Vijftien fucking graden!
Nee, dan zes jaar geleden op deze dag.
Toen lag
Troch eamel
Vandaag voor en na
Vijftien fucking graden!
Nee, dan zes jaar geleden op deze dag.
Toen lag
Troch eamel
Vijftien fucking graden!
Nee, dan zes jaar geleden op deze dag.
Toen lag
Troch eamel
In bealch fol wurk
uit de serie #klussemeidurk
Een beetje lezer van dit blog kent zo ondertussen mijn reputatie op ‘t vlak van klussen. ‘t Is niet dat ik niet wil hoor, maar ik heb er gewoonweg niet het talent en vooral geen geduld voor.
Waar ik wél talent voor heb heeft opvallend genoeg altijd meestal soms met verf te maken; óf het gaat òm óf flebbert door de winkel óf gaat onherroepelijk over de vloer.
Behangen is ook al niet mijn Unique Selling Point en àls ik een klus per ongeluk wél tot een goed einde breng volgens de gebruiksaanwijzing mag ik er niet over praten wegens ‘geheim‘.
Enfin. Om een kort verhaal nog korter te maken.
Visualiseer je dit even; een lange, smalle tuin welke in de winter angst aanjaagt wegens veel te donker, een niet-terminale maar wel vervelende ziekte die als voornaamste eigenschap heeft dat ie er voor zorgt dat je de hele dag als een zombie extreem vermoeid bent en tenslotte een uitermate scherpe aanbieding van de Action.
Voila. Twee weken de teringtouwtyfus verder en zie daar; een romantisch verlicht gangpad door mijn onze Garden Of Sancuary. #blijvan #genieten
As I look out to my garden
I feel a sense of pride
It really is a lovely room
Except it is outside.
Enfin. Om dat iedereen wel vanalles kan roepen heb ik besloten één en ander op bewegend beeld vast te leggen, opdat we die teringtouwtyfus klus nooit vergeten.
In bytsje lêzer fan dit blog kent sa ûnderwilens myn reputaasje op ‘t flak fan klussen. ‘t Is net dat ik net wol hear, mar ik ha der gewoanwei net it talint en benammen gjin geduld foar.
Wêr ik wòl talint foar ha hat opfallend genôch altyd meastal soms mei ferve te meitsjen; óf it giet om óf it flebbert troch de winkel óf it giet fêst oer de flier.
Behangje is ek al net myn Unique Selling Point en às ik in kerwei per ûngemak wol oan in goed einde bring neffens de gebrûksoanwizing mei ik der net oer prate fanwege ‘geheim‘.
Enfin. Om in koart ferhaal noch koarter te maken. Visualiseer dij dit efkes; in lange, smalle tún hokker yn de winter eangst aanjaagt fanwege fiersten te tsjuster, in nèt-terminale mar wol ferfelende sykte dy as wichtichste eigenschap hat dat ie der foar soarget datsto de hiele dei as in zombie extreem vermoeid binne en ta beslút in tige skerpe oanbieding fan de Action.
Voila. Twa wiken de teringtouwtyfus fierder en sjoch dêr; in romantysk ferljochtet gangpad troch myn ús Garden Of Sancuary. #bliidfan #genietsje
Wylst ik oer myn tún sjoch
Fiel ik in gefoel fan grutsk
It is werklik in prachtige keamer
útsein dat it bûten is.
Enfin. Omdat elkenien wol fan alles kin roppe ha ik besletten ien en oar op beweegjend byld fêst te lizzen, opdat wy dat teringtouwtyfus kerwei nea ferjitte .
Troch eamel
Tussen Kitsch & Nog Meer Kitsch
Oh Oh Eamel
Toegegeven; het navolgende balanceert op ‘t randje van De Goede Smaak. Dat is wanneer we er gemakshalve even van uit gaan dat er criteria bestaan die bepalen wat goede dan wel wansmaak is.
Er is natuurlijk niets zo subjectief als juist dàt. Iets met ‘beauty is in the eye of the beholder‘ en zo.
Enfin. Nu we dat gekaderd kunnen we verder.
