eamel
Ze liggen al minstens sinds de jaren negentig in diverse schuren weg te kwijnen; het restant van een jeugdzonde.
Waar een ander keurig voor z'n uitzet spaarde, stak ik mijn zuurverdiende Douwe Egberts centjes in zeldzame maxisingles, obscure importplaatjes en een verdwaalde elpee.
Nadat ook ik niet ontkwam aan volwassenheid en mijn prioriteiten diende bij te stellen verdwenen de ooit zo gekoesterde schijfjes onder een laag stof om er pas nu onder vandaan te komen. Daarover later meer.
Zoals het een puber betaamde was ik erg slordig met m'n spullen.
Het idee dat als je dingen maar lang genoeg bewaarde het veel waard zou kunnen worden was mij volkomen vreemd. Carpe Diem en zo.
Dat ik daarnaast ook nog even, net als iedereen destijds, een heuse 'Drive-in Show' bestierde (lees: onderbetaald maar gratis drank = altijd dronken, vermiste platen en een bad rep) deed geen goed aan de zaak.
Gevolg, een angstbeeld voor de ware audiofiel; krassen, krassen, krassen.
Toen de cd zijn intrede deed, vinyl uit de gratie raakte en ik bovendien ging hokken met mijn eerste mevrouw, verdwenen circa 400 schijfjes in de schoot van mijn schuur want een zolder moest ik ontberen. Luldebehanger.
Zoals gezegd; het is nu minstens dertig jaar later, en ik was ze bijna helemaal vergeten tot ik afgelopen week, wederom op die lokale koopjespagina, de volgende advertentie tegenkwam:
