De familie te logeren want alweer veels te lang gelee dat we elkaar hebben mogen omarmen.
Weliswaar min of meer een week later dat ik onderstaande foto's heb geplaatst -ik moest me mentaal voorbereiden- maar 't is de gedachte die telt, zullen we maar zeggen. 😂
Jullie mogen weer eens komen, hoor! Niet te vaak, men kan ook overdrijven, gewoon één keer per jaar net als altijd, maar dan toch desalniettemin vooralsnog.
Volgende keer fondue? 😅
De famylje útfanhûs, want al wer fjisten te lang lyn dat wy inoar omearmje mochten.
Wol min of mear in wike letter dat ik ûndersteande foto's pleatst ha –ik moast my mentaal ynstelle– mar 't is de gedachte dy 't telt, sille wy mar sizze. 😂
Jimme meie wer komme, hear! Net te faaks, men kin ek oerdriuwe, mar gewoan ien kear per jier krekt as altiid, mar dan toch lykwols foarearst.
Oare kear fondue? 😅
Het was naar aanleiding van dat redactionele stuk in de Leeuwarder Courant dat Omrop Fryslân ons moeder benaderde met het verzoek om een –verrassing!– interview.
Hoewel het van haar niet per se (meer) hoefde, zo'n gesprekje, het avontuur met de krant was leuk en aardig en bijzonder ego-strelend maar daar mocht het wel bij blijven, vond ze. Het was goed zo.
Maar naarmate de dag van de uitzending naderde (live!) kon mem toch wel enig enthousiasme opbrengen, al wist ze nog steeds niet of het nou om een televisie- of radio-opname ging. "We zien wel", zei mem vastberaden.
Op het uur U werd haar gevraagd met de telefoon naar de ingang van het oudemensenhuis te lopen, alwaar ze verblijft, en toen werd al gauw duidelijk dat het in ieder geval niet om een tv-opname ging.
De 'reporter', in dit geval de altijd wat wonderlijke Geert van Tuinen, bleek aan de andere kant van de lijn het gesprek met haar aan te gaan. Wat die auto daarbuiten op de parkeerplaats met de Omrop van doen had, kon 'Mem' me niet vertellen.
Hoe dan ook: het werd een opmerkelijk gesprek. Omdat ons moeder niet wist wat nou de bedoeling was stond ze bij de ingang van het verzorgingspand, alwaar het een komen en gaan was van bewoners en andere mensen. Gevolg: rumoer. Deel één van dit interview kon al gauw als verwaarloosbaar worden beschouwd.
It wie nei oanlieding fan it redaksjonele stik yn de Ljouwerter Krante dat Omrop Fryslân ús mem benadere mei it fersyk om in -ferrassing!- ynterview.
Hoewol 't it fan har perfoarst net (mear) hoegde, sa in petear, it aventoer mei de krante wie aardich en freonlik en bysûnder goed foar it ego mar dêr mocht it wol by bliuwe tocht se. It wie goed sa.
Mar doe't de dei fan útstjoering kaam (live!) koe hja wol dochs wol wat entûsjasme opbringe, al wist se noch hieltyd net of it no om in telefyzje- of radio-útstjoering gong. 'Wy sjogge wol', sei hja beret.
Op it uur U waard har frege om mei de telefoan nei de yngong fan it âldeminskenhûs te rinnen, alwèr se tahâldt, en doe waard al gau bliken dat it yn alle gefallen net om in televyzje-útstjoering gong.
De 'reporter', yn dit gefal de altyd wat nûvere Geert van Tuinen siet oan 'e oare kant fan de line om it petear mei har oan te gean. Wat dy auto dêr bûten op it parkearplak mei de Omrop te krijen hie, dat koe ûs mem my net fertelle.
Hoe dan ek: it waard in opmerklik petear. Om 't ús mem net wist wat no it doel wie, stie se by de yngong fan it fersoargingspand, alwer wie it in kommen en gean fan bewenners en oare minsken. Gefolch: leven.
Diel ien fan it fraachpetear koe al gau as te ferwaarloazjen beskôge wurde.
| Diel ien: |
Mevrouw werkt, ik zit thuis mijn tijd uit te zitten en zo nu en dan kom ik mijn hol uit om, met gevaar voor eigen leven, boodschappen te doen dan wel mijn moeder te vereren met een bezoek van mijn sprankelende persoonlijkheid.
