ellicht kunt u zich niet aan de indruk onttrekken dat, gezien recente berichtgeving alhier, uw eamel.net zich ietwat als een familieberichten-site begint te openbaren.
Mede daarom heb ik besloten me tot die twee laatste berichten te beperken en een In Memoriam inzake het verscheiden van ons aller Henny Vrienten achterwege te laten.
Hoewel ik zijn heengaan ten zeerste betreur, doodgaan gun je niemand behalve als diegene toevallig Vladski Putin heet, voel ik net iets minder affiniteit met de beste man als met Piet en Jan. Desalniettemin; #rockinpeace, Henny. ♥
Dat gezegd hebbende wil ik het met u hebben over een écht impediment, hoewel ongetwijfeld een futiliteit binnen de huidige wereldproblematiek maar dan toch, en dat is het ogenschijnlijk onpraktische eten van hamburgers en frietjes in de auto. Om maar niet van die waar-laat-ik-die-k*t-milkshake te spreken.
Ik weet niet hoe dat bij u gaat maar altijd als ik mijn bestelling tracht te verorberen op zo'n deprimerende McDonalds-parkeerplaats, flikkert er altijd wel sla, frietjes en soms saus tussen de voorstoelen en de middenconsole.
Nu had ik daar al een soort van oplossing voor bedacht, zie TafeltjeDurkje, maar daar heb je niks aan als er een bijrijder op die stoel zit.
Enfin. Het was alsof Amazon's algoritme mijn gebeden verhoorde, want niet lang daarna werd ik op de internets getrackt geconfronteerd met een tafeltje (Jeff -ik mag Jeff zeggen- noemt 't een 'Autofietsenrek voor het eten van bekerhouders 🤔 [spiegeltje]) wat men speciaal voor dit soort gelegenheden aan het stuur kan hangen en op die manier verschoond blijft van verschimmelde mondvoorraad onder uw stoel.
Ofschoon enigszins aan de prijs, leek het mij niet meer dan billijk Jeff Bezos' aanbod te aanvaarden en tot aanschaf over te gaan van zulks een decadent eetgereedschap.
Nou, mensen, ik kan u verzekeren dat spijt niet het eerste is wat bij me opkomt wanneer mijn nieuw aangeschafte tafeltje ter sprake komt; WAT EEN UITVINDING!1!!
Het lijkt misschien wat onnozel, een slabbetje ontbreekt nog, en passen doet het ook niet echt als ik mijn buik niet terugtrek tot normale proporties, maar desalniettemin dan toch; HALLELUJAH!!1
Het is dat ik me maar twee/drie keer per jaar verlustig aan het soort geperverteerde zaken als een bezoek aan de McDonalds, maar de verleiding is groot om nu wekelijks mezelf van een BigMac met frietjes te voorzien, al was het alleen maar om mijn nieuw verworven tafeltje in praktijk te zien functioneren.
Goed. Dat was het wel zo'n beetje. Terug naar de oorlog in de Oekraïne en wie-is-de-volgende-BN'er-die-z'n-handjes-niet-thuis-kon-houden.
Alles in perspectief, nietwaar?
Dit is WATS.
WATS is een betonnen buste-zonder-buste, weegt 17 kg., en is vermoedelijk, zonder stigmatiserend te willen zijn, van het negroïde soort. Althans; vanuit een cartoonesk, stereotypisch perspectief bekeken.
Allemaal niet zo heel bijzonder ware het niet dat WATS (wederom een vermoeden) de begenadigde leeftijd van ongeveer 16166 days 2 hours 44 minutes 54 seconds heeft bereikt. Inderdaad; een betonnen hoofd van 42 jaar. Zoiets bedenk je niet.
'Hoe weet je dat dan allemaal, eamel?, zul je vragen. Welnu, dat zal ik je vertellen.
