Thús Frysk
Kategory:

Frysk

 

En toen was -ie dus alweer vier jaar dood, ús Deit. 'De tijd houdt geen schoft', zeggen we dan in Friesland.

Het was dan ook niet zo gek dat ik ons mem (moeder, RED.) mocht verassen verrassen met een bezoek, helemaal vanuit ergens daaronder Rotterdam.

Bezijdens het gegeven dat ik een vreselijk goeie jongen ben, verdient ons mem dus gewoon zo nu en dan een bloemetje en het uitzicht op een grafsteen. Daar doen wij als gezin niet moeilijk over. Gezellig! #genieten

[verder onder de foto hieronder]

 

En doe wie er dus alwer fjouwer jier dea, ús Deit. 'De tiid hâldt gjin skoft', sizze we dan yn Fryslân.

It wie dan ek net sa gek dat ik ús mem mocht ferasse ferrasse mei in besite, hielendal út dêr ergens ûnder Rotterdam wei.

Besidens it gegeven dat ik in freeslik goeie jonge bin, fertsjinnet ús mem dus gewoan út en troch in blomke en it útsjoch op in grêfstien.

Gesellich! #genietsje

 

[fierder ûnder de foto hjirûnder]

Mevrouwtje "Duurt het nog lang?" Ongeduld | Frommeske "Duorret it noch lang?" Ungeduld

104 kear besjoen

 

De familie te logeren want alweer veels te lang gelee dat we elkaar hebben mogen omarmen.

Weliswaar min of meer een week later dat ik onderstaande foto's heb geplaatst -ik moest me mentaal voorbereiden- maar 't is de gedachte die telt, zullen we maar zeggen. 😂

Jullie mogen weer eens komen, hoor! Niet te vaak, men kan ook overdrijven, gewoon één keer per jaar net als altijd, maar dan toch desalniettemin vooralsnog.

Volgende keer fondue? 😅

 

 

De famylje útfanhûs, want al wer fjisten te lang lyn dat wy inoar omearmje mochten.

Wol min of mear in wike letter dat ik ûndersteande foto's pleatst ha ik moast my mentaal ynstelle mar 't is de gedachte dy 't telt, sille wy mar sizze. 😂

Jimme meie wer komme, hear! Net te faaks, men kin ek oerdriuwe, mar gewoan ien kear per jier krekt as altiid, mar dan toch lykwols foarearst.

Oare kear fondue? 😅

 

55 kear besjoen

Het was naar aanleiding van dat redactionele stuk in de Leeuwarder Courant dat Omrop Fryslân ons moeder benaderde met het verzoek om een –verrassing!– interview.

Hoewel het van haar niet per se (meer) hoefde, zo'n gesprekje, het avontuur met de krant was leuk en aardig en bijzonder ego-strelend maar daar mocht het wel bij blijven, vond ze. Het was goed zo.

Maar naarmate de dag van de uitzending naderde (live!) kon mem toch wel enig enthousiasme opbrengen, al wist ze nog steeds niet of het nou om een televisie- of radio-opname ging. "We zien wel", zei mem vastberaden.

Op het uur U werd haar gevraagd met de telefoon naar de ingang van het oudemensenhuis te lopen, alwaar ze verblijft, en toen werd al gauw duidelijk dat het in ieder geval niet om een tv-opname ging.

De 'reporter', in dit geval de altijd wat wonderlijke Geert van Tuinen, bleek aan de andere kant van de lijn het gesprek met haar aan te gaan. Wat die auto daarbuiten op de parkeerplaats met de Omrop van doen had, kon 'Mem' me niet vertellen. 

Hoe dan ook: het werd een opmerkelijk gesprek. Omdat ons moeder niet wist wat nou de bedoeling was stond ze bij de ingang van het verzorgingspand, alwaar het een komen en gaan was van bewoners en andere mensen. Gevolg: rumoer. Deel één van dit interview kon al gauw als verwaarloosbaar worden beschouwd.

It wie nei oanlieding fan it redaksjonele stik yn de Ljouwerter Krante dat Omrop Fryslân ús mem benadere mei it fersyk om in -ferrassing!- ynterview.

Hoewol 't it fan har perfoarst net (mear) hoegde, sa in petear, it aventoer mei de krante wie aardich en freonlik en bysûnder goed foar it ego mar dêr mocht it wol by bliuwe tocht se. It wie goed sa.

Mar doe’t de dei fan útstjoering kaam (live!) koe hja wol dochs wol wat entûsjasme opbringe, al wist se noch hieltyd net of it no om in telefyzje- of radio-útstjoering gong. 'Wy sjogge wol', sei hja beret.

