtte her en der in de lande optredens te verbieden, wat soms lukte en soms niet 😂.

Er moest zelfs een rechter aan te pas komen om die seksshow in Zalen Schaaf te laten doorgaan. Maar toen.. Toen was het kennelijk zover.

Wat weet ik nog wél méér?

 – Ik was -zoals altijd- té laat. Dit keer wegens parkeerproblemen, met als gevolg een plekje helemaal achterin een piemeldonkere Zaal Schaaf;

– Qua publiek natuurlijk een overdaad aan mannelijke schreeuwhormonen, met hier en daar een verdwaald vrouwmens;

– Een podiumplassende Amanda/The Bitch, over de bijzonder urine-ontvankelijke eerste rij;

– Die ene geluksvogel, man of vrouw of beide- die, weliswaar achter de schermen, een 'doppie' mocht 'doen' met 'Lucy, the stage slut', uiteraard alleen na het vangen van 'The Golden Condom';

– Diverse penetraties op en naast het podium, en, believe it or not, er werd zelfs een soort van muziek gemaakt, hoewel niet helemaal mijn genre.

Kortom; 'just another day at the office', zeggen we dan in Friesland. Enfin, hoe kom ik hier nú op, 26 jaar later?


Source: Rockbitch


Welnu, niet zo heel lang gelee, tijdens het wederom opruimen van enkele oude harde schijven, stuitte ik op een tweetal gedatteerde videootjes van deze feministische Alpenzusjes, waarvan één een concertregistratie en de ander een documentaire.

Omdat Ome Youtube, op z'n braakopwekkende Disney's, zichzelf heeft opgeworpen als moralistische hoeder van de tere kinderziel, en dus een en ander als verboden vrucht beschouwd, was daar ineens Odysee.com, een -nu nog- vrijplaats van alles waar voornoemd belerende vingertje op tegen is.

Het leek me dan ook niet meer dan logisch om u deelgenoot te maken van deze rare herinnering, in het kader van 'opdat wij nooit vergeten'.  Want, laten we wel zijn; de tijden van woke zijn ook niet zaligmakend. 
Amen

213 kear besjoen

 

Wederom niet zo heel bijzonder dit bericht, komkommertijd tiert nog immer welig in Huize Eamel, en daarom een aantal foto's uit een tijd die inmiddels zo'n elf jaar achter ons ligt.

Hoewel ik niet al te beste herinneringen heb aan mijn laatste leidinggevende, sterker nog; ik voel nog immer koud zweet oprispen als ik aan die clown (linkje weggehaald. Persoonlijk worden kan altijd nog) denk, bleek de werkvloer -een jeugdinrichting- daarentegen wél bijzonder intrigerend.

Als niet geheel vrijwillig* 'communicatie-manager' (ha, ha) bestond mijn werk o.a. uit het ontvangen van officiële delegaties, het geven van rondleidingen, het organiseren van 'open dagen', en het opsturen van sleutelhangers (gevalletje schoenmakert-blijf-bij-je-leest).

Daar ik een chronische hekel heb aan situaties waar een vorm van sociale interactie gewenst is, kon ik derhalve mijn blijdschap niet op als er weer eens iets anders op mijn pad kwam alsdan handjes schudden en vriendelijk zijn tegen mensen in het algemeen.

Het kon bijvoorbeeld gebeuren dat men een beroep deed op mijn expertise mijn fotocamera wanneer een situatie daarom vroeg.

Zo ook die bewuste maandagmorgen, ergens in het jaar des Heren 2011. 

De aanleiding weet ik niet precies, ik geloof dat één van de bewoners van de 'woongroep' gevraagd was zijn PlayStation uit te zetten en zich naar z'n kamer te begeven.

*lang verhaal. Komt nog wel eens. 😅

 

Of er nu frustratie, een 'moeilijke jeugd' of slechts een testosterone oorzaak aan ten grondslag lag weet ik ook niet meer, ik ben geen Freud, maar feit blijft dat voornoemde jongeman het daar niet mee eens was en besloot, samen met z'n licht getinte mede-haantjes, dat de woonruimte dan maar aan een verbouwing toe was. 