Zo ook twee weken terug. Het was tenslotte alweer enige tijd geleden en het moment was daar om de vruchten van mijn noeste arbeid -lees het uitproberen van een recent gemonteerde, overgebleven dashcam aan de achterkant van mijn geliefde BettyFord– in de praktijk te brengen tijdens een ritje naar Friesland. En weer terug natuurlijk (klik ↓):
Verder allemaal niet zo heel spannend: het was ouderwets gezellig-met-restricties, broer was thuis maar die had meer oog voor z'n nieuwe pc dan voor z'n oude broertje… Niet erg want lekker rustig. Kortom; business as usual.
Eenmaal weer thuis besloot ik van de dashcamopnamen één geheel te maken want tijd teveel en inspiratie te weinig, ét voila; zie onder.
Resumé: nog steeds geen kont te beleven in het insignificante bestaan dat eamel heet en dus gaan we gewoon verder waar we gebleven waren v.w.b. het marginaliseren ervan: sociale media-accounts worden leeggetrokken, opgeschoond dan wel opgeheven omdat we eind dit jaar een al dan niet vrijwillige frisse start kunnen maken (lang verhaal; vertel ik je wellicht nog wel eens).
Nog even dit: mocht je hier gekomen dankzij een kattebelletje in je mail of d.m.v. een RSS melding, raad ik je ten zeerste aan de huishoudelijke mededeling onder het filmpje te lezen. Geloof me, 't is voor je eigen bestwil… 😄
Trettsjin septimber 2020. Noch hieltyd neat te melden. Komkommertiid.
It frommeske wurket, ik sit thús myn tiid út te sitten en sa no en dan kom ik út myn hol om, mei gefaar foar eigen libben, boadskippen te dwaan dan wol myn mem te ferearjen mei in besyk fan myn sprankeljende persoanlikhyt.
Sa ek twa wiken werom. It wie ta beslút alwer iennige tiid lyn en it momint wie dêr om de fruchten fan myn warbere wurk -lês it besykjen fan in koartlyn fêstmakke, oerbleaune dashcam oan de efterkant fan myn leafste BettyFord– yn de praktyk te bringen wilens in ritsje nei Fryslân. En wer werom natuerlik (klik ↓):
Fierder allegearre net sa hiel spannend mar it wie âlderwetsk gesellich-mei-restriksjes, broer wie thús mar dy hie mear each foar syn nije pc dan foar syn âlde broerke… En da's oké want lekker rêstich. Koartsein; business as usual.
Ienris wer thús besleat ik fan de dashcamopnamen in hiel te meitsjen want tiid tefolle en ynspiraasje te min, ét voila; sjoch ûnder.
Koartsein: noch hieltyd gjin kont te belibjen yn it insignifikante bestean dat eamel hyt en dus gean wy gewoan fierder wêr wy bleaun wiene f.w.b. it minimalisearjen derfan: sosjale media-accounts wurde leeglutzen, opskjinne dan wol opdoekt om 't wy ein dit jier in al dan net frijwillige frisse start meitsje kinne (lang ferhaal; fertel ik dij fèst noch wol ris).
Noch efkes dit: bist do hjir kaam troch in kattebeltsje yn dyn mail of troch in berjocht yn dyn RSS reader, is it lang net ferkeard dat jo de húshâldlike meidieling ûnder it filmke lêze. Leau mij,'t is ta dyn bêstens. 😄
Zag ik mijn 'mem' (moeder, RED.) -fysiek- voorheen nog 'regelmatig' eens in de twee maanden, sinds de corona z'n intrede heeft gedaan is het werkelijk huilen met de kraan open.
Ja, natuurlijk kunnen we bellen, zelfs met video, maar da's toch niet hetzelfde. Waar ûs memmeminske steevast de camera op d'r kin heeft gericht, vraagt zij zich juist bij voortduring af of ik niet met andere dingen bezig ben; 'Zal ik anders later bellen? Je bent zo druk!' (Nee mem, dat heet multitasking').
Kortom; geen onverdeeld succes.
Hoewel men van 'het tehuis' zich strikt aan de regels houdt zoals deze door het kabinet waren voorgesteld, viel het allemaal niet mee voor ûs mem. Haar dagelijkse wandeling rond het gebouw? Uitgesloten. Familie over de vloer? Mag niet. Bezoek ontvangen? Alleen in een glazen vissenkom, inclusief microfoon.
"Het is hier soms net een gevangenis!"
