Tag:

Grou

Zag ik mijn 'mem' (moeder, RED.) -fysiek- voorheen nog 'regelmatig' eens in de twee maanden, sinds de corona z'n intrede heeft gedaan is het werkelijk huilen met de kraan open.

Ja, natuurlijk kunnen we bellen, zelfs met video, maar da's toch niet hetzelfde. Waar ûs memmeminske steevast de camera op d'r kin heeft gericht, vraagt zij zich juist bij voortduring af of ik niet met andere dingen bezig ben; 'Zal ik anders later bellen? Je bent zo druk!' (Nee mem, dat heet multitasking').

Kortom; geen onverdeeld succes.

Hoewel men van 'het tehuis' zich strikt aan de regels houdt zoals deze door het kabinet waren voorgesteld, viel het allemaal niet mee voor ûs mem. Haar dagelijkse wandeling rond het gebouw? Uitgesloten. Familie over de vloer? Mag niet. Bezoek ontvangen? Alleen in een glazen vissenkom, inclusief microfoon. 

"Het is hier soms net een gevangenis!"

Hoewel mem van nature een optimist is, waren er momenten 'dat het voor haar allemaal niet meer hoefde'. Nee, ze had geen plannen, maar toch…

Groot was dan ook de vreugde toen het 'gemeenschapscentrum', zoals men zichzelf tegenwoordig noemt -bejaardenhuis is niet meer van deze tijd-, de teugels eindelijk liet vieren v.w.b. het strikte corona-beleid van de laatste twee- en een halve maand.

Officieel zijn we er nog niet, moeders mag wel in d'r eentje naar buiten, maar winkel- en restaurantbezoek dan wel het ontmoeten van derden, da's allemaal (nog) niet geoorloofd.

Gelukkig heb ik mijn connecties binnen voornoemd huis van seniorenbewaring, en één daarvan deed me de suggestie om ons mem stiekem te ontmoeten op een plek buiten het pand. 'Maar dat heb je niet van mij.'

Afgelopen zaterdag was het zover: vier maanden en één- en twintig dagen na ons laatste, fysieke contact konden we elkaar weer even in de ogen kijken, ûs mem en ik. Omhelzen was er nog even niet bij maar dat mag over veertien dagen wellicht weer. Stap voor stap.

En zo reden we -moeders op de achterbank- naar het Grouster Theehuis, gelegen aan het Pikmeer, waar we na de nodige voorzorgsmaatregelen eindelijk weer eens ouderwets de moeder-zoon relatie konden uitdiepen onder het genot van een Cappuccino, een Frysk Dûmpke en een homp beslagroomde appeltaart. En zo was het goed.

Dit doen we gauw weer, ûs memmeminske! 😁

Seach ik myn 'ûs mem' -fysyk- eartiids noch ris 'regelmjittich' yn de twa moannen, sûnt de korona syn yntree dien hat is it werklik gûle mei de kraan iepen.

Ja, fansels kinne wij belje, ek mei fideo, mar da's dochs net itselde.

Wêr ûs memmeminske steefést de kamera op har kin rjochte hie, frege sy har trochgeans ôf of ik net mei oare dingen dwaande wie: 'Sil ik oars letter belje? Do bist sa drok!' ('Né mem, dat hjit multitasking').

Koartsein; neat gjin sukses.

Hoewol hja fan 'it tehûs' har sekuer oan de rigels hâldt lykas dizze troch it kabinet foarsteld wiene, foel it allegearre net mei foar ûs mem.

Har daaglikse kuier om it gebou? Ûtsletten. Famylje oer de flier? Mei net. Besite ûntfange? Allinne yn in glêzen fiskekom, ynklusyf mikrofoan. 

"It is hjir soms lykas in finzenis!"

Wylst mem fan natuere in optimist is, wiene der mominten 'dat it foar har allegearre net mear hoecht'. Nee, hja hie gjin plannen, mar dochs…

Grut wie dan ek de wille doe't it 'mienskipssintrum', lykas hja harsels tsjintwurdich nimt -aldereintehûs is net mear fan dizze tiid-, de jaachline einlings sjitte liet f.w.b. it strikte korona-belied fan de lêste twa- en in heale moanne.

Offisjeel binne wy der noch net, mem mei wol allinnich nei bûten, mar winkel- en restaurantbesyk, dan wol it moetsjen fan tredden… da's allegearre (noch) net tastien.

Gelokkich ha ik myn konneksjes binnen niisneamd hûs fan seniorenbewaring, en ien dêrfan die my de suggestje om ûs mem stikem te moetsjen op in plak bûten it gebou. 'Mar dat hasto net fan mij.'

Ôfrûne sneon wie it safier: fjouwer moanne en ien- en tweintich dagen nei ús lêste, fysyke kontakt koene wy elkoar wer efkes yn de eagen sjen, ûs mem en ik.

Omearmkjen wie der noch efkes net by mar dat mei oer fjirtjin dagen faaks wer. Stap foar stap.

En sa rieden wy -ûs mem op de efterbank- nei it Grouster Teehûs, lizzend oan it Pikmar, wêr't wy nei de nedige foarsoarchs-maatregels einlings wer ris âlderwetsk de memme-soan relaasje utdjipje koene ûnder it geniet fan in Cappuccino, in Frysk Dûmpke en in himpe beslachrjemme appeltaart.

En sa wie it goed.

Dit dogge wy gau wer, ûs memmeminske! 😁

Die verrekte anderhalve meter ook.

62 kear besjoen
eamel | blog
>