Ik was ‘m al een tijdje kwijt, dat ene filmpje van ‘s werelds mooiste kerkhof.* (Of moet ik begraafplaats zeggen? Deze finale ligplaats van 69.000 arme zielen moet tenslotte een kerk ontberen dus je zou zeggen, de laatste. Ach, ik mag aannemen dat het hén aan de knokige anus zal oxyderen.)
Hoe het ook zij. Hij was dus verdwenen, dat vermeende beeldwerkje uit 2008, nadat ik mijn nabeeldsite had opgeheven wegens lui en back-up archieven in gebreke bleven wegens crash. Tòt afgelopen week, toen ik met zo’n datarecoverydingetje ineens allerlei verrassends uit het verleden oprakelde; foto’s van lang geleden, documenten, porno familie-videootjes en wat er nog meer op te rakelen valt.
Feitelijk is het natuurlijk een filmpje van niks, zeker vanuit een professioneel perspectief. Iedere boerenlul met een -gratis- programmaatje als Ulead kan dit. Pleurt er een vrolijk deuntje onder (in dit geval Comptine d’Un Autre Été uit dat smakelijke Amelie) et voila; sfeer. Nee, dit filmpje staat voor méér, véél meer. Het staat voor
- Parijs, de Stad van de Liefde;
- Mijn Liefde voor de stad Parijs;
- het eerste, échte samen-op-stap met Mon Femme én voor;
- L’Amour in het algemeen;
- De Vergankelijkheid én voor
- Carpe Diem.
Kortom; jij ziet een lullig, belegen filmpje. Ik zie Melancholie en De Wens Dat Alles Mag Blijven Zoals Het Is …
*=aanname. Zò vaak kom ik niet op wereldse kerkhoven
