eamel1.
Het volgende verhaaltje is fictief. Uiteraard. 😂
PROLOOG.
Zomaar een gevangenis in zomaar een stad, ergens in de prille jaren van dit millennium. In deze gevangenis werkt eamel Piet, een jongeman van rond de vijf- en dertig jaar, in de functie van systeembeheerder. Piet komt oorspronkelijk van het platteland maar heeft het best naar zijn zin in die grote stad.
Hij is op dat moment nog niet zo heel lang single en heeft het daar bij tijd en wijle nog best wel eens moeilijk mee. Maar naarmate de tijd verstrijkt gaat ’t steeds beter met hem; Piet smaakt al gauw de geneugten van het singlebestaan en krijgt -ongewild- de reputatie van een casanova.
Noem het naïef maar onze hoofdpersoon is hier niet van op de hoogte: hij heeft het naar zijn zin, lacht veel, werkt vaak en blijft verre van roddel en achterklap.
Op een dag kruist zijn pad zich met die van rondborstige collega Eva.
Eva is een lust voor het oog maar behept met een bijzonder onplezierig karakter. Ze is kil, lijkt berekenend en geeft Piet bij voortduring een soort van unheimisch gevoel. Piet besluit dan ook om Eva zover en zoveel mogelijk uit de weg te gaan.
Principes hebben een beperkte houdbaarheid, naar blijkt, en zo is daar ineens zo’n situatie waarin Eva niet zo heel kil en berekenend lijkt en Piet niet zo heel erg paranoia.
Goed.
Eva is die dag vrolijk, heeft een twinkeling in haar ogen en lijkt bijzonder ontspannen.
Zij heeft zichzelf vandaag de rol van matchmaker aangemeten en vind dat Piet 'maar eens aan de vrouw moet'. Want Karin, Eva’s hartsvriendin en eveneens ‘alleen’, is relatiemateriaal en ongetwijfeld iets voor Piet. Piet, ook niet in een onaardige bui, gaat mee in haar enthousiasme en zo worden er al fluks mailadressen uitgewisseld.
Enkele weken later, onze Piet heeft inmiddels contact gehad met voornoemde Karin en dat contact is niet goed verlopen.
Eerst kort via de MSN, daarna via de telefoon. Wat ontbreekt is chemie. Met haar lachen kan hij niet -mevrouw moet humor ontberen en zeker die van Piet-, er zijn geen raakvlakken en in Piet’s ogen lijkt Karin net iets te hard op zoek te zijn naar ‘die ene ware’.
Dat kan, dat gebeurt ons allemaal wel eens, maar in Piet’s specifieke geval is dit op de verkeerde tijd met de verkeerde persoon. Exit Karin.
Niet veel later. Eva is furieus. Waarom niet met haar uitgegaan? Waarom niet vaker gebeld? Gemaild? Waarom niet dit en waarom niet dat?
Piet’s argumenten doen er niet toe. Eva besluit om hier een issue van te maken want hààr reputatie staat op het spel en dat vervolgens de komende jaren vol te houden. Piet’s reputatie daarentegen is nu geheel naar de Filistijnen en niets lijkt daar meer verandering in te kunnen brengen.
