~ WATS ~


 

Dit is WATS.

WATS is een betonnen buste-zonder-buste, weegt 17 kg., en is vermoedelijk, zonder stigmatiserend te willen zijn, van het negroïde soort. Althans; vanuit een cartoonesk, stereotypisch perspectief bekeken. 

Allemaal niet zo heel bijzonder ware het niet dat WATS (wederom een vermoeden) de begenadigde leeftijd van ongeveer 16812 days 15 hours 21 minutes 56 seconds heeft bereikt. Inderdaad; een betonnen hoofd van 42 jaar. Zoiets bedenk je niet.

'Hoe weet je dat dan allemaal, eamel?, zul je vragen. Welnu, dat zal ik je vertellen.

Toen wij hier nog niet zo heel lang geleden kwamen wonen, in dit Grijzemuizenhuis in Grijzemuizenwijk in Grijzemuizendorp, was dat oorspronkelijk van tijdelijke aard. En, zoals dat gaat wanneer je ergens tijdelijk verblijft, doe je niet al te grote wijzigingen of verbouwingen aan je huis. Dat is zonde van tijd, geld en energie. 

Maar een ongeschreven wetje van ene Bartholomeus schrijft voor dat al gauw die vermaledijde gewenning zijn intrede doet, hoop ongemerkt plaatsmaakt voor berusting, en er vervolgens iets wonderlijks ontstaat als 'dan maar klussen in huis'. *

Zo kon het zomaar gebeuren dat er op een dag een stroomdraadje getrokken moest worden, vanuit de achtertuin naar de meterkast. Het idee; 'tuinverlichting', want 'gezellig'. Deja-vu.

De enige manier om dat voor elkaar te boksen bleek door de kruipruimte, maar dat durfde ik niet want chronisch ziek en idem claustrofobisch en zo, en dus werd vriend Arie, klein van stuk maar ongelooflijk dapper en praktiserend CV-monteur, gevraagd die 'schone' taak op zich te nemen. 

Vriend Arie, de beroerdste niet en gewend aan kleine ruimten, frummelde zichzelf de donkerte in en was al gauw uit het zicht verdwenen.

Lang verhaal kort; het kabeltje is er nooit gekomen. Vraag me niet waarom.

 

 

Wél weet ik me te herinneren dat er op een bepaald moment een opgewonden gilletje hoorbaar was vanuit de kruipruimte, gevolgd door een 'Krijg nou tieten!' of iets in die trant. Ons Arie bleek, helemaal achterin de ruimte, tegen de achtertuin aan en letterlijk 'onder zeil' gelegen, gestuit op een betonnen 'sculptuur'.

Nadat WATS (genoemd naar de inkerving opzij) met veel moeite het daglicht zag, 17 kg. vormloos beton verplaatsen in een ruimte van slechts 60 cm. hoog vol met water en schimmel, is zelfs voor ons Arie een enorme klus, kon het speculeren beginnen. 

Over wie dat ding had gebeeldhouwd, en over het waarom in de kruipruimte. Gezien de locatie moest WATS er vanaf het begin gelegen hebben want wie 'in his right mind' haalt 't in z'n bolle hoofd een 'beeld' met overgewicht in elkaar te flatsen om dat vervolgens achterin een praktisch onbereikbare ruimte te positioneren, onder zeil en idem water? 
Precies.

Enfin. Heel even heb ik met de gedachte gespeeld het ding te retourneren aan de desbetreffende beeldhouwer/bouwvakker, wegens een hoog gehalte aan nostalgie en verrassingseffect, maar niemand, zowel de gemeente alsook het kadaster, kon mij vertellen wie destijds verantwoordelijk was voor de fysieke bouw van deze gedrochten huizen. Iets met samengevoegde archieven, vermiste data, 'niet onze taak' of bleef simpelweg een reactie achterwege (Ja, ik heb 't tegen jullie, Gemeente Hoeksche Waard. Foei!).

