Frysk
Keamer mei útsicht Wekker wurde yn de Witte Wrâld fan It Fryske Haachje
Nijsgjirrich nei 15 heech Sjoerd de Vries: "Dat is myn gerdyn"
Al sinds Broer er tegenover kwam te wonen, inmiddels meer dan twintig jaar geleden, intrigeert het me mateloos; het keukenkastdeurtje van de overbuurman dat altijd open staat.
Sterker nog; irritatie is misschien meer op z’n plek. ‘Doe dat kastje nou eens dicht!’ wil ik roepen naar de bewoner als ik weer eens op Broer’s balkon sta te contempleren. Maar er is geen bewoner. Het huis staat altijd leeg.
Zo lijkt het.
Enfin.
Ik wist al vrij snel dat ’t huis niet gebruikt werd zoals oorspronkelijk de bedoeling was; het is nl. Sjoerd de Vries’ atelier.
Voor wie ‘m niet kent; Sjoerd is van 1941 en daarnaast een bijzonder getalenteerde schilder, beeldend kunstenaar en graficus en geboren en getogen in Oudehaske, een dorpje dicht tegen Heerenveen. +
Dat alles wist ik niet. Wat ik wél wist was dat Sjoerd een merkwaardig mannetje leek, elke oudere Heerenvener weet waar ik ’t over heb als je ‘m weer eens op z’n vouwfietsje over straat ziet karren, in z’n lange jas en op z’n hoofd die onmiskenbare, zwart vilten hoed.
Het kan zijn dat ik iets bevooroordeeld was; mijn oudste broer Tsjeard, Rust In Vrede, had nog wel eens een aanvaring met Sjoerd, als men elkaar tegenkwam in de stationsrestauratie, al dan niet in een benevelde toestand.
Hoe het ook zij; ik dacht er het mijne van, van Sjoerd en dat eigenaardige, ietwat scheve keukenkastdeurtje, wat altijd open staat.
Al sûnt Broer der tsjin oer kaam te wenjen, ûnderwilens mear as tweintich jier lyn, yntrigearet it my geweldich; it keukenkastdoarke fan de oerbuorman dat altyd iepen stiet.
Sterker noch; argewaasje is miskien mear op syn plak. ‘Doch dat kastje no ris ticht!’ wol ik nei de bewenner roppe as ik wer ris op Broer’s balkon stean te kontemplearjen. Mar der is gjin bewenner. It hûs stiet altyd leech. Sa liket it.
No ja.
Ik hie al ridlik gau troch dat ‘t hûs net brûkt waard, sa ’t eartiids de bedoeling wie; it is nl. Sjoerd de Vries’ atelier.
Foar wa ‘m net kin; Sjoerd is fan 1941 en dêrneist in bysûnder talintearre byldzjend keunstner, skilder, grafikus en hikke en tein yn Aldehaske, in doarpke tichte by It Hearrenfean. +
Dat alles wist ik net. Wat ik wol wist wie dat Sjoerd in nuver mantsje like, alle âldere Feansters wit wêr ‘t ik oer ha, ast ‘m wer ris op syn optearfytske oer strjitte karjen sjoschst, yn syn lange swarte jas en op ‘ e holle dy ‘ t ûnmiskenbere swart filten houd.
It kin wêze dat ik wat befoaroardield wie; myn âldste broer Tsjeard, Rêst Yn Frede, hie noch wol ris in oanfarring mei Sjoerd, as men inoar tsjinkaam yn de stationsrestauraasje, al dan net yn in beskonken tastân.
Hoe ‘ t ek wêze mei; ik fûn der wat fan, fan Sjoerd en dat nuvere, wat skeane keukenkastdoarke, wat altyd iepen stiet.
Sis Mar Durk
Foppe For President
God, wat h♥u ik toch van die man. Ook al heb ik de desbetreffende wedstrijd niet gezien (voornamelijk wegens desinteresse), moest ik toch een traantje laten. Nèt als Foppe. Of was ’t nou; òm Foppe?
Hoe het ook zij; Foppe, bedankt!
