ellicht kunt u zich niet aan de indruk onttrekken dat, gezien recente berichtgeving alhier, uw eamel.net zich ietwat als een familieberichten-site begint te openbaren.
Mede daarom heb ik besloten me tot die twee laatste berichten te beperken en een In Memoriam inzake het verscheiden van ons aller Henny Vrienten achterwege te laten.
Hoewel ik zijn heengaan ten zeerste betreur, doodgaan gun je niemand behalve als diegene toevallig Vladski Putin heet, voel ik net iets minder affiniteit met de beste man als met Piet en Jan. Desalniettemin; #rockinpeace, Henny. ♥
Dat gezegd hebbende wil ik het met u hebben over een écht impediment, hoewel ongetwijfeld een futiliteit binnen de huidige wereldproblematiek maar dan toch, en dat is het ogenschijnlijk onpraktische eten van hamburgers en frietjes in de auto. Om maar niet van die waar-laat-ik-die-k*t-milkshake te spreken.
Ik weet niet hoe dat bij u gaat maar altijd als ik mijn bestelling tracht te verorberen op zo'n deprimerende McDonalds-parkeerplaats, flikkert er altijd wel sla, frietjes en soms saus tussen de voorstoelen en de middenconsole.
Nu had ik daar al een soort van oplossing voor bedacht, zie TafeltjeDurkje, maar daar heb je niks aan als er een bijrijder op die stoel zit.
Enfin. Het was alsof Amazon's algoritme mijn gebeden verhoorde, want niet lang daarna werd ik op de internets getrackt geconfronteerd met een tafeltje (Jeff -ik mag Jeff zeggen- noemt 't een 'Autofietsenrek voor het eten van bekerhouders 🤔 [spiegeltje]) wat men speciaal voor dit soort gelegenheden aan het stuur kan hangen en op die manier verschoond blijft van verschimmelde mondvoorraad onder uw stoel.
Ofschoon enigszins aan de prijs, leek het mij niet meer dan billijk Jeff Bezos' aanbod te aanvaarden en tot aanschaf over te gaan van zulks een decadent eetgereedschap.
Nou, mensen, ik kan u verzekeren dat spijt niet het eerste is wat bij me opkomt wanneer mijn nieuw aangeschafte tafeltje ter sprake komt; WAT EEN UITVINDING!1!!
Het lijkt misschien wat onnozel, een slabbetje ontbreekt nog, en passen doet het ook niet echt als ik mijn buik niet terugtrek tot normale proporties, maar desalniettemin dan toch; HALLELUJAH!!1
Het is dat ik me maar twee/drie keer per jaar verlustig aan het soort geperverteerde zaken als een bezoek aan de McDonalds, maar de verleiding is groot om nu wekelijks mezelf van een BigMac met frietjes te voorzien, al was het alleen maar om mijn nieuw verworven tafeltje in praktijk te zien functioneren.
Goed. Dat was het wel zo'n beetje. Terug naar de oorlog in de Oekraïne en wie-is-de-volgende-BN'er-die-z'n-handjes-niet-thuis-kon-houden.
Alles in perspectief, nietwaar?
Hoewel ik in het begin best wel moeite had met de excentrieke 'hotero' Jan 'Ik heb wel eens seks gehad met een Bouvier' Rot, ben ik 'm met de jaren wel steeds meer -als artiest én als mens- gaan waarderen.
Als artiest omdat hij binnen zijn genre, zijn doelgroep was niet groot evenals zijn hits, keer-op-keer en vooral hardnekkig "Ik leef van miskenning en als je daar de charme van inziet, dan kun je ook niet verbitterd raken" z'n creatieve bestaansrecht wist te verzilveren.
Als mens omdat hij 'altijd zo gewoon lijkt gebleven'. Geen kapsones, altijd recht door zee, soms zelfs lekker dwars. Enfin, mijn generatiegenoten weten waar ik 't over heb.
Nee, waar ik 'm 't meeste om waardeer, en dat klinkt misschien een beetje starstruck, is het feit dat Jan Rot de eerste en enige BN'er (Bekende Nederlander, RED.), -weliswaar zes jaar na publicatie maar dan toch- een commentje gegeven heeft op een 'stukje', onder zijn eigen naam, op dit onvolprezen blog.
Het bericht zelf is al enige tijd geleden de digitale prullenbak in verdwenen, ik vond 't kennelijk niet eamel-waardig meer, maar gelukkig is daar Wayback Machine, et voilà; bewijs! 😁
En daarmee verdien je, vanuit dat beperkte eamel-perspectief, toch al gauw een plekje in de hemel, in wat voor vorm die ook mag bestaan.
Alle gekheid op mijn stokje; de wereld mist weer iets meer kleur met 't verlies van jou, Jan Rot.
Je zal node gemist worden… #ROCKINPEACE