Ook het feit dat de desbetreffende bouwarbeider in het meest gunstige geval toentertijd in de twintig is geweest, zou dat nu een (bijna) gepensioneerde senior zijn die wellicht geen idee meer heeft wat hem op die vrijdagmiddag, ergens in november van het Jaar des Heeren 1978 heeft bezield.

En WATS?

Die is allang blij dat -ie voortaan zijn tijd in de koesterende zon mag doorbrengen i.p.v. een deprimerende vochtruimte, vol met kou, vocht en duister, want WATS mag dan van beton zijn, hij is natuurlijk niet van steen… 😂

Read more

Maroon 5 – Memories


 

Hoi, even met mij, met een kort berichtje tussendoor.

Of 't nu ligt aan het feit dat ik al 23 jaar geen radio meer beluister wegens een chronische pesthekel aan testosterone diskjockey's die mij vertellen welke muziek ik moét horen (en vervolgens de hele intro verbaal lopen te versjteren. Eikels).

Of dat ik me, zo lang ik me kan heugen, distantieer van alles wat naar Top 40, 100 of 2000 riekt.

Of ligt het er wellicht aan dat ik al enige tijd praktisch elk sociaal contact op de Facebook's tot een minimum heb gedecimeerd wegens diverse redenen en dientengevolge alle nieuwe trends op muzikaal gebied moet ontberen?

 

 

Feit blijft dat onderstaand muziekje volledig onterecht aan me voorbij is gegaan en ik er pas verleden week achterkwam dat dit juweeltje überhaupt bestaat. Niet dat ik nou zo'n fan ben van Maroon 5, integendeel, maar het idee dat dit liedje gestoeld is op Pachelbel's Canon in D* maakt het in mijn beperkte belevingswereldje al gauw salonfähig

Nee, waarom ik jou hier kond van doe is het simpele gegeven dat ik er nogal weemoedig van word, melancholisch zo u wil. Herinneringen aan gelukkige(r) omstandigheden, aan dierbaren die niet meer onder/dichtbij ons zijn en/of al dan niet een combinatie van die twee.

Maar goed, naar ik begrepen heb was dát nu juist de bedoeling van meneer Levine & Co. Clever.



Enfin. Dat was 't. Einde bericht. Duik in weer even de vergetelheid in. Toedels! 👋


[source: Popular Music, Youtube]

Read more

Chim Chim Cher-ee


Het moet op een ordinaire vrijdag geweest zijn, ik weet dat nog goed, want het was vorige week.

We kijken de film Saving Mr. Banks, 'mijn lief' 🤢 en ik, ondanks dat ik m'n twijfels heb als ik de plot lees; een Disney-film over het ontstaan van een DisneyfilmMwèh*

*Disney = zuuropwekkende moralisme

Enfin. 

De film begint en gelijk gaat het mis; ik kén die intro!

En ineens: BAM!


Stel je voor: ik ben een jochie van twaalf, dertien jaar. Ergens in de jaren tachtig van de vorige eeuw. Het is zondagochtend vroeg, iedereen slaapt nog. Ik zit als een mini-kleermakertje in mijn Schotse-ruit-pyjama wederom illegaal in Deit's platenkast te grasduinen. Het duurt niet lang of mijn oog valt op een verzamel-LP van The New Christie MinstrelsThe Greatest Hits. Helemaal ontroerd van (kinder)liedje 'Chim Chim Cher-ee' wegens vermeend melancholische majeur (geen idee hoe zoiets heet) en maar ook het, daarentegen übervrolijke 'Green Green', met Barry –Eve Of Destruction– McGuire's onmiskenbare bouwvakkersstem."



Terug naar de film.

Of het nou kwam door voornoemde herinnering, de roerige tijd waarin we nu leven, het intro-gedichtje -voorgelezen door Colin Farrell's zoetgevooisde timbre-, het breekbare achterliggende pianowerkje, de sfeer van de beelden an sich, de gevolgen van mijn chronische vermoeidheid of juist àlles bij elkaar -geen idéé- maar op dat moment schiet ik he-le-maal vol. 😭

Niet van verdriet, welnee, maar wél van een gezonde dosis weemoed ende melancholie. 