Toen wij hier nog niet zo heel lang geleden kwamen wonen, in dit Grijzemuizenhuis in Grijzemuizenwijk in Grijzemuizendorp, was dat oorspronkelijk van tijdelijke aard. En, zoals dat gaat wanneer je ergens tijdelijk verblijft, doe je niet al te grote wijzigingen of verbouwingen aan je huis. Dat is zonde van tijd, geld en energie.
Maar een ongeschreven wetje van ene Bartholomeus schrijft voor dat al gauw die vermaledijde gewenning zijn intrede doet, hoop ongemerkt plaatsmaakt voor berusting, en er vervolgens iets wonderlijks ontstaat als 'dan maar klussen in huis'. *
Zo kon het zomaar gebeuren dat er op een dag een stroomdraadje getrokken moest worden, vanuit de achtertuin naar de meterkast. Het idee; 'tuinverlichting', want 'gezellig'. Deja-vu.
De enige manier om dat voor elkaar te boksen bleek door de kruipruimte, maar dat durfde ik niet want chronisch ziek en idem claustrofobisch en zo, en dus werd vriend Arie, klein van stuk maar ongelooflijk dapper en praktiserend CV-monteur, gevraagd die 'schone' taak op zich te nemen.
Vriend Arie, de beroerdste niet en gewend aan kleine ruimten, frummelde zichzelf de donkerte in en was al gauw uit het zicht verdwenen.
Lang verhaal kort; het kabeltje is er nooit gekomen. Vraag me niet waarom.
Wél weet ik me te herinneren dat er op een bepaald moment een opgewonden gilletje hoorbaar was vanuit de kruipruimte, gevolgd door een 'Krijg nou tieten!' of iets in die trant. Ons Arie bleek, helemaal achterin de ruimte, tegen de achtertuin aan en letterlijk 'onder zeil' gelegen, gestuit op een betonnen 'sculptuur'.
Nadat WATS (genoemd naar de inkerving opzij) met veel moeite het daglicht zag, 17 kg. vormloos beton verplaatsen in een ruimte van slechts 60 cm. hoog vol met water en schimmel, is zelfs voor ons Arie een enorme klus, kon het speculeren beginnen.
Over wie dat ding had gebeeldhouwd, en over het waarom in de kruipruimte. Gezien de locatie moest WATS er vanaf het begin gelegen hebben want wie 'in his right mind' haalt 't in z'n bolle hoofd een 'beeld' met overgewicht in elkaar te flatsen om dat vervolgens achterin een praktisch onbereikbare ruimte te positioneren, onder zeil en idem water?
Precies.
Enfin. Heel even heb ik met de gedachte gespeeld het ding te retourneren aan de desbetreffende beeldhouwer/bouwvakker, wegens een hoog gehalte aan nostalgie en verrassingseffect, maar niemand, zowel de gemeente alsook het kadaster, kon mij vertellen wie destijds verantwoordelijk was voor de fysieke bouw van deze gedrochten huizen. Iets met samengevoegde archieven, vermiste data, 'niet onze taak' of bleef simpelweg een reactie achterwege (Ja, ik heb 't tegen jullie, Gemeente Hoeksche Waard. Foei!).
Ook het feit dat de desbetreffende bouwarbeider in het meest gunstige geval toentertijd in de twintig is geweest, zou dat nu een (bijna) gepensioneerde senior zijn die wellicht geen idee meer heeft wat hem op die vrijdagmiddag, ergens in november van het Jaar des Heeren 1978 heeft bezield.
En WATS?
Die is allang blij dat -ie voortaan zijn tijd in de koesterende zon mag doorbrengen i.p.v. een deprimerende vochtruimte, vol met kou, vocht en duister, want WATS mag dan van beton zijn, hij is natuurlijk niet van steen… 😂
Een hond gaat op reis
Een hond verdwaalde op een keer
en hij verdwaalde steeds maar meer.
Op alle straten scheen de zon.
De hond kwam aan op een station.
Dat lange ding, wat zou dat zijn?
Hij wist het niet. Het was een trein.
