Om eerlijk te zijn weet ik er niet veel meer van.
Behalve dan dat mijn destijds Kleine Muze -die in haar zestiende jaar op spectaculaire wijze mijn leven binnen denderde, dat vervolgens zo’n vijftien jaar op z’n kop zette, om rond haar zeven- en twintigste weer stilletjes te verdwijnen wegens futiliteiten zoals volwassenheid en iets met ‘op eigen benen staan’- erop stond dat we er ook eens naar toe moesten; het dansfeestje van Sensation White.
“Wil je niet met één van je vele vriendjes daar naar toe? Da’s toch veel leuker dan met zo’n ouwe lul?” “Nee, ik wil met jou. Veel gezelliger.” √ Check.
En zo reden we -volledig in het maagdelijk (ha!) wit gestoken- op een zonnige namiddag in juli in m’n destijds al even hip & happening Smart richting Amsterdam Arena, alwaar men amper twee uur later alvast zonder ons begonnen was. De lijers.
Inderdaad; beelden van 2003 ipv 2004 want betere ‘Anthem‘ en daarnaast dé inspiratie om het jaar daarop zélf eens naar Sensation te gaan. Hier die van 2004.
Zoals gezegd laat m’n geheugen me enigszins in de steek voor wat betreft het verdere verloop van de avond, al dan niet onder invloed van een pilletje (toen; niet nu).
Wél weet ik me nog te herinneren dat ik overweldigd was door de explosieve energie van 25.000 dansende mooi-mensen, de spectaculaire lichtenshow, dat ik met ie-der-een heb staan flirten, althans; met hen in het bezit van twee tieten en een vagijn zoals die twee dames uit Brabant en/of Friesland, en dat ‘t zomaar ineens de volgende morgen was.
Anyhoo. Kapotmoe maar tevree reden we uiteindelijk het ochtendgloren tegemoet, Muze soezend op ‘s mans schouder en deephouse op de radio (raar hoe willekeurig het brein werkt; dát soort dingen onthou ik dan weer wél).
Vanwaar deze overpeinzing, vraagt U?
Awel. Het was me allemaal al enigszins ontschoten tot ik afgelopen week een berichtje tegenkwam op de social media’s; Sensation stopt (spiegeltje). ID&T vindt het tijd voor wat anders want de formule wordt sleets. En geef hen ‘ns ongelijk: de ‘grote’ namen willen niet meer (spiegeltje) en die witte kleden-dracht hebben we nu ook wel gezien. Dus dàt was dat.
Zucht. Those were the days.
(Foto’s ervan heb ik nooit geplaatst. Opklikken en je weet waarom.)
Troch eamel