Hoewel mem van nature een optimist is, waren er momenten 'dat het voor haar allemaal niet meer hoefde'. Nee, ze had geen plannen, maar toch…
Groot was dan ook de vreugde toen het 'gemeenschapscentrum', zoals men zichzelf tegenwoordig noemt -bejaardenhuis is niet meer van deze tijd-, de teugels eindelijk liet vieren v.w.b. het strikte corona-beleid van de laatste twee- en een halve maand.
Officieel zijn we er nog niet, moeders mag wel in d'r eentje naar buiten, maar winkel- en restaurantbezoek dan wel het ontmoeten van derden, da's allemaal (nog) niet geoorloofd.
Gelukkig heb ik mijn connecties binnen voornoemd huis van seniorenbewaring, en één daarvan deed me de suggestie om ons mem stiekem te ontmoeten op een plek buiten het pand. 'Maar dat heb je niet van mij.'
Afgelopen zaterdag was het zover: vier maanden en één- en twintig dagen na ons laatste, fysieke contact konden we elkaar weer even in de ogen kijken, ûs mem en ik. Omhelzen was er nog even niet bij maar dat mag over veertien dagen wellicht weer. Stap voor stap.
En zo reden we -moeders op de achterbank- naar het Grouster Theehuis, gelegen aan het Pikmeer, waar we na de nodige voorzorgsmaatregelen eindelijk weer eens ouderwets de moeder-zoon relatie konden uitdiepen onder het genot van een Cappuccino, een Frysk Dûmpke en een homp beslagroomde appeltaart. En zo was het goed.
Dit doen we gauw weer, ûs memmeminske! 😁
Seach ik myn 'ûs mem' -fysyk- eartiids noch ris 'regelmjittich' yn de twa moannen, sûnt de korona syn yntree dien hat is it werklik gûle mei de kraan iepen.
Ja, fansels kinne wij belje, ek mei fideo, mar da's dochs net itselde.
Wêr ûs memmeminske steefést de kamera op har kin rjochte hie, frege sy har trochgeans ôf of ik net mei oare dingen dwaande wie: 'Sil ik oars letter belje? Do bist sa drok!' ('Né mem, dat hjit multitasking').
Koartsein; neat gjin sukses.
Hoewol hja fan 'it tehûs' har sekuer oan de rigels hâldt lykas dizze troch it kabinet foarsteld wiene, foel it allegearre net mei foar ûs mem.
Har daaglikse kuier om it gebou? Ûtsletten. Famylje oer de flier? Mei net. Besite ûntfange? Allinne yn in glêzen fiskekom, ynklusyf mikrofoan.
"It is hjir soms lykas in finzenis!"
Wylst mem fan natuere in optimist is, wiene der mominten 'dat it foar har allegearre net mear hoecht'. Nee, hja hie gjin plannen, mar dochs…
Grut wie dan ek de wille doe't it 'mienskipssintrum', lykas hja harsels tsjintwurdich nimt -aldereintehûs is net mear fan dizze tiid-, de jaachline einlings sjitte liet f.w.b. it strikte korona-belied fan de lêste twa- en in heale moanne.
Offisjeel binne wy der noch net, mem mei wol allinnich nei bûten, mar winkel- en restaurantbesyk, dan wol it moetsjen fan tredden… da's allegearre (noch) net tastien.
Gelokkich ha ik myn konneksjes binnen niisneamd hûs fan seniorenbewaring, en ien dêrfan die my de suggestje om ûs mem stikem te moetsjen op in plak bûten it gebou. 'Mar dat hasto net fan mij.'
Ôfrûne sneon wie it safier: fjouwer moanne en ien- en tweintich dagen nei ús lêste, fysyke kontakt koene wy elkoar wer efkes yn de eagen sjen, ûs mem en ik.
Omearmkjen wie der noch efkes net by mar dat mei oer fjirtjin dagen faaks wer. Stap foar stap.
En sa rieden wy -ûs mem op de efterbank- nei it Grouster Teehûs, lizzend oan it Pikmar, wêr't wy nei de nedige foarsoarchs-maatregels einlings wer ris âlderwetsk de memme-soan relaasje utdjipje koene ûnder it geniet fan in Cappuccino, in Frysk Dûmpke en in himpe beslachrjemme appeltaart.
En sa wie it goed.
Dit dogge wy gau wer, ûs memmeminske! 😁
Die verrekte anderhalve meter ook.