Jelle werd een beetje eenzaam. Al jaren heeft ie alle hoeken, gaten en vensterbanken van dit huis gezien en altijd in z’n eentje. Hoewel hij, nét als zijn baasje, nogal graag ‘op ‘m zelf is‘, blijkt ook in zijn leventje sociale omgang een onontbeerlijk factor om gelukkig tevreden te zijn.
Intimiteit als onmisbaar infuus voor de geest, zeg maar.
Ik kijk bijna nooit op die koopjespagina‘s op Feestboek. Voornamelijk vanwege gezeur en gezeik onderling maar bovenal een overdaad aan kinderkleding wat per rompertje een eigen bericht krijgt waarop vervolgens niemand reageert en moeder’s dwingt het bericht tot vervelens toe te
‘uppen’ tot uiteindelijk het bewuste kledingstuk bij het Leger des Heils terecht komt opdat ‘we’ er nog een net-niet-verdronken pasgeboren Somaliër blij mee kunnen maken. Enfin; zo niet gister.
Vooropgesteld; ook ben ik niet zo van de beeldjes. Beeldjes vertegenwoordigen voor mij Man Bijt Hond, Bij Ons In De Jordaan en Oh Oh Cherso. Begrijp me niet verkeerd; voor alles een publiek. ‘t Is alleen niet zo mijn ding.
Maar soms, héél soms, kan ik de verleiding niet weerstaan; koop-jes-hoek. En als die verleiding dan voor een paar centen bij je om de hoek wordt aangeboden kan het zo maar gebeuren dat je ineens twee afzichtelijk foute beelden in je tuin heb staan. Voor twee tientjes. In één koop.
En Jelle? Het is dat ‘t niet kan maar ik zou toch zweren dat die halve Cupido een glimlach om z’n betonnen lippen heeft.
Goed.
Verantwoord Fout heeft dus een nieuwe naam: Gurbe, Loltsje & Lobke* en het staat te shinen in m’n tuin.
Troch eamel
Winter. Klaar. It's my garden and ....
Vandaag precies een week geleden, letterlijk de laatste zomerdag van 2014, overviel mij een ongekende wil dwang tot productiviteit.
Daar mijn huis zich -gelijk een Oostduits ziekenhuis in betere tijden- altijd in een spik-en-span zijnde hoedanigheid bevindt #not, restte mij niets anders dan deze eruptie van energie te botvieren op datgene wat ons dit jaar zoveel plezier heeft gebracht:
– mijn tuin –
En zo geschiedde.
Mevrouw en ik staken de spreekwoordelijke handen uit de mouwen, ditmaal gekleed, en ontdeden de tuin – van haar karakteristieke overbegroeiing.
Met pijn in het hart want dit oh zo groen-geschakeerde bladerdek bracht ons deze zomer koelte als het te heet was en droogte als de regen te nat werd.
Een halve dag, drie bloedblaren en heuse spierpijn later Zagen Wij Dat Het Goed Was.
Dag tuin! Tot volgend jaar!
Troch eamel
Afwerkplek
Omdat komkommer ook mijn huisje niet voorbij gaat, niets zo vergankelijk is als het huidige weer en de dag van vandaag morgen alweer gisteren is, even een visuele update (incluis bognus lens flare) van mijn huidige werkplek. Zomaar, because we can.
Hoewel geteisterd door dodelijke* deadlines (mijn bijdrage aan het kantelen der wereld en een maandag-in-te-leveren-examen waar ik nog niet eens aan begonnen ben kut.**) kan ik ‘t slechter treffen; een subtiel windje om de oren, frisse lucht, een gezonde dosis UV en m’n koffiezettert/asbak binnen handbereik. Wat wil een mens nog meer?
Of, zoals wij in Fryslân plegen te oreren: “l‘homme n’est heureux que de vouloir et d’inventer“. No sa en net oars***. | [clickpic4big]
*figuurlijkerwijs | **excusez le mot | ***’t is zo en niet anders
Update 3 juni 2016: zelfde plek, nieuw verhaal!
Troch eamel