eamel
Goed. Als nieuwbakken VARA-lid mag je natuurlijk best wel ontevreden zijn als blijkt dat datgene waarvòòr je onvrijwillig lid werd een dusdanige teleurstelling was dat je derhalve helemaal los ging in één of ander VARA feedbackformulier.
Blij verrast waren we dan ook toen er enkele dagen later een mail op de digitale deurmat lag waarin PR-dame Evelien een sterk staaltje damage control liet zien. Ons werd, ter compensatie van geleden leed, de mogelijkheid geboden om dan maar een ander VARA-esque programma bij te wonen.
Dit gebaar werd door ons natuurlijk met beide handen aangegrepen en zo kon het zomaar gebeuren dat wij ons, op drie december jl., 'ineens' in de analen van de Westergasfabriek in Amsterdam bevonden.
Toegegeven; het was dit keer onze eigen fout dat we die dag een beroerde plek kregen toebedeeld.
Waar ik geen leven heb en dus alle tijd om ergens op tijd te komen (hypothetisch; in de praktijk kom ik nooit ergens op tijd) hadden 'mijn vrouwen' méér tijd nodig; de ene vanwege het beschilderen van zweverige douche-tegeltjes en de ander van haar gezicht en die aanrijding onderweg was ook niet helemaal onze schuld.
Overigens is een file ook killing als je ergens op tijd moet zijn.
Enfin. Dat terzijde.
Drie kwartier te laat kregen wij de mogelijkheid live de kruin van Matthijs van Nieuwkerk te bewonderen alsook de achterkant van een batterij studiolampen, mochten wij ons laven aan het openlijke geflirt van Mart Smeets met één of andere Vlaamse Griet en zocht Échte Man Maxim Hartman de grenzen van De Goede smaak.
DWDD; een bescheiden beeldverslag.
