Eamel's Jaaroverzicht 2023

 

De traditie gebiedt me om, net zoals in vorige jaren, alhier een vrolijk jaaroverzichtje te plaatsen van alle, in dat specifieke jaar geplaatste 'stukjes'.

De goede verstaander heeft het echter allang begrepen; de literaire opbrengst van het huidige jaar is bijzonder karig te noemen. Slechts vijf schrijfsels hebben deze 364 dagen opgesmeten (zes, als je deze meerekent).

Hoewel ik inmiddels alweer twintig jaar elk overzichtje steevast eindig met de zin 'we gaan ervan uit dat het volgende jaar beter wordt', of een variant daarop, kan ik gerust stellen dat het jaar 2023 toch wel de boeken in gaat als het aller-, állerkútste jaar uit het bescheiden leven van ons eamel

Details zal ik je besparen maar, geloof me, als ik zeg dat het -toch nog- véél te snelle verscheiden van des eamel's Meest Dierbare Vriend Ooit, er nog het meest heeft ingehakt. Ook nú kan ik m'n tranen niet bedwingen, want mijn vriend, mijn schaduw, mijn kind… Hij is niet meer… 

Opgeteld bij een nog altijd broze kanker gezondheid en de vermoeiende gevolgen een inmiddels bijna tien jaar durende, juridische strijd (lang verhaal, komt nog wel eens), en je kan je wellicht voorstellen dat het qua energie niet altijd valt op te brengen om wederom een koddig, nikszeggend onzinstukske te componeren.

Natuurlijk, hoogtepunten waren er ook, maar die waren zo hoog dat ik de helft daarvan alweer vergeten ben. 

Rest mij slechts nog één ding: 'we gaan ervan uit dat het komende jaar beter wordt…'

 

De tradysje twingt my om, krekt as yn foarige jierren, hjir in fleurich jieroersjoch te pleatsen fan alle, yn dat spesifike jier pleatste 'stikjes'.

De goede fersteander hat it lykwols al lang begrepen; de literêre opbringst fan it hjoeddeiske jier is tige skruten te neamen. Mar fiif skriuwsels hawwe dizze 364 dagen opsmiten (seis, ast dizze mearekkenst).

Hoewol ik yntusken al tweintich jier elk oersjoch steefêst einigje mei de sin 'we geane derfan út dat it kommende jier better wurdt', of in fariant dêrop, kin ik rêstich stelle dat it jier 2023 dochs wol de boeken yn giet as it alder-, alderkutste jier út it beskieden libben fan ûs eamel.

Details sil ik dy besparje mar, leau my, as ik sis dat it -noch altyd- folle te flugge ferstjerren fan des eamel's Meast Dierbere Freon Ea, der it measte ynhakt hat.

Sels no kin ik myn triennen net behearskje, want myn freon, myn skaad, myn bern…
Hy is net mear

By in noch altyd broaze kanker sûnens opteld en de útputtende gefolgen fan in yntusken hast tsien jier duorjende, juridyske striid (lang ferhaal, komt noch wolris), kinst dy faaks yntinke dat it kwa enerzjy net altyd op te bringen is om wer in snoad, neatsegend onsinsskriuwsel te komponearjen.

Fansels, hichtepunten wiene der ek, mar dy wiene sa heech dat ik de helte dêrfan alwer fergetten bin.

Rest my noch mar ien ding: 'we geane derfan út dat it kommende jier better wurdt…'

 

Fierder lêze

ZO IN M'N SAS IN EUH… STRIJENSAS

 

Omdat vakantie (nog steeds) niet –ja zeg, ik leg 't niet wéér uit 😅–   tot de mogelijkheden behoort, zijn mevrouw en ik genoodzaakt onszelf op een andere, bescheidener manier te vermaken. Een soort mini-vakantie, zeg maar, van een paar uur.

Nou is zelfs de constructie 'mini-vakantie' ietwat grotesk in de navolgende context maar het gaat om het idee. Bij gebrek aan een authentieke 'All-Inclusive' leek het mevrouw bijvoorbeeld interessant om Strijensas te bezoeken, een te verwaarlozen dorp met idem natuurgebiedje, hier niet zo ver vandaan.

Ik kende 't niet, ik ken sowieso erg weinig op dit eiland behalve de Ouwe Tol en een enkele supermarkt. Strijen ("Strien") ken ik dan wel maar die heeft geen sas.

Hoe het ook zij. Het was aangenaam namiddagzomerweer, de hondenkinderen in een opperbeste stemming want wandelen zonder riem, ikzelf nog een restje energie en tenslotte een buitengewoon opgewekte Monie, die allang blij was dat we in het resterende deel van haar vakantie toch nog even die vier deprimerende gipsmuren kon verruilen voor gras, water, en een verdwaald industrieterrein.

Wat wil een mens nog meer?

Nah ja, een échte vakantie zou fijn zijn maar dat staat wellicht nog in de sterren geschreven.

Tot die tijd doen we het wel met gras, water en verdwaalde landschapsvervuiling.

Je moet tenslotte zelf de slingers ophangen. 🎉

 

Fierder lêze

Deit is dea. Lang libbet Deit.

 

En toen was -ie dus alweer vier jaar dood, ús Deit. 'De tijd houdt geen schoft', zeggen we dan in Friesland.

Het was dan ook niet zo gek dat ik ons mem (moeder, RED.) mocht verassen verrassen met een bezoek, helemaal vanuit ergens daaronder Rotterdam.

Bezijdens het gegeven dat ik een vreselijk goeie jongen ben, verdient ons mem dus gewoon zo nu en dan een bloemetje en het uitzicht op een grafsteen. Daar doen wij als gezin niet moeilijk over. Gezellig! #genieten

[verder onder de foto hieronder]

 

En doe wie er dus alwer fjouwer jier dea, ús Deit. 'De tiid hâldt gjin skoft', sizze we dan yn Fryslân.

It wie dan ek net sa gek dat ik ús mem mocht ferasse ferrasse mei in besite, hielendal út dêr ergens ûnder Rotterdam wei.

Besidens it gegeven dat ik in freeslik goeie jonge bin, fertsjinnet ús mem dus gewoan út en troch in blomke en it útsjoch op in grêfstien.

Gesellich! #genietsje

 

[fierder ûnder de foto hjirûnder]

Mevrouwtje "Duurt het nog lang?" Ongeduld | Frommeske "Duorret it noch lang?" Ungeduld

Fierder lêze