Hij zocht een plaatsje eerste klas,
omdat het daar zo rustig was.
Die avond had het Jeugdjournaal
een vreemd verhaal:
een hond ging helemaal alleen
en eerste klas naar Heerenveen.
Nu heeft zijn baas hem afgehaald
en ook de lange reis betaald
en zit de hond op zijn gemak
weer bij zijn eigen etensbak
en hij vertelt aan ieder beest:
'Ik ben in Heerenveen geweest!'
Ooit, lang geleden, een paar jaar na het ontstaan van het internet zoals we dat nu kennen, ontstond er zoiets als e-Cards. Dat waren ansichtkaarten, ook wel wenskaarten, maar dan digitaal.
Waar je tegenwoordig een Whatsappje, Telegram- berichtje dan wel stickertje verstuurt naar bijvoorbeeld een jarige, al dan niet in quarantaine, deed je dat in die tijd door middel van een traditionele, papieren verjaardagskaart óf -al iets moderner- een SMS-je.
Ging je echter met je tijd mee, en je was van de hipperdepip, dan verstuurde je natuurlijk een e-Card.
Een enkeling zag daar kennelijk brood in en is er vervolgens héél groot mee geworden. Ik noem een Hallmark (blèh), een Bluemountain.com (mijn favoriet, destijds) en nog een paar. Op Nederlandstalig grondgebied had je kleinere spelers als kaartenhuis.nl (nu greetz.nl) en -later- gotya.nl (deaud).
Enfin, meer daarover kun je natuurlijk op 't internet lezen.
Waar Hallmark en al die ander e-card-leveranciers zich voornamelijk beperkten tot kitscherige content, overwegend veel glitters en overdreven moralistische Amerikaanse yuk, zochten anderen later de scherpe kantjes op.
Eén daarvan was het Nederlandse Volledigincorrect.nl.
Toen nog een rebelse kaartendealert die zich het beste laat omschrijven als een soort-van-grondlegger van de Volkomenkutten, de FOK!'s, Partyflocks en de Boomerang's van deze wereld.
Tegenwoordig is het domeintje in bezit van Groningse "deze blog" Lisa die er op marginale wijze beauty- & winkeltips en ander vrouwelijk teenager-leed deelt. Maar dat terzijde.
Anyway. Wie er achter dat volledigincorrect zat zal ik wellicht nooit weten* (gezien de vormgeving van de kaartjes -zonder uitzondering regelrechte kunststukjes, in combinatie met kekke tekstjes- vermoed ik een reclamebureau vormgevings-feuten), feit blijft dat één en ander een verademing bleek in vergelijk met al die andere wens-leveranciers.
Waarom weet ik niet, misschien was ik me ineens bewust van de Vergankelijkheid Des Levens en Websites, maar ergens voelde ik kennelijk de noodzaak de complete website van Volledigincorrect.nl te 'rippen' (da's duur voor downloaden) naar mijn pc.
We schrijven maart 2020, ongeveer twaalf jaar na de laatste publicatie van voornoemde website. Bartjaah, haasjuh (kleine letter h) en die andere vier… wie weet wat er van hen terecht gekomen is.
Maar zie daar; een bonte collectie kaartjes (210!!1!), Flashfilmpjes (die het overigens, sinds december 2020, niet meer doen in alle webbrowsers vanwege hackerboefjes) en al dan niet geanimeerde gifjes, voor u zorgvuldig bijeen gejat geconserveerd door ondergetekende.
Ten langen leste: voor de luie liefhebbert, hieronder de hele zooi in één bestand om down te loaden. Opdat je in alle rust nog eens kan gniffelen om kekke tekstjes, Flashfilmpjes en al dan niet geanimeerde gifjes. 😂
Geen dank.
volkomenincorrect_2020
| 120x gedownload
*Nah ja.. volgens hunnie zelf: "Volledig Incorrect bestaat uit zes figuren afkomstig uit Berghem." Weet je nog niks.
