Tag:

Beeld

~ WATS ~

troch eamel

 

Dit is WATS.

WATS is een betonnen buste-zonder-buste, weegt 17 kg., en is vermoedelijk, zonder stigmatiserend te willen zijn, van het negroïde soort. Althans; vanuit een cartoonesk, stereotypisch perspectief bekeken. 

Allemaal niet zo heel bijzonder ware het niet dat WATS (wederom een vermoeden) de begenadigde leeftijd van ongeveer 16574 days 15 hours 9 minutes 14 seconds heeft bereikt. Inderdaad; een betonnen hoofd van 42 jaar. Zoiets bedenk je niet.

'Hoe weet je dat dan allemaal, eamel?, zul je vragen. Welnu, dat zal ik je vertellen.

Toen wij hier nog niet zo heel lang geleden kwamen wonen, in dit Grijzemuizenhuis in Grijzemuizenwijk in Grijzemuizendorp, was dat oorspronkelijk van tijdelijke aard. En, zoals dat gaat wanneer je ergens tijdelijk verblijft, doe je niet al te grote wijzigingen of verbouwingen aan je huis. Dat is zonde van tijd, geld en energie. 

Maar een ongeschreven wetje van ene Bartholomeus schrijft voor dat al gauw die vermaledijde gewenning zijn intrede doet, hoop ongemerkt plaatsmaakt voor berusting, en er vervolgens iets wonderlijks ontstaat als 'dan maar klussen in huis'. *

Zo kon het zomaar gebeuren dat er op een dag een stroomdraadje getrokken moest worden, vanuit de achtertuin naar de meterkast. Het idee; 'tuinverlichting', want 'gezellig'. Deja-vu.

De enige manier om dat voor elkaar te boksen bleek door de kruipruimte, maar dat durfde ik niet want chronisch ziek en idem claustrofobisch en zo, en dus werd vriend Arie, klein van stuk maar ongelooflijk dapper en praktiserend CV-monteur, gevraagd die 'schone' taak op zich te nemen. 

Vriend Arie, de beroerdste niet en gewend aan kleine ruimten, frummelde zichzelf de donkerte in en was al gauw uit het zicht verdwenen.

Lang verhaal kort; het kabeltje is er nooit gekomen. Vraag me niet waarom.

 

 

Wél weet ik me te herinneren dat er op een bepaald moment een opgewonden gilletje hoorbaar was vanuit de kruipruimte, gevolgd door een 'Krijg nou tieten!' of iets in die trant. Ons Arie bleek, helemaal achterin de ruimte, tegen de achtertuin aan en letterlijk 'onder zeil' gelegen, gestuit op een betonnen 'sculptuur'.

Nadat WATS (genoemd naar de inkerving opzij) met veel moeite het daglicht zag, 17 kg. vormloos beton verplaatsen in een ruimte van slechts 60 cm. hoog vol met water en schimmel, is zelfs voor ons Arie een enorme klus, kon het speculeren beginnen. 

Over wie dat ding had gebeeldhouwd, en over het waarom in de kruipruimte. Gezien de locatie moest WATS er vanaf het begin gelegen hebben want wie 'in his right mind' haalt 't in z'n bolle hoofd een 'beeld' met overgewicht in elkaar te flatsen om dat vervolgens achterin een praktisch onbereikbare ruimte te positioneren, onder zeil en idem water? 
Precies.

Enfin. Heel even heb ik met de gedachte gespeeld het ding te retourneren aan de desbetreffende beeldhouwer/bouwvakker, wegens een hoog gehalte aan nostalgie en verrassingseffect, maar niemand, zowel de gemeente alsook het kadaster, kon mij vertellen wie destijds verantwoordelijk was voor de fysieke bouw van deze gedrochten huizen. Iets met samengevoegde archieven, vermiste data, 'niet onze taak' of bleef simpelweg een reactie achterwege (Ja, ik heb 't tegen jullie, Gemeente Hoeksche Waard. Foei!).

Ook het feit dat de desbetreffende bouwarbeider in het meest gunstige geval toentertijd in de twintig is geweest, zou dat nu een (bijna) gepensioneerde senior zijn die wellicht geen idee meer heeft wat hem op die vrijdagmiddag, ergens in november van het Jaar des Heeren 1978 heeft bezield.

En WATS?