Nét als toen ik de melodie voor het eerst hoorde, binnen de veilige kaders van mijn jeugd (maar dat wist ik toen nog niet).

Hoe het ook zij; dat ik er dertig jaar later achter moet komen dat mijn oh, zo geliefde 'Chim Chim Cher-ee' uit het brein van Mary Poppins' auteur Helen Lyndon Goff P.L. Travers ontsproten is en niets heeft van doen met The New Christie Minstrels, beschouw ik dan maar als een smetje op een verder memorabele herinnering.

Of ik geef gewoon Walt Disney de schuld. Ik had toch al een hekel aan 'm.


Read more

Dirkjan uit de Mascotte vloei (bericht)

Het moet zo'n 40 jaar geleden zijn dat ik m'n laatste voetbalplaatje gespaard heb. Of misschien was 't wel zo'n vogelplaatje, weet ik veel, ik hield niet eens van voetbal. In ieder geval deed men in die tijd ook al aan dat soort actie's; geef een verzamelplaatje bij zoveel gulden aan boodschappen, als klantenbinding.


Maar ja, zoals dat gaat; ik werd ouder, plaatjes waren niet meer interessant en ik werd geacht volwassen te zijn.

Oh, ik heb 't nog wel geprobeerd hoor, niet eens zo lang geleden, maar hoe charmant Piekema het ook bracht; ik kon het geduld er niet meer voor opbrengen.

Tel daarbij op het feit dat ik mezelf niet tussen hordes kinderen zag staan bij de ingang van de Appie ("Mag ik uw Toy Story figuurtjessssss?") en, u begrijpt, verzamelen behoorde officieel tot de verleden tijd.

Tót ik enkele maanden geleden ineens stripjes ontwaarde in de verpakking van de Mascotte vloei (ja, ja; ik rook. So? Iemand moet die noodlijdende industrie overeind houden). Om specifieker te zijn; Mark Retera's onvolprezen Dirkjan-stripjes. Leuk!

Uit de nummering ervan kon ik opmaken dat 't hier om een serie van 40 stripjes ging, en later 65. Kennelijk beviel de samenwerking.

Enfin. Als über-Dirkjan-fan kon ik het niet laten… het was toen dat ik besloot mijn verzameltalenten weer op te pakken én, omdat 't kan, dit te delen met de rest van de Dirkjan-liefhebbende medemens.

Maar, zoals dat altijd gaat met verzamelen; hoe meer objecten men heeft gespaard, hoe moeilijker het is om de resterende -in dit geval- stripjes bij elkaar te krijgen. 

Hoewel men eerst twijfelde aan mijn verstandelijke vermogens kreeg ik echter al gauw de kassamevrouw van de lokale BP-pomp mee en zelfs Piet, sigarenboer én notoir mopperkont ("De wereld is naar de klote. Verder nog iets?"), was 'enthousiast' en elke keer als ik m'n tabakswaren kom halen weet men wat ik ga vragen;

"Mag ik vier pakkies vloei? Uit verschillende rijtjes, alstublieft. Anders krijg ik dubbele.".

 

Echter; het gaat me niet snel genoeg. Ik heb geen idee hoe lang die actie nog duurt –Mascotte blijft daar vaag over– en ruilmarkten bestaan er niet voor Mascotte stripjes. En meneer Retera is al helemaal niet geïnteresseerd.

Je voelt 'm al; ik wil bij dezen een beroep op je doen.

  • Rook je shag?
  • Gebruik je Mascotte-vloei?
  • Heb je toevallig een scanner?
  • Heb je geen scanner maar wil je wel helpen?

Kortom; voldoe je aan drie van de vier vragen en wil je desondanks bij-dragen, laat het me weten via de comments hieronder of d.m.v. het contactformulier.

En wat zet ik er tegen over? In ieder geval Eeuwige Roem én een vermelding op voornoemde Dirkjan-pagina.

Zeg nou zelf; wie wil dat nou niet? Alvast bedankt! ♥

 


Read more