Het moet op een ordinaire vrijdag geweest zijn, ik weet dat nog goed, want het was vorige week.
We kijken de film Saving Mr. Banks, ‘mijn lief’ 🤢 en ik, ondanks dat ik m’n twijfels heb als ik de plot lees; een Disney-film over het ontstaan van een Disney–film… Mwèh (Disney = zuuropwekkende moralisme).
Enfin. De film begint en gelijk gaat het mis; ik kén die intro! En ineens: BAM!
Ik ben een jochie van twaalf, dertien jaar. Ergens in de jaren tachtig van de vorige eeuw. Het is zondagochtend vroeg, iedereen slaapt nog. Ik zit als een mini-kleermakertje in mijn Schotse-ruit-pyjama wederom illegaal in Deit’s platenkast te grasduinen. Het duurt niet lang of mijn oog valt op een verzamel-LP van The New Christie Minstrels; The Greatest Hits. Helemaal ontroerd van (kinder)liedje ‘Chim Chim Cher-ee’ wegens vermeend melancholische majeur (geen idee hoe zoiets heet) en maar ook het, daarentegen übervrolijke ‘Green Green‘, met Barry –Eve Of Destruction– McGuire’s onmiskenbare bouwvakkersstem.
Terug naar de film. Of het nou kwam door voornoemde herinnering, de roerige tijd waarin ik leef, het intro-gedichtje -voorgelezen door Colin Farrell‘s zoetgevooisde timbre-, het breekbare achterliggende pianowerkje, de sfeer van de beelden an sich, de gevolgen van mijn chronische vermoeidheid of juist àlles bij elkaar -geen idéé- maar op dat moment schiet ik he-le-maal vol. 😭
Niet van verdriet, welnee, maar wél van een gezonde dosis weemoed ende melancholie. Nét als toen ik de melodie voor het eerst hoorde, binnen de veilige kaders van mijn jeugd (maar dat wist ik toen nog niet).
Hoe het ook zij; dat ik er veertig dertig jaar later achter moet komen dat mijn oh, zo geliefde ‘Chim Chim Cher-ee’ uit het brein van Mary Poppins’ auteur Helen Lyndon Goff P.L. Travers ontsproten is en niets heeft van doen met The New Christie Minstrels, beschouw ik dan maar als een smetje op een verder memorabele herinnering.
Of ik geef gewoon Walt Disney de schuld. Ik had toch al een hekel aan ‘m.
