Dit is WATS.
WATS is een betonnen buste-zonder-buste, weegt 17 kg., en is vermoedelijk, zonder stigmatiserend te willen zijn, van het negroïde soort. Althans; vanuit een cartoonesk, stereotypisch perspectief bekeken.
Allemaal niet zo heel bijzonder ware het niet dat WATS (wederom een vermoeden) de begenadigde leeftijd van ongeveer 15187 days 11 hours 13 minutes 53 seconds heeft bereikt. Inderdaad; een betonnen hoofd van 42 jaar. Zoiets bedenk je niet.
‘Hoe weet je dat dan allemaal, eamel?, zul je vragen. Welnu, dat zal ik je vertellen.
Toen wij hier nog niet zo heel lang geleden kwamen wonen, in dit Grijzemuizenhuis in Grijzemuizenwijk in Grijzemuizendorp, was dat oorspronkelijk van tijdelijke aard. En, zoals dat gaat wanneer je ergens tijdelijk verblijft, doe je niet al te grote wijzigingen of verbouwingen aan je huis. Dat is zonde van tijd, geld en energie.
Maar een ongeschreven wetje van ene Bartholomeus schrijft voor dat al gauw die vermaledijde gewenning zijn intrede doet, hoop ongemerkt plaatsmaakt voor berusting, en er vervolgens iets wonderlijks ontstaat als ‘dan maar klussen in huis‘. *
Zo kon het zomaar gebeuren dat er op een dag een stroomdraadje getrokken moest worden, vanuit de achtertuin naar de meterkast. Het idee; ‘tuinverlichting’, want ‘gezellig’. Deja-vu.
De enige manier om dat voor elkaar te boksen bleek door de kruipruimte, maar dat durfde ik niet want chronisch ziek en idem claustrofobisch en zo, en dus werd vriend Arie, klein van stuk maar ongelooflijk dapper en praktiserend CV-monteur, gevraagd die ‘schone’ taak op zich te nemen.
Vriend Arie is de beroerdste niet en gewend aan kleine ruimten, frummelde zichzelf de donkerte in en was al gauw uit het zicht verdwenen.
Lang verhaal kort; het kabeltje is er nooit gekomen. Vraag me niet waarom.
Wél weet ik me te herinneren dat er op een bepaald moment een opgewonden gilletje hoorbaar was vanuit de kruipruimte, gevolgd door een ‘Krijg nou tieten!’ of iets in die trant. Ons Arie bleek, helemaal achterin de ruimte, tegen de achtertuin aan en letterlijk ‘onder zeil’ gelegen, gestuit op een betonnen ‘sculptuur’.
Nadat WATS (genoemd naar de inkerving opzij) met veel moeite het daglicht zag, 17 kg. vormloos beton verplaatsen in een ruimte van slechts 60 cm. hoog vol met water en schimmel, is zelfs voor ons Arie een enorme klus, kon het speculeren beginnen.
Over wie dat ding had gebeeldhouwd, en over het waarom in de kruipruimte. Gezien de locatie moest WATS er vanaf het begin gelegen hebben want wie ‘in his right mind’ haalt ‘t in z’n bolle hoofd een ‘beeld’ met overgewicht in elkaar te flatsen om dat vervolgens achterin een praktisch onbereikbare ruimte te positioneren, onder zeil en idem water?
Precies.
Enfin. Heel even heb ik met de gedachte gespeeld het ding te retourneren aan de desbetreffende beeldhouwer/bouwvakker, wegens een hoog gehalte aan nostalgie en verrassingseffect, maar niemand, zowel de gemeente alsook het kadaster, kon mij vertellen wie destijds verantwoordelijk was voor de fysieke bouw van deze gedrochten huizen. Iets met samengevoegde archieven, vermiste data, ‘niet onze taak’ of bleef simpelweg een reactie achterwege (Ja, ik heb ‘t tegen jullie, Gemeente Hoeksche Waard. Foei!).
Ook het feit dat de desbetreffende bouwarbeider in het meest gunstige geval toentertijd in de twintig is geweest, zou dat nu een (bijna) gepensioneerde senior zijn die wellicht geen idee meer heeft wat hem op die vrijdagmiddag, ergens in november van het Jaar des Heeren 1978 heeft bezield.
En WATS?
Die is allang blij dat -ie voortaan zijn tijd in de koesterende zon mag doorbrengen i.p.v. een deprimerende vochtruimte, vol met kou, vocht en duister, want WATS mag dan van beton zijn, hij is natuurlijk niet van steen… 😂
Troch eamel 
#snowface
