eamelZoals ik vast wel eens eerder aangegeven heb; ik ben een sucker voor erkenning.
Ik laaf me eraan.
Kan niet zonder.
Droog op als een plantje zonder water.
Een goed salaris is mooi meegenomen maar niets zo belangrijk als een schouderklop of een "Goed gedaan, jochie.."
Mijn brandstof.
Fuel for life.
Maar helaas: ik voel me de laatste tijd wat verwaarloosd. Werk me drie slagen in de rondte en loop de poten uit m'n lijf. En 't ergste is; 320 medewerkers maar niemand lijkt 't op te vallen…
"Oh? Jij bent van de communicatie? Van die nieuwsbriefjes (let op de '-jes') die zo nu en dan voorbij komen? Die lees ik niet … "
Om een kort verhaal nog korter te maken: tot vandaag.
Een mail, op m'n werk, als reactie op wederom een door mij gefabriceerde nieuwsbrief met daaraan gekoppeld een compleet schaduw-thema-intranet, van haar, een directrice:
Zij heeft al vaker, zij 't met weinig woorden en heel subtiel, laten blijken dat ze ziet wat ik doe en dat dat kennelijk haar goedkeuring kan wegdragen. En laat nou net uitgerekend zij binnenkort de kuierlatten nemen. Ze vertrekt. Voorgoed. En dan vraag ik me stilletjes af; wie ziet dan nog wat ik doe?
UPDATE: Niet veel later werd ons duidelijk wat er voor haar in de plaats kwam. Deze clown, die me uiteindelijk m'n spreekwoordelijke kop kostte. Droplul.
*Nuance-smiley
