En dus geschiedde: Eamel draaide een kwart slag, al spiedend de haven af. Zou ze? Of..
En ja! Daar liep ze!
Een uur daarvoor Wij, een goede (ex-)vriendin en ondergetekende, stonden wat te kletsen. Het was druk en zoals gezegd, erg veel rommel. Ik zat tijdens het gesprek wat om mij heen te staren totdat ik een bijzondere verschijning ontwaarde; ze was blond, keek met staalblauwe ogen observerend om haar heen, de krioelende mensenmassa op een zakelijke manier tot zich nemend. Ze zag er bijzonder smaakvol uit; strak oranje shirt, knie-kort spijkerrokkie en afgemaakt met modieuze Converse-gympen. En… ze was voorzien van een enorme fotocamera….
Het moet een raar gezicht geweest zijn; ik als een kwijlende pup gefocust op haar engelachtige verschijning. Ik kon mijn ogen niet meer van haar af houden tot het moment dat mijn gesprekspartner mij wakker schudde met 1 of andere vraag… Nadat ik deze beantwoord had en inmiddels alweer in gedachten verzonken de ‘gebeurtenis’ nog ‘ns aan m’n netvliezen voorbij liet gaan, hoorde ik vaag achter me een dame zeggen:”Ik moet nu gaan, hoor. Ik heb haast en moet nog naar een volgende project…” Mezelf omdraaiend zie ik haar verdwijnen in de mensenmassa…. Zucht.
Een half uur later Nog steeds moest ik aan haar denken. ‘t Was te mooi; jonge dame, mooi en kennelijk een hobby/werk wat ongeveer mijn levens-ambitie belichaamd; fotografie en daar nog voor betaald worden ook.
Ik liep richting haven. Keek wat rond, verwonderde mij nog even over het feit waar toch al die rommel voor rommelmarkten vandaan komt: zijn daar speciale fabrieken voor? Rommelmarktfabrieken? Het moet toch ergens ophouden? En terwijl ik mij dat ietwat sullig zat af te vragen, zag ik haar. Was zij het? Zeker weten? Ja! Ze was het! We liepen elkaar tegemoet. En voordat ik het besef had dat het aanspreken van onbekende dames bij ons in de familie best wel een heikel onderwerp is, of meer een chronisch gebrek aan lef-chromosomen, hoorde ik mezelf tegen haar zeggen:”Mag ik jou wat vragen?” En ze lachtte… “Ja, hoor! Wat wil je weten?” “Wel, euh… euhm.. Ik.. Jij bent volgens mij professioneel fotografe, is ‘t niet?” “Ja, klopt…” En een gesprek ontspon zich. Over persbureau’s, deeltijdbanen, vormgeving, hi-res kapitaalvretende digicamera’s en hoe mooi ze eigenlijk wel was.. (oops.. die ontschoot mij. Gelukkig, ze moest erom lachen.. )
Ze gaf me haar kaartje (Joepie! Ze gaf me haar kaartje!) en terwijl ik aanstalten maakte terug te lopen, zei ze;”Ik loop even met je mee, ik moet die kant ook op..”(Oh, euforie!). We namen lachend afscheid, bovenop de dijk. En ik keek haar na. Tot ze in de mensenmassa verdween..
Zondagmorgen, 9 uur. Net voor het moment dat ik deze ontboezeming tot het net toevertrouwde, had ik ‘m nog even in m’n handen; haar visitekaartje. Ze heet Y. Ze woont in het Rotterdamsche. En werkt voor een lokaal persbureautje. En haar nulzes staat mij, voorbedrukt, aan te staren….
Zal ik… ?
Troch eamel