Zoals de foto's laten zien hield men niet van half werk en werd werkelijk alles opnieuw maar bovenal grondig ge-re-decoreerd
Enfin, de beelden spreken voor zich.

Jongeman werd uiteindelijk een paar dagen in een isoleercel geprakt, z'n kornuiten verloren enkele privileges en de ruimte kreeg die dag alsnog z'n tweede her-herinrichting. Alles opgelost.

De reden dat ik dit alsnog online plemp is dit bericht [spiegeltje], wat mij gister onder ogen kwam, waarin wederom een vernietigend rapport over het functioneren van jeugdzorg onder gemeentelijke vleugels. 

Men stelt zich echter terecht de vraag in de brandbrief uit voornoemd stuk 'Wat is er toch aan de hand met de jeugdzorg in ons land, en komt het ooit weer goed?' en al wat mij te binnen schiet is.. NEE. Het is namelijk nooit goed gewéést. Ook in bijv. 2011, toen nog overheid, zat men al met de handen in het haar vanwege ingrijpende bezuinigingen en dientengevolge chronische onderbezetting, met onderstaande situaties als gevolg.

In mijn beperkte beleving is er maar één oplossing en dat is -terug naar de overheid- maar dan wel mét beleid. Want gemeenten? Die kunnen écht helemaal niks. Laat staan een degelijke, humane jeugdzorg op poten zetten

 

78 kear besjoen

Begonnen 'we'*, in 'onze' queeste naar Wokke's Wereldheerschappij, de vorige keer nog op bescheiden schaal met een ellenlang redactioneel stukske in het lokale suffertje, ditmaal echter een gevalletje 'Next Level', de Leeuwarder Courant van gister!

Us memmeminske heeft haar werkterrein verlegt van het Heerenveensche naar het regionale en mocht circa een week geleden haar website promoten ten overstaan van LC's onvolprezen interviewer Robert Jan Speerstra, die er uiteindelijk een smakelijk stukje proza van wist te formuleren.

Hoewel er een aantal kleine correcties aan te pas moesten komen, niemand is perfect 😁, zijn uiteindelijk alle 'partijen' tevreden en zie daar; 4.572 karakters in 822 woorden verder, zomaar 77.000 potentiële lezerts erbij!

Alle gekheid op ons stokje: volgende stap is natuurlijk The New York Times. Of The Washington Post. Of.. of… Misschien wel op de televisie! Nee, laat ûs memmeminske maar gaan, die komt er wel 👊😎

*'we', als in ûs mem ('ons moeder') en ondergetekende in een bescheiden rol

Begûnen wij, yn ûs ûndernimmen nei Wokke's Wrâldhearskippij, de foarige kear noch beskieden -mei in tige lang redaksjoneel stikje yn it lokale suffertsje-, diskear lykwols waar in gefaltsje 'Next Level'; de Ljouwerter Krante fan juster

Us memmeminske hat har wurkterrein ferlein fan it Fean & omkriten nei it regionale en mocht san wike lyn har webside promoate yn it bywêzen fan Ljouwerter Krante's net-te-oertreffen ynterviewer Robert Jan Speerstra, dy 't der úteinlik in lekker stikje proaza fan wist te formulearjen.

Hoewol 't der in tal fan lytse korreksjes oan te pas komme moasten, net ien is perfekt 😁, binne úteinlik alle ‘partijen’ by mekoar kaam en sjoch dêre; 4.572 karakters yn 822 wurden fierder, samar 77.000 potinsjele lêzers derby!

Nettsjinsteande alle gekhyt op ús stokje: folgjende stap is fansels The New York Times of The Washington Post. Of … of … Miskien wol op de telefyzje

Né, lit ûs memmeminske mar skowe, dy komt der wol! 👊😎

*‘wy’, as yn ûs 'ús mem' en ik sei de gek, yn in beskieden rol natuerlik.