Op it uur U waard har frege om mei de telefoan nei de yngong fan it âldeminskenhûs te rinnen, alwèr se tahâldt, en doe waard al gau bliken dat it yn alle gefallen net om in televyzje-útstjoering gong.

De 'reporter', yn dit gefal de altyd wat nûvere Geert van Tuinen siet oan 'e oare kant fan de line om it petear mei har oan te gean. Wat dy auto dêr bûten op it parkearplak mei de Omrop te krijen hie, dat koe ûs mem my net fertelle.

Hoe dan ek: it waard in opmerklik petear. Om 't ús mem net wist wat no it doel wie, stie se by de yngong fan it fersoargingspand, alwer wie it in kommen en gean fan bewenners en oare minsken. Gefolch: leven.

Diel ien fan it fraachpetear koe al gau as te ferwaarloazjen beskôge wurde.

Diel ien:

89 kear besjoen

Dertien september 2020. Nog steeds niets te melden. Komkommertijd

Mevrouw werkt, ik zit thuis mijn tijd uit te zitten en zo nu en dan kom ik mijn hol uit om, met gevaar voor eigen leven, boodschappen te doen dan wel mijn moeder te vereren met een bezoek van mijn sprankelende persoonlijkheid.

Zo ook twee weken terug. Het was tenslotte alweer enige tijd geleden en het moment was daar om de vruchten van mijn noeste arbeid -lees het uitproberen van een recent gemonteerde, overgebleven dashcam aan de achterkant van mijn geliefde BettyFord– in de praktijk te brengen tijdens een ritje naar Friesland. En weer terug natuurlijk (klik ↓):

Verder allemaal niet zo heel spannend: het was ouderwets gezellig-met-restricties, broer was thuis maar die had meer oog voor z'n nieuwe pc dan voor z'n oude broertje… Niet erg want lekker rustig. Kortom; business as usual.

Eenmaal weer thuis besloot ik van de dashcamopnamen één geheel te maken want tijd teveel en inspiratie te weinig, ét voila; zie onder.

Resumé: nog steeds geen kont te beleven in het insignificante bestaan dat eamel heet en dus gaan we gewoon verder waar we gebleven waren v.w.b. het marginaliseren ervan: sociale media-accounts worden leeggetrokken, opgeschoond dan wel opgeheven omdat we eind dit jaar een al dan niet vrijwillige frisse start kunnen maken (lang verhaal; vertel ik je wellicht nog wel eens).

Nog even dit: mocht je hier gekomen dankzij een kattebelletje in je mail of d.m.v. een RSS melding, raad ik je ten zeerste aan de huishoudelijke mededeling onder het filmpje te lezen. Geloof me, 't is voor je eigen bestwil… 😄

 

Trettsjin septimber 2020. Noch hieltyd neat te melden. Komkommertiid.

It frommeske wurket, ik sit thús myn tiid út te sitten en sa no en dan kom ik út myn hol om, mei gefaar foar eigen libben, boadskippen te dwaan dan wol myn mem te ferearjen mei in besyk fan myn sprankeljende persoanlikhyt.

Sa ek twa wiken werom. It wie ta beslút alwer iennige tiid lyn en it momint wie dêr om de fruchten fan myn warbere wurk -lês it besykjen fan in koartlyn fêstmakke, oerbleaune dashcam oan de efterkant fan myn leafste BettyFord– yn de praktyk te bringen wilens in ritsje nei Fryslân. En wer werom natuerlik (klik ↓):

Fierder allegearre net sa hiel spannend mar it wie âlderwetsk gesellich-mei-restriksjes, broer wie thús mar dy hie mear each foar syn nije pc dan foar syn âlde broerke… En da's oké want lekker rêstich. Koartsein; business as usual.

Ienris wer thús besleat ik fan de dashcamopnamen in hiel te meitsjen want tiid tefolle en ynspiraasje te min, ét voila; sjoch ûnder.

Koartsein: noch hieltyd gjin kont te belibjen yn it insignifikante bestean dat eamel hyt en dus gean wy gewoan fierder wêr wy bleaun wiene f.w.b. it minimalisearjen derfan: sosjale media-accounts wurde leeglutzen, opskjinne dan wol opdoekt om 't wy ein dit jier in al dan net frijwillige frisse start meitsje kinne (lang ferhaal; fertel ik dij fèst noch wol ris).

Noch efkes dit: bist do hjir kaam troch in kattebeltsje yn dyn mail of troch in berjocht yn dyn RSS reader, is it lang net ferkeard dat jo de húshâldlike meidieling ûnder it filmke lêze. Leau mij,'t is ta dyn bêstens. 😄


61 kear besjoen
eamel | blog