Fryslân

60 Jier Deit op Mem (en Mem op Deit fansels)

eamel 5 reaksjes

Ûs Deit & Mem wiene earjuster 60 jier op mekoar. Da’s in hiel ein.

Dit bliide feit moast fansels fierd wurde. En om dat te foar mekoar te krijen hie ik as selsbeneamd kampagnelieder fan de famylje it foartou nommen om ien en oar yn goeie banen te leiden.

Soks begjint fansels mei media oandacht: gemeente belje, it lokale Sufferdsje en ek waard der iensidich besletten gjin oermjittich feest te organisearjen want it mei neat kosje wy bliuwe fansels beskieden.

It wie de kranteman dy besleat dat ús mem har webside ek noch efkes ekstra oandacht nedich hie. De Fryske Carmiggelt. 😂

Ons Deit en Mem waren eergisteren 60 jaar op elkaar. Da’s een heel end.

Dat heuglijke feit moest natuurlijk gevierd worden. En om dat te bewerkstelligen had ik als zelfbenoemd campagneleider van de familie het voortouw genomen om een en ander in goede banen te leiden.

Zoiets begint natuurlijk met media aandacht: gemeente bellen alsook het lokale Sufferdje en ook werd er besloten geen eenzijdig uitbundig feest te organiseren want het mag niks kosten we blijven natuurlijk bescheiden.

Het was overigens de krantenman die besloot dat ons moeders’ website ook nog even extra aandacht nodig had. De Friese Carmiggelt. 😂

Méér→

234

Nijsgjirrich nei 15 heech Sjoerd de Vries: "Dat is myn gerdyn"

eamel 5 reaksjes

sjoerd-huuske800

Al sinds Broer er tegenover kwam te wonen, inmiddels meer dan twintig jaar geleden, intrigeert het me mateloos; het keukenkastdeurtje van de overbuurman dat altijd open staat.

Sterker nog; irritatie is misschien meer op z’n plek. ‘Doe dat kastje nou eens dicht!’ wil ik roepen naar de bewoner als ik weer eens op Broer’s balkon sta te contempleren. Maar er is geen bewoner. Het huis staat altijd leeg.
Zo lijkt het.

Enfin.

Ik wist al vrij snel dat ’t huis niet gebruikt werd zoals oorspronkelijk de bedoeling was; het is nl. Sjoerd de Vries’ atelier.

Voor wie ‘m niet kent; Sjoerd is van 1941 en daarnaast een bijzonder getalenteerde schilder, beeldend kunstenaar en graficus en geboren en getogen in Oudehaske, een dorpje dicht tegen Heerenveen. +

Dat alles wist ik niet. Wat ik wél wist was dat Sjoerd een merkwaardig mannetje leek, elke oudere Heerenvener weet waar ik ’t over heb als je ‘m weer eens op z’n vouwfietsje over straat ziet karren, in z’n lange jas en op z’n hoofd die onmiskenbare, zwart vilten hoed.

Het kan zijn dat ik iets bevooroordeeld was; mijn oudste broer Tsjeard, Rust In Vrede, had nog wel eens een aanvaring met Sjoerd, als men elkaar tegenkwam in de stationsrestauratie, al dan niet in een benevelde toestand.

Hoe het ook zij; ik dacht er het mijne van, van Sjoerd en dat eigenaardige, ietwat scheve keukenkastdeurtje, wat altijd open staat.

Al sûnt Broer der tsjin oer kaam te wenjen, ûnderwilens mear as tweintich jier lyn, yntrigearet it my geweldich; it keukenkastdoarke fan de oerbuorman dat altyd iepen stiet.

Sterker noch; argewaasje is miskien mear op syn plak. ‘Doch dat kastje no ris ticht!’ wol ik nei de bewenner roppe as ik wer ris op Broer’s balkon stean te kontemplearjen. Mar der is gjin bewenner. It hûs stiet altyd leech. Sa liket it.

No ja.

Ik hie al ridlik gau troch dat ‘t hûs net brûkt waard, sa ’t eartiids de bedoeling wie; it is nl. Sjoerd de Vries’ atelier.

Foar wa ‘m net kin; Sjoerd is fan 1941 en dêrneist in bysûnder talintearre byldzjend keunstner, skilder, grafikus en hikke en tein yn Aldehaske, in doarpke tichte by It Hearrenfean. +

Dat alles wist ik net. Wat ik wol wist wie dat Sjoerd in nuver mantsje like, alle âldere Feansters wit wêr ‘t ik oer ha, ast ‘m wer ris op syn optearfytske oer strjitte karjen sjoschst, yn syn lange swarte jas en op ‘ e holle dy ‘ t ûnmiskenbere swart filten houd.

It kin wêze dat ik wat befoaroardield wie; myn âldste broer Tsjeard, Rêst Yn Frede, hie noch wol ris in oanfarring mei Sjoerd, as men inoar tsjinkaam yn de stationsrestauraasje, al dan net yn in beskonken tastân.

Hoe ‘ t ek wêze mei; ik fûn der wat fan, fan Sjoerd en dat nuvere, wat skeane keukenkastdoarke, wat altyd iepen stiet.

Méér→

471

De kop leeg (jankpost-alert)

eamel 0 reaksjes

Een baas die me niet begrijpt (of ik hem niet, daar wil ik van af zijn), een dode broer, een buggy relatie, een midlifecrisis-op-z’n-hoogtepunt (wat zich uit in de vraagstelling;”Hoe vul ik in Godsnaam die resterende veertig jaar?!?“), een opgegeven kinderwens, het akelige vooruitzicht op die achterlijke feestdagen, al-15-jaar-geen-vakantie-gehad en, ondanks een florissant salaris, geen nagel om m’n reedt te krabben (hoe krijg ik ’t voor elkaar?).

Kortom; een uitgelezen moment om ‘ns lekker te verdrinken in een fikse poel van zelfmedelijden. Shoot me. Only human.

Maar soms.. soms moet ‘de kop leeg’, zoals wij Fraizen, plegen te oreren. Gewoon nergens aan denken. Tunnelvisie op ’t niks. Blanco.

De ideale omstandigheid daarvoor is vertoeven in een plek waar je alleen jezelf tegenkomt; zoals bijvoorbeeld De Deelen in Friesland. De fortuinlijke followers van den twitterende eamel hebben dit spannende avontuur hedenmorgen mogen kunnen beleven d.m.v. beeld, tekst en geluid.

En aldus geschiedde; 07.37 uur, zonsopkomst, stond ik daar, alleen, tussen ’t riet, een kluit ooievaars, een gefragmenteerde waterplas en wat verdwaalde konijnen. En, mijn God; wat een r-u-s-t.

Uiteindelijk heb ik ’t drie uur volgehouden. Drie uur lopend, fotograferend, twitterend, filmend, denkend. Volledig Zen, van top tot teen. Emotioneel alles Feng Shui, heulemaal Yin en Yang tot ik er scheel van keek (en drie Polen Duitsers tegen ’t vissende lijf liep. Voor moi hét teken om mezelf naar huis te beamen).

One man, one mission; de kop leeg.
En Hij zag dat het goed was…

Méér→

177