Die is allang blij dat -ie voortaan zijn tijd in de koesterende zon mag doorbrengen i.p.v. een deprimerende vochtruimte, vol met kou, vocht en duister, want WATS mag dan van beton zijn, hij is natuurlijk niet van steen… 😂

48 kear besjoen

1920px | 2560px


Onderweg van 'het Ikazia' naar winkelcentrum Zuidplein, na wederom een enerverende CT-scan waarover ik je ongetwijfeld in de toekomst meer van uit de doeken zal doen, kom ik gister bovenstaand tafereel tegen. 

Halverwege de loopbrug besef ik me dat dit één van de eerste Rotterdamse stadsgezichten is die ik twintig jaar geleden, toen ik vanuit het 'verre' Friesland hier kwam wonen, op m'n netvlies kreeg. 

'Op Zuid', of gewoon 'Zuid' zoals het plebs deze plek (en daarmee eigenlijk alles wat er zich aan de onderkant van de Nieuwe Maas bevindt.

Go figure) pleegt te noemen, blinkt niet uit in schoonheid -lelijke woontorens, een nog lelijker winkelcentrum, een gedateerd ziekenhuis en veel, héél veel verkeer-, en ook voor de frisse lucht hoef je hier dus niet te zijn.

Nochtans heeft dit geheel destijds een onuitwisbare indruk op mij gemaakt, zeker in vergelijk met de 'hoogbouw' van het Friese Heerenveen, want het was toen, op deze hotspot, ergens in 1998 dat ik mij bedacht; "Ik bén er. Laat die veelbelovende toekomst nou maar komen." 

Wist ik veel.

Enfin. 'Op Zuid'. Gèrs. 😉

57 kear besjoen

 

Hoewel het Spui de dans een beetje leek te ontspringen wegens heul veel gemalen in de buurt, hoogwater schijnt nogal een dingetje te zijn de laatste tijd, ontkwam ook zij er niet meer aan, bleek uit empirisch onderzoek.

Niet dat we er naar óp zoek waren, ik bedoel: ik lig niet wakker van een overstrominkje hier of daar zolang m'n laminaat maar niet wegdrijft, maar feit blijft dat we aangenaam verrast waren door dit gegeven tijdens een spontane hondenwandeling want zoiets levert altijd leuke plaatjes op.

Nou is de term 'hoogwater' wellicht ietwat hoog gegrepen voor die overmaatse waterplassen -zeker voor Zeeuwse begrippen, denk 1953- maar dat 't over de kade kabbelt, dàt is hier al even geleden.

Enfin.

 

Heb je één zo'n overstrominkje gezien, heb je ze allemaal gezien, en dus vervolgden mevrouw en ik onze weg. Onderwijl nog wel wat fotootjes schietend van een boot, een jachthaven en enkele gevels zodat ik op dat vermaledijde Instagram ook nog 'ns wat te vertellen heb.

Om één en ander af te toppen tenslotte nog een filmpje gemaakt. Voor de geïnteresseerde; het water vooraan hoort daar niet te zijn; dat is kade. Toeristenbankjes staan over het algemeen bij ons niet in het water. Goed.

Wederom zo spectaculair als een pakje boter, dit berichtje, maar IK heb 't naar mijn zin gehad, evenals mevrouw, en de hondjes helemaal. Nu weer over tot de orde van de dag.

Oant sjen!

 


66 kear besjoen

 

Omdat ik even niks beters te doen had.

Omdat 't nu nog kan.

Omdat ik zin had in fotofrutten.

Omdat 't misschien wel eens de laatste keer kan zijn, qua foto's van de tuin.

Omdat 't 'straks' weer winter is.

 

Omdat je nooit genoeg foto's van je tuin kan hebben.

Omdat 't nu nog wél mooi weer is.

Omdat een woeste tuin eigenlijk veel mooier is dan een gecultiveerde.

Dáárom. Omdát.

 


48 kear besjoen

[Foto boven: De Eerste Wolkenkrabbert van Europa… eens. Nu gewoon Het Witte Huis.
En Piet Blom's Kubuswoningen. En een haventje en een oude kraan]


 

Zomaar wat foto's van Rotterdam, omgeving De Boompjes. Omdat ik er vanmorgen toevallig moest zijn. En aangezien 't komkommertijd is -want zomer- mag dat gewoon. Volgende keer gaan we de diepte weer in, oké? #ahum

De laatste twee foto's zijn overigens binnen de Barendrechtse IKEA genomen. Een parkeergarage en een kapotte computer. Weet je dat ook weer. Nou, doei.

 


(Zoals gewoonlijk geldt ook hier; click pic for big)

Panorama 1. Vanachter Tropicana. Verderop de Willemsbrug. Ook al oud. Waarom er rechts lelijke flats staan is mij ook een volkomen raadsel.


55 kear besjoen
eamel | blog
>