273 kear besjoen

 

Now you've done it, 5G-wappies, professioneel zweefteef Von Kreijfelt en z'n complotclubje Weltschmerz (spiegeltje), dorpsidioot Jan Roos, gesjeesde dansgoeroe Engel, Urker kutjeugd, Eindhovens straattuig en al die andere corona-mafklappers.

Dankzij jullie chronisch-ontevreden jankmentaliteit ("boehoe, ik mag niet meer naar bui-hui-ten") zitten wij nu en collectif (da's Frans voor 'met ze allen') in de gebakken peren: LOCKDOWN. (bron: NOS).

Kijk, voor ons maakt 't niet uit. Ikzelf doe überhaupt al zes jaar aan een zelfverkozen quarantaine en ook die opgedragen opsluiting is mij niet vreemd; vrienden heb ik niet, familie woont ver weg en de enige noemenswaardige activiteit in dit vreselijke dorp is een noodgedwongen bezoek aan de lokale Albert Heijn wegens weer eens iets vergeten. 

Wat mevrouw betreft, die maakt zich al helemaal niet druk.

Net als de afgelopen jaren vermaakt zij zich wel met de Boer-Zoekt-Vrouwen. de Netflix-en en de Meilandjes van deze wereld.

En als dat niet het geval is, ligt het als een halve zombie minstens drie-en-een-half-uur te ronken op de bank, tot het moment dat het tijd is om naar bed te gaan. Nee, er gaat wat ons betreft niets boven een fijne lockdown.

Natuurlijk heb ik begrip voor allen die wél getroffen worden door die corona, en een lockdown in het bijzonder.

Ikzelf ging in mijn jeugd nauwelijks de deur uit want ik vermaakte me prima. Hooguit een enkele keer naar de kroeg en dat was het wel zo'n beetje.

Maar dat zegt natuurlijk niets over hoe de kinderen van nu dat beleven.

 

Maar wat er nu aan de hand is, daar begrijp ik dus geen reedt van. Ik kan werkelijk waar, hoezeer ik mijn best ook doe, maar niet de link leggen tussen die ontevredenheid en het geweld wat momenteel plaatsvindt. Rellen, vernielen, grote bek, wapens, dierenmishandeling… het maakt het tuig allemaal niets meer uit. De béuk erin. 

(bron: AD.nl)

En dan zijn er nog de psychologen van de koude grond die dat allemaal proberen recht te praten (oops). 'Het is allemaal frustratie'. 'Men voelt zich niet gehoord'. Ja, ja.. het zal allemaal wel. Ikzelf heb óók de nodige frustratie meegemaakt in mijn jeugd, maar gewéld? Ik zou niet durven. Hebben de ouders geen macht meer over hun offspring? Overwicht verdwenen?

Wat.De.Fak. is er aan de hand???

Hoe moeilijk kan het zijn om met z'n allen even door te zetten, thuis te blijven, te luisteren naar de politiek dan wel wetenschap, opdat we binnen no-time dat ellendige virus de wereld uit krijgen? Leg me dat 'ns uit…

Nah ja, 't is uiteindelijk geen mening geworden, zoals de subtitel van dit stukse hoopvol suggereert, maar slechts een onsamenhangende brei van woorden, uitroep- en nóg meer vraagtekens. Méér kan ik er niet van maken. Het zal de leeftijd zijn.

Maar, als ik er dan tóch iets van geleerd heb, is het wel dat ik erg blij ben een hond te 'bezitten'. Als wél volgzaam burger legitimeert mij dat om midden in de nacht de rust van de straat op te zoeken. 

En voor mijn mevrouw natuurlijk ook één. Want alléén met twee schoothondjes over straat, dat gáát natuurlijk niet.  Tóch nog een beetje recalcitrant…

 


77 kear besjoen
eamel | blog