eamel
A sinds mijn eerste autootje is 't drama achter het stuur.
Een beetje bocht et voilà: werkelijk niks blijft er op die kutbijrijdersstoel staan. Dat men daar nou nog niks op bedacht heeft. We sturen mensen naar de maan Mars maar je flesje cola rechtop houden tijdens het autorijden? Vergeet het maar.
Laatst nog. Sta ik bij Mac's drive-in, neem m'n bestelling in ontvangst, stuur mezelf vervolgens richting parkeerplaats en wat denk je? Bam! Milkshake over de vloer.
Balen. 😤
Enfin. Geen meuk is mijn automatten bespaard gebleven, zo door de jaren heen; cola, 63 aanstekers, de inhoud van m'n portemonnee, sleutelbossen, volle balen shag, minstens vier patat (mét mayonaise!) en zelfs een incidentele asbak over het interieur.
En toen, 32 jaar na het behalen van mijn rijbewijs, was ik het hélemaal zàt: hier móést een oplossing voor komen.
Omdat ik toevallig sloophout, een stukkie vloerbedekking, een half blikje zijdeglans, twee linkerhanden én tijd teveel had, was de keuze gauw gemaakt; een auto-tafeltje (ook wel: Autofeltje©®™).
Eureka!
Oké, toegegeven; hij is zo scheef als een hoerentoeter maar dat geeft niks, dat zijn we hier gewend, en dus stellen we onszelf de volgende vragen;
1. Functioneert 't? Ja.
2. Is 't mooi? Nee.
3. Is dat noodzakelijk? Nee.
Aldus, loeizwaar en niet van z'n plek te krijgen en klààr is Kees de Klussert. 💪
Goed. Nu nog even een reden bedenken om die auto weer eens te gebruiken.
#ikmaakwatmee
